Hillary beste presidentskandidaat?

Op 24 september meldde De Standaard dat ‘de gezaghebbende Amerikaanse krant New York Times (NYT)’ zijn steun had uitgesproken voor de Democratische kandidate Hillary Clinton en de Republikein Donald Trump had bestempeld als ‘de slechtste kandidaat van een grote partij in de moderne Amerikaanse geschiedenis’. Gezaghebbend is de Amerikaanse krant zeker. Daarbij dient evenwel aangetekend dat de NYT een van de spreekbuizen is van de Joodse, pro-Democratische lobby net als zowat 80% van de voornaamste Amerikaanse media (televisie, kranten, tijdschriften, radio en films).

De krant kiest, naar eigen zeggen, niet voor Clinton omdat zij tegen Trump is, maar voor Hillary’s ‘intellect, ervaring en moed’. Die lofzang is op zijn minst schromelijk overdreven. Persoonlijk heeft zij als echtgenote en ‘First Lady’ er moeten leren mee leven dat haar man vaak vreemdging en zelfs aids opdeed. Ondanks de normaal daarmee gepaard gaande frustraties heeft zij Bill echter nooit wandelen gestuurd en zij wist wel waarom. Tijdens zijn presidentschap kon zij daardoor immers zowat de baas spelen in het Witte Huis. Een groot succes is dat niet bepaald geworden. Nu gebruikt zij haar man om vrouwelijke stemmen voor haar te winnen en hij slaagt daar wonderwel in. Aan gezinswaarden zoals die in de VS, vaak hypocritisch, worden beleden, beantwoordt de familie Clinton zeker niet.

Na een bitsige presidentscampagne tegen Barack Obama aanvaarde Clinton, toch om zijn minister van Buitenlandse Zaken te worden. Als dusdanig beleefde zij evenmin haar finest hour. Zij beoogde haar eigen ministerie te hervormen maar daar kwam haast niets van terecht. Mogelijk omwille van haar eigen persoonlijke frustraties, maakte zij van vrouwenrechten en geweld tegen vrouwen een kwestie van nationale veiligheid voor de VS. Hoe belangrijk ook, rijst toch de vraag wat het verband is met de veiligheid van de VS.

Zij zorgde er ook voor dat vrouwen in de VS meer leidinggevende ambten kregen dan vroeger. Een van de neveneffecten daarvan was dat eind 2009 er in Washington 25 vrouwelijke ambassadeurs waren, tot dan het grootste aantal ooit.

Des te pijnlijker was een anekdote die zich voordeed nadat zij in augustus 2009 in Kinshasa een openbare uiteenzetting had gegeven. Een Congolese student vroeg haar wat haar echtgenoot dacht over een destijds geplande handelsovereenkomst tussen China en de democratische republiek Congo. Hillary reageerde kortaf: ik ben de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken en niet mijn man. Het voorval ging toen de hele wereld rond.

Clinton was ook grote voorstander van het gebruik door het ‘State Department’ van sociale media inclusief Facebook en Twitter. Het valt te betwijfelen of dit te rijmen valt met de uiteraard steeds omzichtige diplomatie van elk land en zeker van wat toen nog de grootste wereldmacht was. Geen wonder dus dat de e-mailaffaire haar nu nog altijd blijft achtervolgen.

Zij bezocht als minister 122 staten, wat geen enkele voorganger haar had voorgedaan. Ook in het buitenland deed zij haar best om politica’s op het hoogste niveau te ontmoeten onder meer de toenmalige en ondertussen afgezette president van Brazilië, Dilma Vana Rousseff. Haar reislust leverde evenwel weinig concrete resultaten op. Vaak was haar optreden zelfs catastrofaal, zoals in Irak, Syrië en Egypte waar zij de Moslimbroeders steunde en Tunesië waar zij de zogenaamde ‘Arabische Lente’ en de chaos die daaruit voortvloeide niet had zien aankomen. De twee statenoptie, de enige echte oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict, kwam op een laag pitje te staan. Na de mislukte vredesonderhandelingen in 2000 waartoe de Amerikaanse ex-president het initiatief had genomen, schoof Bill Clinton en dus ook Hillary de schuld in de schoenen van wijlen Yasser Arafat. Daardoor gaven zij de uiteindelijke doodsteek aan de Oslo-akkoorden en dus aan de droom van de zopas overleden Israëlische president om tot vrede met de Palestijnen te komen. Het is bijna cynisch dat Washington nu wijlen Shimon Peres als een vredesengel bewierookt en dat Bill Clinton een van de VS-vertegenwoordigers bij zijn begrafenis zal zijn. In de politiek is echter alles mogelijk.

In het Pakistan en Afghanistan was het al niet veel beter. In 2011 doodden Amerikaanse elitetroepen in Pakistan de Saoedi-Arabiër Osama bin Laden, leider van de terreurbeweging Al Qaida die onder meer. verantwoordelijk werd geacht voor de aanslag op de Twin Towers in New York. Zijn executie betekende de uitbreiding van de moslimterreur tot het hele Westen.

Het bruusk verdwijnen van Kolonel Khadaffi, mede ingevolge een NAVO-interventie in Libië, versnelde de politiek-economische ineenstorting van het land. De chaos die volgde was vruchtbare grond voor IS. De Amerikaanse ambassadeur in Benghazi werd als weerwraak voor de dood van Osama Bin Laden door een Amerikaanse legereenheid In Pakistan, gevangengenomen, gemarteld, anaal verkracht en uiteindelijk met drie andere Amerikaanse diplomaten omgebracht.

Niet helemaal onterecht, vroeg haar rivaal Trump zich bovendien al meermaals openlijk af of er tijdens het ministermandaat van Clinton geen belangenverstrengeling is geweest ten gunste van de ‘Clinton Foundation’. Uit een onderzoek door het persagentschap Associated Press (AP) blijkt dat minister Clinton 154 personen heeft ontvangen die privébelangen of belangen van ngo’s kwamen behartigen en dat er 85 samen 156 miljoen schonken aan de zo al dubieuze ‘Clinton Foundation’, de liefdadigheidsinstelling van de familie Clinton. Naast deze ontmoetingen, had Clinton volgens AP ook contacten met ten minste 16 buitenlandse regeringen, waaronder die van Saoedi-Arabië, die gezamenlijk de Foundation 170 miljoen dollar schonken. Na het verschijnen van het AP-bericht kondigde de ‘Clinton Foundation’ aan dat als Hillary president wordt, buitenlandse schenkingen niet meer zullen worden aanvaard. Ook zal Bill Clinton geen bestuurslid meer zijn en niet langer betaalde toespraken namens de Stichting mogen houden. In totaal heeft de Clinton Foundation tot nu voor 2 miljard dollar aan schenkingen binnengehaald, die onder meer worden ingezet in de strijd tegen aids, malaria en voor vrouwenrechten. Vele critici vinden de onduidelijkheden over die schenkingen dubieus. Verder zal nog moeten blijken of de e-mails die Hillary Clinton van haar privéserver liet verwijderen maar die de FBI wist terug te vinden, iets meer aan het licht zullen brengen omtrent mogelijke belangenverstrengeling.

De Amerikaanse media hebben uiteraard Hillary Clinton al uitgeroepen tot winnaar van het eerste tv-debat dat zij zo zopas met Donald Trump heeft gehouden. De buitenlandse pers –  ook hier te lande – is iets objectiever. Buitenlanders stemmen echter niet in de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Afwachten wat de twee volgende debatten en uiteindelijk de verkiezingen op 7 november brengen. ‘Joe the Plumber’ zou wel eens voor een verassing kunnen zorgen.

Foto: © Reporters