Geen gevlinder, leef de 25/250-regel na

Alle formele teksten voor de uitvoering van de zesde staatshervorming, het Vlinderakkoord, zijn gisteren afgerond. Deze regering maakt er een gewoonte van om zowat dagelijks euforische berichten de wereld in te sturen, in de hoop dat de kiezers er ooit ook echt geloof aan zullen hechten. Voorbije weekeinde werd al zo’n historische, zelfs miraculeuze prestatie geleverd door minister Monica De Coninck, waarvan specialisten ’s maandag in de krant schreven dat het akkoord met haken en ogen aan elkaar hangt en voor een juridische chaos dreigt te zorgen. De Heilige Monica bleek snel meer schijn dan zijn.

Hoe lang de hoera-stemming over de staatshervorming blijft hangen, zullen we zien. De dikke pakken papier die di Rupo gisteren naar de zoemende camera’s torste, zullen de volgende weken en maanden aanleiding geven tot diepzinnige en minder diepzinnige analyses. Wij zullen ons deuntje in dat orkest meespelen, zoals we tot nu trouwens al meermaal gedaan hebben. Zo verscheen recent bij ons nog een ontleding van de financiële gevolgen van het akkoord. Hendrik Vuye en Bart Maddens zetten hier een intussen indrukwekkende reeks neer in het kritisch beoordelen van al dat akkoordenwerk.

Maar die vuistdikke documenten mogen de waarnemers het zicht op de essentie niet ontnemen. Na de uitvoering van deze staatshervorming krijgen wij geen eenvoudiger, doorzichtiger en beter werkbaar staatsmodel maar een ingewikkelder, conflictrijker en nog inefficiënter land. Ijverig bouwen ons staatshervormers aan een tweede land naast het eerste dat blijft bestaan. Op een zakdoekkleine afstand van elkaar (ruim 6 miljoen versus bijna 11 miljoen) worden twee overheden uitgebouwd met alles er op en er aan. Vlaamse burgers blijven – overigens samen met de mensen elders in België – in de unieke situatie zitten dat ze een dubbele overheid moeten dulden op grosso modo hetzelfde niveau, terwijl één ruimschoots kan volstaan. Duitsers hebben in de strook 5-15 miljoen maar één overheid, Nederlanders ook, Schotten ook, Amerikanen ook…

Hoog tijd om de 25-250-regel in te voeren. Je neemt de nationale overheid en dan hoort de strook tussen 25% tot 250% van het inwonersaantal verder overheidsvrij te blijven. Voor Duitsland (80 miljoen inwoners) betekent dat geen ander niveau met parlement/regering/ambtenarencorps tussen 20 miljoen en 200 miljoen. Dat is ook zo. Noordrijn-Westfalen, de grootste deelstaat, telt bijna 18 miljoen inwoners en valt onder de 25%, de Europese Unie is ruim 500 miljoen zielen rijk en komt boven de 250%-norm. Neem Nederland (bijna 17 miljoen inwoners): geen andere overheid tussen 4,25 miljoen en 42,5 miljoen. De Verenigde Staten (310 miljoen) volgen de regel evenzeer. Tussen 25% (77,5 miljoen) en 250% (775 miljoen inwoners) kent de USA geen andere overheden.

Wie België als nationale staat kiest, met 11 miljoen inwoners, heeft geen nood aan een andere (deel)staat tussen 2,75 en 27,5 miljoen inwoners. Wie een voorkeur heeft voor Vlaanderen (zelfs zonder Brussel 6,3 miljoen) , mag er op rekenen geen andere overheden te vinden in de strook 1,6 miljoen en 15,75 miljoen. Overal wordt de regel gevolgd, bij ons niet, alleen bij ons niet.

Vandaar de neiging tot overreglementering, vandaar de hoge belastingdruk, vandaar de bevoegdheidsbotsingen hier te lande. Die fundamentele constructiefout wordt door deze staatshervorming niet aangepakt, wel in tegendeel. Ze wordt alleen maar groter gemaakt. Ook daarom is er absoluut geen enkele reden tot euforie, ook al krijgt Vlaanderen er inderdaad een aantal bevoegdheden bij.

N.B.: Voor wie er enig belang aan mocht hechten: het proces van het lossnijden van Brussel wordt met deze staatshervorming nog versterkt.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>