Gent organiseert gewenningstraining voor jonge meisjes om zich te schikken in hun lot

‘Wanneer men meisjes een hoofddoek opzet, ontneemt men haar haar kindsheid en wordt ze geseksualiseerd. Ze wordt gedwongen in de rol van seksueel object en zo verhindert men haar ontwikkeling. Dat is voor mij kindermisbuik.’

De woorden komen van Seyran Ates, een Duits-Turkse vrouwenrechtenactiviste, advocate en gelovige moslima die in Berlijn een moskee heeft waar mannen, vrouwen en holebi’s in alle gelijkheid naast elkaar bidden. De opening van de moskee leverde haar doodsbedreigingen op uit verschillende moslimlanden, maar Ates zet haar strijd verder voor gelijkheid binnen de islam. Ze kant zich niet tegen de hoofddoek als dat een vrije keuze is, maar stelt dat een jonge vrouw die keuze maar kan maken na haar meerderjarigheid.

Europese islam

Altes strijdt voor waar zoveel politici van dromen: een Europese versie van de islam die verenigbaar is met gelijkheid en democratie. Het is een droeve realiteit dat zij als progressieve, gelovige vrouw steeds opnieuw in de rug wordt geschoten door politici die zichzelf progressief noemen, maar steeds weer de meest conservatieve krachten in de islam subsidiëren en bedienen. De toegeving van de stad Gent om in stedelijke scholen een hoofddoek toe te laten ‘tenzij er sprake is van dwang’, is zo’n schot in de rug. Niet toevallig getimed vlak voor de verkiezingen, terwijl links de hete adem van Erdogan-partij ‘Be One’ en PVDA in de nek voelt.

Voor het gemak gaan het stadsbestuur en vooral sp.a-Groen voorbij aan de symboliek van een hoofddoek. Het is geen onschuldige uiting van het moslima zijn. Het is een religieuze plicht om zich te bedekken na de eerste menstruatie. Zij wordt opgedragen om zich te verbergen voor mannen. Om hen niet op te hitsen door haar aanwezigheid. Het valt moeilijk te ontkennen dat hier een fundamentele ongelijkheid van uitgaat.

In onze samenleving is een man verantwoordelijk voor zijn driften. Officieel is een meisje bij haar eerste menstruatie ‘volwassen’ volgens de islam. In realiteit is het een kind dat nog zeer vatbaar is voor dwang van ouders, broers of de gemeenschap in zijn geheel. Hoe sp.a-Groen wil onderzoeken of er dwang in het spel is, zeggen ze er niet bij. Ze kunnen dat ook niet garanderen. Een twaalfjarige heeft niet de autoriteit om tegen haar ouders in te gaan. Dit standaard toelaten van hoofddoeken is dus ‘gewenningstraining’ organiseren voor jonge meisjes om zich te schikken in hun lot.

Het pleidooi voor gesluierde leerkrachten voor de klas, moet iedere vorm van kritiek nog verder smoren. Ik geloof, samen met veel vrouwen die zichzelf geëmancipeerd hebben, dat een hoofddoek niets met emancipatie te maken heeft. Wie haar puberteit onder een hoofddoek doorbrengt, gaat die als een deel van zichzelf beschouwen. Samen met de onderdrukkende waarden die aan het stuk stof vasthangen. Je kan dat vermijden. Makkelijk zelfs. Gewoon door op de schoolbanken in te zetten op gelijkheid en de hoofddoek daar niet toe te laten. Op die manier proeven meisjes op school van dezelfde vrijheid die we in het Westen onze dochters gunnen. De boodschap dat de hoofddoek er nu eenmaal bij hoort, is een vorm van discriminatie. Niks minder. Ik maak me sterk dat dergelijke voorstellen vanuit een christelijke inspiratie door links wél zouden bekritiseerd worden. Waarom altijd die twee maten en gewichten?

Emancipatie

Ik geloof niet eens meer in de goede bedoelingen van de mensen die de hoofddoek willen ‘normaliseren’. Ze creëren een bevolkingsgroep die ze politiek afhankelijk willen houden en vooral niet willen laten emanciperen. Ooit hing links de gedachten aan dat godsdienst opium was voor het volk. Vandaag gebruikt het die opium om zijn positie electoraal te verstevigen ten koste van jonge meisjes. Zij zijn degenen die het gelag betalen voor deze campagnezet en dat vind ik als politicus én als vader, bijzonder cynisch.

Het meest iconische supportersbeeld van het WK 2018 is dat van Iraanse dames die van de gelegenheid gebruik maken om hun zusters in het thuisland een hart onder de riem te steken door onbeschaamd en onbevreesd zichzelf te zijn. Steeds meer Iraanse vrouwen komen op voor hun recht om zonder hoofddoek door het leven te gaan. Waarom ondersteunen we die strijd niet in plaats van de flinterdunne linkse stelling dat meisjes hier zelf voor kiezen.