Het nieuwe negationisme

Bovenstaande bewering over de misprijzende reacties op de quote van Jan Jambon over de ‘dansende moslims’ na de terreuraanslagen komt niet van ondergetekende, maar stond te lezen op de Facebookpagina van Guido Naets, voormalig Europajournalist en gewezen perswoordvoerder van het Europees Parlement, op wiens stelling vrienden mij attent maakten. Uiteraard is negationisme een zeer geladen term waarmee we niet lichtzinnig mogen omspringen. Maar hoewel gechargeerd, schuilt er toch een kern van waarheid in de bewering van de heer Naets.

Gevoel van victorie

Dat de verenigde roodgroene oppositie – al dan niet gespeeld – verontwaardigd reageert op de uitspraken van de minister van Binnenlandse Zaken, hoeft op zich niet te verwonderen. Van de linkerzijde zijn we het de afgelopen decennia gewend geraakt dat zij zich als politieke struisvogels gedragen: liever de kop in het zand dan problemen daadwerkelijk te benoemen. Een uiterst laakbare houding die, in combinatie met ideologische blindheid, mee heeft geleid tot de grote problemen waarmee onze samenleving vandaag wordt geconfronteerd.

Wat wél verwondert, is de gretigheid waarmee figuren als Abou Jahjah – in een recent verleden nog zelfverklaard Hezbollahsympathisant – door sommige media worden opgevoerd en gekoesterd, terwijl anderen aan het kruis worden genageld. Een aantal media stellen maar wat graag tendentieuze vragen als Jan Jambon de kat de bel aanbindt, maar is men dan wérkelijk vergeten dat diezelfde Abou Jahjah na de aanslagen van 11 september 2001 in de Verenigde Staten verklaarde dat hij ‘een gevoel van victorie’ voelde? Het is deze man die nu met uitgestreken gezicht klacht indient omdat minister Jambon zou aanzetten tot haat – veel gekker kan het niet meer worden.

‘Stigmatisering’ als dooddoener

Traditionele partijen en linkse opiniemakers blijven in hetzelfde politiek correcte bedje ziek, zo leren de hysterische reacties naar aanleiding van de Jambon-uitspraken. Om problemen op te lossen, moet men ze eerst durven benoemen. Stél nu dat de getuigenissen van verschillende ordehandhavers, hulpverleners en leerkrachten over de – we zullen het omfloerst formuleren – wel zeer bedenkelijke houding die sommige moslims na de aanslagen aannamen met een korreltje zout moet worden genomen, dan nóg blijft de vraag waarom een terrorist lange tijd in zijn eigen gemeente ondergedoken kan leven zonder dat iemand de noodzaak voelt om deze man onverwijld aan te geven? En op het moment dat de terrorist in kwestie wordt gearresteerd, krijgt de politie te maken met stenengooiende ‘jongeren’ in diezelfde buurt. Het is niet omdat de openbare omroep de beelden niet heeft willen uitzenden, dat de feiten niet hebben plaatsgevonden. 

Tien jaar geleden kwam criminologe Marion van San met baanbrekend wetenschappelijk onderzoek naar criminaliteit bij allochtone jongeren, maar zij werd weggezet als cryptoracist. In 2005 verscheen in Het Nieuwsblad een toentertijd veelbesproken reportage over Molenbeek, van de hand van onderzoeksjournaliste Hind Fraihi. Ook mevrouw Fraihi werd destijds – voorspelbaar – verketterd door de Philippe Moureaux’s van deze wereld. De analyses van Van San en Fraihi waren ‘stigmatiserend’ voor moslims, of wat dacht u. Wie dacht dat politiek correct België intussen lessen zou geleerd hebben, komt andermaal bedrogen uit. In dit land geldt helaas nog steeds: le premier qui dit la vérité, il doit être exécuté. 

Platgetreden paden verlaten

Vorig jaar bleek uit Duits onderzoek – er werd eerder al naar gerefereerd op Doorbraak – dat de helft van de Belgische moslims als fundamentalistisch kan worden omschreven. Ter staving: 82% van de voor het onderzoek ondervraagde moslims was van mening dat er maar één interpretatie van de Koran is en dat elke moslim zich daaraan moet houden. En bijna 70% (!) vindt de godsdienstregels belangrijker dan onze wetten. Dit lijken mij toch – als we dat verketterde woord nog mogen gebruiken – significante cijfers om het debat over de problematische en reële radicaliseringstendens eens ten gronde te voeren? Het ‘nieuwe negationisme’ – dixit Guido Naets – zoals we dat vandaag ontwaren, waarbij de etiketten ‘stigmatiserend’ en ‘islamofoob’ vooral worden gebruikt om andersdenkenden te proberen muilkorven, zal de problemen niet oplossen maar verergeren.

Als lid van de parlementaire onderzoekscommissie over de terreuraanslagen pleit ik voor het durven verlaten van de platgetreden paden. We moeten systeemfouten durven benoemen. En we moeten écht op zoek naar de diepere oorzaken van radicalisering bij moslims. Laat ons luisteren naar en leren van diegenen die een decennium geleden al waarschuwden voor de problemen waarmee we vandaag geconfronteerd worden. Wat mij betreft: geen doekjes voor het bloeden meer, maar tijd voor doortastende maatregelen. En dat wij, politici ter rechterzijde, intussen door sommigen worden beladen met alle zonden Israëls? Men doet maar. Of zoals Clark Gable het zei in ‘Gone With The Wind’: Frankly, my dear, I don’t give a damn.

De auteur is federaal volksvertegenwoordiger voor de N-VA en lid van de parlementaire onderzoekscommissie Terroristische Aanslagen.