Het Vivaldi affront

Na de schandelijke Irandeal – door het Asadi uitleveringsverbod van de Brusselse rechtbank minstens uitgesteld tot eind september – gaat ons land alweer internationaal op haar bek.

Ditmaal is het de kersverse minister van Buitenlandse Zaken, Hadja Lahbib, die onze reputatie besmeurt.

Als RTBF-journaliste ging ze vorig jaar op uitnodiging en kosten van de dochter van Poetin en via Rusland (wat verboden is in Oekraïne) naar een cultuurfestival op de Krim, sinds de Russische invasie 2014 bezet gebied. Dit cultuurfestival staat niet op zichzelf, maar vindt plaats tijdens de National Navy Day van Rusland. Kortom, het is een zoveelste propaganda- en provocatie-actie van Rusland ten opzichte van Oekraïne.

Russische propaganda

Voor deze bedenkelijke kar liet Lahbib zich spannen. ‘Tja Theo, als journaliste’, hoor ik u zeggen.

Dat is zeker waar, máár het discours dat ze over deze trip bracht op de radio (een televisiereportage kwam er niet want te eenzijdig pro-Russisch) was pure Russische propaganda. Ze noemde de Krim zelfs zonder meer ‘Russisch’. Een slag in het gezicht van elke Oekraïner die sinds 2014 sneuvelde ten gevolge van deze bloederige invasie.

Kiev kwaad

Kiev is ziedend over deze uitschuiver. De Oekraïense media zijn vernietigend. En dat vormt een majeur diplomatiek probleem. Zeker voor Lahbib die van Oekraïne haar prioriteit nummer 1 maakte bij haar aanstelling twee weken geleden. Ze wou in september naar Kiev afreizen, maar daar zal nu niets van in huis komen. Pijnlijk.

Zeker als je weet dat ze zich weigert te verontschuldigen. ‘Ze deed als minister niets verkeerd’, dixit MR-partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez. Lees als: ‘Als journaliste misschien, maar dat was ervoor.’

Een oude FB-post

Naar analogie hiermee, een persoonlijk verhaal: in 2008 schreef ik een Facebook-post naar aanleiding van een artikel in The Economist over de economische meerwaarde van diaspora’s (waar ik nog altijd achter sta, trouwens). Ik was kabinetsmedewerker en had geen enkel mandaat. Ik moest me van toenmalig premier Michel van de MR verontschuldigen in de plenaire en dus voor het land. Ik had zogezegd een fout gemaakt.

Mijn post was racistisch, quod non. Ik schreef die post echter niet als regeringslid. Als regeringslid had ik geen fout gemaakt want ik was pas een week bezig. En ik had al zeker geen diplomatieke rel veroorzaakt met een majeure bondgenoot in oorlog met Rusland.

Maar het moest wel of het was ontslag. Ik deed het met enorme tegenzin. Het was van een ongeziene intellectuele oneerlijkheid. Ik had er de hele nacht van wakker gelegen, beet op mijn tanden, slikte mijn eer in en perste die woorden er stil en gauw uit bij het begin van de zitting. Niemand zat al, niemand hoorde het goed door het geroezemoes. Er ontstond verwarring, maar een tweede keer zou ik het niet doen. De dag passeerde. De storm ging liggen, maar nooit helemaal. Daarvoor zei ik als staatssecretaris nog te vaak vrij en vrank mijn gedacht.

Bouchez

Wie ook met een probleem zit, is Georges-Louis Bouchez. De posterboy van de MR duwde de benoeming van Lahbib door. Ze kwam uit het niets. Geen enkele politieke ervaring, geen enkele stem gehaald, zelfs geen enkele link met de MR. Op de RTBF vielen ze uit de lucht aangezien ze eerder een PS-etiket had. Bouchez koos haar ook omdat ze de MR qua ‘look and feel’ verbreedt in Brussel. Haar Algerijnse roots speelden zeker ook een electorale rol in deze keuze.

Het feit dat ze na twee weken al zo onder vuur ligt en een diplomatieke rel heeft veroorzaakt met haar eerste land van beleidsprioriteit, Oekraïne, is enorm vervelend. Het verzwakt zijn positie intern.

Het is niet de eerste keer. Herinner u de aanstelling van Denis Ducarme tot Waals minister. Hij werd door Bouchez aangesteld, maar moest dan ontslag nemen omdat het volgens de quota-regeling een vrouw moest zijn. Exit Ducarme. Valerie De Bue werd dan maar halsoverkop opgevist. Een gebrek aan respect dat tot enorme ergernis bij de MR-vrouwen leidde. Een paleisrevolutie werd op het nippertje afgewend door een raad van wijzen naast Bouchez te zetten.

Mes

Ook bij de aanstelling van de federale MR-ploeg was er interne wrevel, onder andere door het opzij schuiven van de verdienstelijke Philippe Goffin en het aanstellen van de derde Michel, zoon/broer van, Mathieu Michel, tot federaal staatssecretaris.

Voor de derde keer op rij is het hommeles bij een ministeriële aanstelling. En dat is niet goed voor Bouchez, noch de MR. Zijn vijanden, Ducarme en de lepe Crucke, staan immers klaar om het mes in zijn rug te planten. Van die raad der wijzen is trouwens nooit iets meer vernomen.

Bouchez slaat fel om zich heen en vindt dit allemaal ‘debiele cinema’ van ‘gefrustreerden’ en ‘jaloersen’. Ze blijft zitten en ze zal zich niet verontschuldigen.

Dat eerste lijkt waarschijnlijk, dat tweede minder. Ze heeft alvast enorm geluk dat er geen parlementaire zittingen zijn of de politieke en mediatieke druk waren onhoudbaar geweest. Toch is ze er nog niet van af. Oekraïne speelt hier met de sterkste kaarten. Ze zullen een publieke verklaring, lees verontschuldiging, eisen of ze komt Kiev niet binnen. En welke bondgenoot kan zich dat momenteel permitteren?

Wie we nog niet hebben gehoord is de premier. Hij had gehoopt op rust, maar krijgt rel. Hij kijkt de kat voorlopig uit de boom. Maar indien de relaties met Oekraïne echt op het spel staan, moet hij ingrijpen en zal ze zich publiek moeten verontschuldigen. De gekrenkte ego’s vormen dan niet meer dan wat collaterale schade. À la guerre comme à la guerre.