Eerbetoon aan België

In een artikel op Doorbraak bespreken Diependaele en Loones (N-VA) vluchtig de geschiedenis van de Vlaamse beweging. Enkele historische feiten worden ‘vergeten’ (de collaboraties bv.), andere springen in het oog[1]. Zo werd België in 1830 niet ‘opgericht’, maar wel onafhankelijk. Al staat het natuurlijk iedereen vrij te geloven dat Frankrijk in 1958 (Vijfde republiek) of Duitsland in 1990 (hereniging) ‘opgericht’ werden[2]. Voorts wordt betoogd dat het Frans ‘de enige officiële taal’ was, daar Vlaanderen zogezegd door België verfranst werd (quod non). Nochtans stond (en staat) in de Grondwet de taalvrijheid ingeschreven. In België waren na 1830 enkel het centrale bestuur, het hoger en middelbaar onderwijs en het leger eentalig Frans. Weliswaar manifesteerde zich een burgerij die door de Verlichting en de Franse bezetting in héél België Frans sprak[3]. De opeenvolgende taalwetten hebben vanaf 1873 de taalongelijkheid gradueel geremedieerd. In Luxemburg werd overigens pas in 1984 (!) de eeuwenoude streektaal, het Lëtzebuergs, als landstaal erkend. De Friezen hebben ca. 350 jaar na de Nederlandse onafhankelijkheid nog steeds geen gelijkberechtiging van hun taal verkregen.

In een stuk waarin de wereld enkel uit Vlaanderen en Wallonië lijkt te bestaan, luidt het: ‘Onze Vlaamse welvaart biedt ons een vorm van zelfbeschikking, al decennialang, tegen allerlei buitenlandse krachten in’. Ga dat centennationalisme maar eens verkopen aan de werknemers van Omega Farma, Opel-Antwerpen, Ford-Genk, Dexia, Douwe Egberts of MS Mode België. Na zes staatshervormingen bleef, zo heet het, het welvaartsverschil tussen beide landsdelen groeien. Dat zou een aansporing moeten vormen om de centrale staat te versterken, teneinde in heel België in welvaartscreatie te voorzien d.m.v. interpersonele en structurele solidariteit. M.n. die laatste vorm is erg moeilijk geworden door het federaliseringsproces[4].

Is het Vlaams gewest niet gebaat bij een economisch sterk Waals gewest binnen een verweven Belgische economie? Zijn er bovendien geen ethische bezwaren aan te brengen bij een splitsingsscenario dat een achteruitgang van het BNP in het zuiden met 20% zal veroorzaken? Bovendien: wil de bevolking dat wel?[5].

Verwonderlijk is dat de auteurs snel voorbijgaan aan hun vaststelling dat de E.U. uiteen lijkt te vallen. Nochtans vertelt de N-VA ons net dat België ‘verdampt’ tussen de regio’s en Europa. Deze doctrinaire voorwaarde om België op te heffen, valt blijkbaar weg. Waarvan akte.

Voorts wordt gepleit voor minder internationalisme en méér grenzen, ergo voor een Vlaamse natiestaat. De Vlamingen zullen de factuur wel betalen voor de boedelscheiding, met territoriaal verlies en de decennialange afbetaling van een aandeel in de staatsschuld waarbij zelfs de meest dwaze schattingen van interregionale transfers nog geen habbekrats zijn.

Vermits het taalnationalisme in België al ouder is dan de globalisering, is het trouwens onwaar om die ideologie als een spontane reactie op de mondialisering af te schilderen. Terloops gezegd, is het niet duidelijk hoe massale verontreiniging, mondiaal terrorisme, nucleaire proliferatie, bankencrises, delokaliseringen, het fundamentalistisch islamisme, de vluchtelingenstroom, … die zich bitter weinig van landsgrenzen aantrekken zich gaan aanpassen aan taalgrenzen. De auteurs bepleiten, kortom, geen socialere, ethischere, rechtvaardigere maatschappij, maar louter een ‘eigen’ maatschappij.

Politiek vertalen ze dit naar ‘confederalisme’, ook om te voorkomen dat een volgende federale regering met de PS de inspanningen van de huidige regering met de N-VA teniet kan doen. Alsof links dit op Vlaams niveau niet zou kunnen.

Objectief V, waarvoor de auteurs schrijven, werd begin 2016 opgericht om de congresteksten van de N-VA rond confederalisme ‘in wetteksten te vertalen’[6]. De partij die sedert 2010 het confederalisme predikt, was dus twee opeenvolgende verkiezingen volkomen onvoorbereid. Confederalisme in parlementaire wetteksten gieten, is trouwens politieke alchemie, net omdat het grondwettelijk kader ervoor moet worden opgeheven (hetgeen onwettelijk is)[7]. Een confederatie veronderstelt immers een vrijwillige unie middels een internationaal verdrag tussen meerdere onafhankelijke staten[8]. Dit kan slechts na voorafgaandelijke onafhankelijkheid van de deelgebieden (confederalisme is geen ‘tussenstap’ naar onafhankelijkheid, wat men ook beweren moge). Vandaar dat geopperd wordt om buiten de Grondwet om de onafhankelijkheid uit te roepen. Niet via een referendum, maar wel via een gewone meerderheid in het Vlaams parlement (wat natuurlijk onwettelijk is)[9].

In november 2016 verklaarde Bart De Wever (N-VA) dat referenda in België onwettig en onwenselijk waren. Waarom pleitte hij er dan voor in 2005? In maart 2012 zei hij dat desnoods de Grondwet opzij geschoven moest worden om het confederalisme te implementeren. Dat is dan waarschijnlijk wel wettelijk…[10]. Een separatistische partij die tegen referenda gekant is (een mondiaal unicum?), brengt hoe dan ook onbedoeld een eerbetoon aan België.

Foto © Reporters

Bruno Yammine schrijft deze opinie in eigen naam, hij is Dr. in de Gesch. en lid van BUB (centrumpartij voor een unitair België)