Het pontiuspilatisme in de faciliteiten te Ronse

Eind 2017. Na de motie van de gemeenteraad om de faciliteiten af te schaffen, door alle partijen aangenomen op een onthouding van sp.a na, wordt het voorstel in de Kamer voorgelegd. Een vraag door Vuye & Wouters om de motie in het parlement bij hoogdringendheid te behandelen, wordt afgewezen nadat N-VA, CD&V, sp.a, Open Vld en Groen tegen stemden.

Alleen Vlaams Belang en Vuye & Wouters stemden voor. N-VA blokte aldus haar eigen voorstel af. Het resultaat van de communautaire stilstand van N-VA! Het lot van Ronse als armste stad van Vlaanderen werd hier eens te meer beslecht. De stilte op het Martelaarsplein was en is oorverdovend.

Spreken we over taalfaciliteit of taalrealiteit?

De metamorfose naar een tweetalige stad voltrekt zich aan een tempo dat na de vastlegging van de taalgrens in 1963 en de tweede staatshervorming van 1980 tot voor een paar jaar niet voor mogelijk werd gehouden. Na de ‘resolutie van Straatsburg’ in juni 1975 en de oliecrisis kwam met immigratie de verfransing pas voorgoed op gang. Vandaag spreken overheid en bevolking de migrant routinematig in het Frans aan.

Slachtoffers zijn de Vlaamse Ronsenaars: Ronse met haar laag socio-economisch niveau, zeer hoge werkloosheid, hoge fiscale druk en negatieve begroting als gevolg van de grote instroom vanuit Brussel, Wallonië en Frankrijk met een sociaal onaanvaardbaar groot aantal moslims. Deze nieuwe taalvreemde inwoners zijn de koekoeken ten nadele van de eigen jongen. Dit is de illusie van de motie van 2017. Een probleem dat je niet beheert, beheers je niet.

Te weinig politieke draagkracht!

‘Ronse heeft een negatief imago’ stelde de CD&V-burgemeester een paar jaar geleden. Vóór 2000 werden de faciliteiten al gecontesteerd en als een reden bestempeld voor dit dilemma. Maar zelfs in het masterplan van 2000 – met veel poeha en financiële middelen aangekondigd – werd elk oorzakelijk verband met bovengenoemde materie verwijderd of niet opgenomen. Dé gemiste kans! De verfransing wordt niet beheerd en dus ook niet beheerst. Er is te weinig politieke draagkracht!

Miljoenen euro’s uit het gemeente- en het stadsvernieuwingsfonds hebben niet geleid tot een kwalitatieve verbetering van het Nederlands in Ronse. Ondanks dit infuus kwam Ronse niet uit het dal. Het blijft in de officiële statistieken van armoede, gemiddeld inkomen of vastgoedprijzen uitblinken op de allerlaatste plaats.

Gemiste kans

Een grote gemiste kans om de faciliteiten terug te dringen was het handelspandenfonds: Vlaamse uitstraling werd niét vooropgesteld zodat het merendeel van de uithangborden Franstalig is. Voor klanten uit het noorden van de Vlaamse Ardennen betekent dit een drempel. Dit handelspandenfonds had de motor moeten zijn om de commercie meer te richten op het noorden van Ronse, een economische sterke regio met een interessante, kapitaalkrachtiger populatie (en eventuele fusie kandidaat, maar dit terzijde).

Het stadsbestuur voert een nieuwe moraal, hierin gesteund door linkse drukkingsgroepen. Steeds meer moet de oorspronkelijke bevolking zich voegen naar de wensen van een minderheidsgroep, of het nu moslims, Walen of hoofse Brusselaars zijn. ‘Taalhoffelijkheid’ wordt als een efficiënt drukkingsmiddel aan de Nederlandstaligen opgedrongen, gesteund door Europese regels! Nieuwkomers mag je niet voor het hoofd stoten. Ontelbare integratie- en samenlevings-vzw’s doen de kaars alleen maar trager branden en gedogen het schofferen van rechtgeaarde Vlamingen.

Huidige situatie

Tijdens een lauwe anti-faciliteitenmeeting in september 2018, georganiseerd door de VVB samen met de werkgroep ‘Ontgrendel Ronse’, zag men weinig of geen steun van het stadsbestuur. Totaal wat anders dan de slogan ‘Ronse een sterk Merk’ van datzelfde stadsbestuur. Deze slogan is averechts marketing-strategisch, een ideetje dat men opwerpt maar dat de toestand niet zal veranderen zonder een consequent en doordacht beleid. Een sterk merk moet eerst bewezen zijn vooraleer men met deze titel kan opeisen.

Heeft de taaltoestand nu een ander perspectief dan bij het begin van de faciliteiten in 1963? Waarschijnlijk wel. Indien in 1963 door de grendelwet onder Eyskens de faciliteiten een uitdovend karakter kregen, zijn ze door de verschillende staatshervormingen alléén maar meer gebeiteld en zijn we nu na bijna 60 jaar beland in een ter-plaatse-rust-stand die onomkeerbaar lijkt, niet gecontesteerd door enige partij. De huidige burgemeester liet geen enkele actie op dit niveau optekenen, ondanks zijn huidige vierde mandaat én spijts de motie van 2017.

Het typische enerzijds-anderzijds van CD&V

Enerzijds: bijna alle federale diensten zijn zonder veel protest uit Ronse verdwenen. Vredegerecht, BTW-administratie, belastingkantoor, rijksarchief, registratiekantoor, postsortering… En met deze diensten een groot aantal Nederlandstalige ambtenaren. In het straatbeeld komen steeds meer anderstalige uithangborden. Er is opnieuw een drukkingsgroep ‘Ronse bilingue’. Er staat opnieuw een politieke partij in de steigers met een ‘one-issue’ programma: behoud van de rechten voor Franstaligen.

Anderzijds rukt het ‘islamitisch ecosysteem’ ontzettend snel op, met tactische steun voor de Ramadan. Dit sociaal weefsel is doorgestoten tot in het centrum van de stad: een cluster waarin via de moskee, sportclubs, kebabzaken, scholen, nachtwinkels, halalslagers, kappers, enz. een fundamenteel religieus discours heerst met daaraan gekoppeld een politieke boodschap die zich uit in de talrijke hoofddoeken. Reden: de taalhoffelijkheid die het stadsbestuur oplegt (= beheer) en het imago als zou Ronse tweetalig zijn. In de Bijbel stond al geschreven: ‘Geen ergere doven dan zij die niet willen horen, geen ergere blinden dan zij die niet willen zien’.

Voorbeelden

Tot slot nog enkele voorbeelden van de invloed hierbij van het onderwijs:

‘Ecole Dr. Ovide Decroly’: afdeling kleuter- en lager onderwijs (Dr. Ovide Decroly was een notoir franskiljon). Maar ook de Nederlandstalige sectie van deze school is zeer verfranst.

‘Institut technique paramédical de la communauté française.’

‘Tamount’, een vzw met in de RvB 20 moslims, biedt privéonderwijs aan in het Arabisch.

In de vrije scholen klagen leerlingen al langer over het vele Frans en Arabisch op de speelplaats. Ook hier is de ‘omvolking’ gevorderd. (vandaag hebben 54 % van de kinderen onder de 6 jaar een allochtone achtergrond). Tijd voor het stadsbestuur van Ronse om zijn handen vuil te maken in plaats van ze in onschuld te wassen.