Het ultieme zwaktebod van N-VA

Een oproep van Theo Francken aan Vlaams Belang is een zwaktebod, vindt Dimitri Dedecker van Lijst Dedecker in deze vrije tribune. 

Theo Francken riep in De Ochtend op radio 1 het Vlaams Belang op om niet deel te nemen aan de federale verkiezingen (Radio 1 De ochtend 13/06/2023). Il faut le faire, zouden de Franstaligen zeggen. In het verleden moesten de Vlaamse partijen eerst de verkiezingen winnen om vervolgens door de Franstaligen vakkundig uit elkaar gespeeld te worden wanneer het de Vlaamse eisen betrof. Theo begint er al vóór de verkiezingen mee.

Laf

De N-VA stelt voor dat de enige partij die hun onafhankelijkheidsstreven deelt, niet zou deelnemen aan de verkiezingen want de Franstaligen zullen toch nooit aan tafel willen gaan met het VB. Theo, ooit door de Franstalige groenen afgebeeld in een nazi-uniform, meent dat een stem voor het VB daarom een verloren stem is. De N-VA wordt door de Franstaligen daarentegen wel als een valabele gesprekspartner beschouwd. Dit tactisch doorzichtig plan is uiteraard een electorale illusie, maar de uitspraak deed me vooral denken aan het boek van Joost Ballegeer uit 2007 met als titel ‘De Vlaming, een volk zonder bovenlaag’. Mijn oom populariseert deze titel nog steeds tot ‘De Vlaming, een volk van lafaards’.

Indien de Franstaligen niet aan tafel willen komen met de grootste partij van Vlaanderen dan is dat vooral een probleem voor de Franstaligen. Zij hebben België nog altijd meer nodig dan Vlaanderen. Wanneer de andere partij mag bepalen wie voor jou aan de onderhandelingstafel mag komen, dan ga je beter niet aan tafel, laat staan de regeringstafel. Dat de Franstaligen démandeur de rien zijn, is uiteraard onzin. Afhankelijk van de bron hebben ze 8 tot 20 miljard nodig van Vlaanderen. Je zou aan tafel al eens je neus dicht knijpen voor dat bedrag.

Hoogmoed

De uitspraak van Francken is niet alleen een strategische blunder maar getuigt tevens van wereldvreemdheid, een virus dat zich makkelijk via het parlementaire pluche verspreidt. In mijn omgeving blaken ze van electoraal zelfvertrouwen, maar ze dwalen. En dit is waarom. Een throwback in time, naar 2014. De N-VA wint de verkiezingen met een monsterscore. Het momentum voor de Vlaming om collectief naar de onderhandelingstafel met de Franstaligen te stappen.

In tegenstelling tot de Franstaligen vormen de Vlamingen weliswaar nooit een communautair collectief maar de N-VA had bijna 3 op 10 van de federale stemmen binnen gehaald.  Ze hoefde dus geen collectief te vormen, enkel haar borst nat te maken. Van een partij die het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven zowat als bestaansrecht heeft, mag je dan al eens iets verwachten.

Het resultaat kort samengevat : De Wever stak zijn communautaire programma in de koelkast om een regering zonder de PS te kunnen vormen. Niet enkele punten, maar alle Vlaamse eisen. Bien joué, moeten de Franstaligen gedacht hebben.  Sindsdien zit De Wever in Antwerpen als burgervader – en hij zit daar zeer graag, zo graag dat hij al heeft laten verstaan niet naar Brussel te zullen komen volgend jaar. Is genoteerd. Wat in het akkoord met Magnette zat na de verkiezingen van 2018 zullen we nooit weten, nu de liberalen N-VA opzij schoven voor Vivaldi. Maar mijn slecht karakter zegt : peanuts. Communautair resultaat na 12 jaar van N-VA verkiezingsoverwinningen? Nul komma nul.  Haar parcours tot nu toe, zou de N-VA tot enige nederigheid mogen dwingen, in plaats van hoogmoed.

Momentum

Desondanks moeten we volgens Theo opnieuw onze boontjes te week leggen op de N-VA. Welnu Theo. Dat zal niet gebeuren. Het momentum is voorbij. De burger is weliswaar enig kiezersbedrog gewoon, maar te veel is trop en trop is te veel. Vraag maar aan de liberale kiezer. De (Vlaamsgezinde) kiezer is kwaad. De Open Vld die ooit het confederalisme als partijstandpunt innam, is na 25 jaar getransformeerd tot de verdediger van het Belgisch regime en de Vlaams-nationalistische bovenlaag ontbreekt al jaren de ballen om iets te doen met haar unieke electoraal gewicht. Na 15 jaar is de voornaamste kracht van verandering die we de N-VA kunnen toeschrijven de brug die ze gebouwd heeft voor de Vlaamsgezinde liberale kiezer om de Rubicon over te steken, richting het Vlaamse Belang. Nu oproepen om vooral niet op die andere Vlaams-nationalistische partij te stemmen? Wat een zwaktebod. In elk geval, peu de chance.