Het voortbestaan van onze beschaving staat op het spel

Toen ik begin vorig jaar een interview gaf aan ’t Pallieterke, werd dit de titel: ‘Ik denk helaas niet dat je binnen de democratische rechtsstaat het probleem van de islamisering volledig kunt oplossen.’ Tegenstanders grepen dit aan om mij uit te schelden voor ‘fascist’ of ‘nazi’. Kennelijk was het woord ‘helaas’ hen ontgaan, net zoals een andere uitspraak van me: ‘De islamisering zal ons als vrije samenleving dwingen om maatregelen te nemen die we terecht niet zouden willen nemen.’

Ook media zoals Apache en Knack rukten één of twee citaten uit hun context om mij te brandmerken, alsof ik de democratische rechtsstaat niet genegen zou zijn. Knack publiceerde nadien wel mijn recht van antwoord, wat natuurlijk veelzeggend is.

Geen duister complot

Alles begint vaak met het ontkennen van islamisering of het verkeerd (willen) begrijpen van wat islamisering precies betekent. ‘Islamisering’ betekent ‘islamitischer worden’: het is een evolutie die inhoudt dat in een samenleving almaar meer tradities, regels en wetten en normen en waarden van de islam ingang vinden en dominant worden. Het betreft uiteraard geen duister complot.

De oorzaak is immers evident: onze grenzen staan wagenwijd open voor moslims en we faciliteren en subsidieren de islam. Daardoor begint onze samenleving steeds meer op een islamitische te lijken. De lijst met voorbeelden die wijzen op een islamiserende samenleving is schier eindeloos.

Voor de mogelijk kwaadwillige lezer voeg ik eraan toe dat uiteraard niet iedereen die zichzelf moslim noemt een probleem vormt of de islamisering voortstuwt. Maar: hoe groter het aantal/aandeel moslims, hoe meer (potentiële) moslimfundamentalisten en (potentiële) jihadisten, hoe meer islamisering. En daar worden nota bene uiteindelijk ook de mensen met een migratieachtergrond die perfect taalkundig en sociocultureel geïntegreerd en dus Vlaming onder de Vlamingen zijn, het slachtoffer van. Niet in de laatste plaats ex-moslims.

Vanzelfsprekend probleem

Vanzelfsprekend is het een existentieel probleem dat een andere, vreemde ‘religie’ en cultuur almaar meer de onze vervangt. Chinatown heeft zijn charme, maar wie zou het leuk of goed vinden mocht heel de stad of zelfs heel het land verworden tot één groot Chinatown? En de islam is nog een ander paar mouwen: islam betekent ‘onderwerping’ en behelst een totalitaire ideologie – met een religieus randje of omhulsel – die uiterst vijandig staat tegenover onze normen en waarden, tegenover onze westerse of Europese niet-islamitische beschaving.

‘Geen enge godsdienst’

Bart De Wever zegt vandaag dat ‘de islam geen enge godsdienst is’ en dat ‘de gematigde islam op termijn een deel van de Vlaamse identiteit zal moeten worden’. Dat zijn tegenstrijdige beweringen, want als de islam ‘geen enge godsdienst’ zou zijn, waarom zou de islam dan ‘gematigd’ moeten worden om ‘een deel van de Vlaamse identiteit’ te kunnen worden? Zet tegenover die potsierlijke, postmoderne flauwekul deze uitspraak van de politicus die we recent op 6 mei helaas weer hebben moeten herdenken, Pim Fortuyn: ‘De islam is een achterlijke cultuur. Ik wens iedereen die denkt dat het wel zal meevallen met de agressie van de islam veel sterkte. Zalig zij de onnozele van geest’.

Mijn analyse en vrees: zowel de islamisering als de noodzakelijke reactie erop ondergraven de vrije samenleving en democratische rechtsstaat. Kijk bijvoorbeeld naar het Deense zogeheten ‘gettoplan’, bedoeld om de islamisering in tientallen Deense wijken terug te dringen. Dat plan hield onder meer in dat men in zo’n gettowijk dubbel zo zwaar gestraft wordt als in de rest van Denemarken, en dat de daar wonende kinderen van amper 1 of 2 jaar minstens 25 uur per week van hun ouders worden weggehaald om hen de Deense waarden bij te brengen.

Dat klinkt voor sommigen misschien goed, maar het staat wel op zeer gespannen voet met respectievelijk de democratische rechtsstaat en de vrije samenleving. Bovendien is het verre van zeker of dit wel een duurzame oplossing is. Kijk ook naar de geschiedenis van geïslamiseerde landen, zoals Turkije en Iran: alleen een (verlicht) despoot kon er daar voor zorgen dat de islam de samenleving niet (meer) kon domineren, en dat was dan nog van tijdelijke duur.

Conclusie? Door de massale moslimimmigratie en de islamisering die daar in een vrije, tolerante samenleving uit voortvloeit, wordt onze samenleving onvrijer. Ofwel door de islamisering zelf, ofwel door beleidsmaatregelen die, ten einde raad, worden genomen als tegenreactie. Door de islamisering komen we dus voor een verschrikkelijk dilemma te staan: een keuze eigenlijk tussen pest en cholera.

Minder immigratie

In Duitsland kwamen recent duizenden moslims op straat om de afschaffing van de westerse waarden en de oprichting van een islamitische staat te eisen. Hoeveel zijn dat er over twintig of vijftig jaar? De waarschuwingen voor islamisering worden talrijker en komen almaar vaker ook van mensen met wortels in de islamitische wereld. De in Algerije geboren Franse schrijvers Boualem Sansal: ‘Als ik jullie landen zie, heuse bastions van democratie, en ik stel vast dat ze steeds meer op de onze gaan lijken? Ja, daar word ik wanhopig van.’

De in Somalië geboren schrijfster en activiste  Ayaan Hirsi Ali schreef recent: ‘De realiteit van Groot-Brittannië vandaag is dat de bevolking elk jaar islamitischer wordt, en dat mensen elk jaar banger worden om over de islam te praten. Toch willen politici je doen geloven dat extreemrechts de veel grotere bedreiging vormt.’ Ze vat daarmee de algmene staat van het Westen samen. Volgens de Nederlandse socioloog Jeroen van der Waal heeft Geert Wilders daar een belangrijk deel van zijn eclatante verkiezingsoverwinning aan te danken.

Dat ‘minder immigratie’ een van de belangrijkste doelstellingen is van de nieuwe Nederlandse regering, is van fundamenteel belang in de strijd tegen de islamisering. Nederland is (weer) gidsland en dat is hoopgevend, want het voortbestaan van onze beschaving staat op het spel.