Hoe kan je nu vrouw en rechts zijn?

‘Hoe kan je nu vrouw en rechts zijn?’ Een raadsel dat sommigen lijkt te plagen, in het bijzonder op het internet. Ook in een aflevering van het televisieprogramma ‘Eerste Keus’ kon, bijvoorbeeld, het afschaffen van vrouwenquota – en daarmee de keuze voor de rechterkant – op weinig bijval rekenen bij jongedames. Mijn wedervraag: hoe kan je als vrouw nu niét rechts zijn?

Niet alleen eigen bevindingen, maar ook de cijfers tonen aan dat er een waanzinnige genderkloof gaapt in de politiek. Onder Gen Z geeft 32 procent van de jongens aan dat de kans zeer waarschijnlijk is dat ze ooit op Vlaams Belang zullen stemmen. Bij de meisjes is dat een luttele 9 procent. Nochtans is de match tussen vrouwen en de rechterzijde een gouden combinatie.

Warschau of Antwerpen

Een aantal jaar geleden vertrok ik met een kleine delegatie van Vlaams Belang Jongeren (VBJ) naar de hoofdstad van Polen. Omdat het Maria-Tenhemelopneming was en ik het orgelspel van een van de Warschause parochies al langer in het echt wilde meemaken, stelde ik mijn bezoek aan het lokale nachtleven even uit. Na de schitterende mis ben ik alleen een eindje op wandel geweest richting ons verzamelpunt.

Geen moment heb ik energie moeten verspillen aan het scannen van mijn omgeving: of er niet iemand met een hakmes rondloopt, of een willekeurig slachtoffer zoekt om te ambeteren, of rare bedoelingen lijkt te hebben. In Antwerpen kon ik op hetzelfde uur geen tien minuten van de Koningin Elisabethzaal naar mijn woning wandelen zonder drie groepen vreemde mannen te passeren, terwijl mijn overlevingsinstinct me toefluisterde mij wat breder en steviger voor te doen dan ik ben. Dát is het verschil tussen een rechtse en een linkse regering.

Massamigratie en veiligheid: een of-of-verhaal

Rechts wil voor vrouwen een veilige, stabiele samenleving creëren. Dit door de harde aanpak van criminaliteit en het stoppen van ongecontroleerde massamigratie. Dat zijn twee zaken die dikwijls met elkaar samenhangen en voor ons een groot gevaar vormen. Denk aan Belgische gevangenissen die voor meer dan 40 procent vol zitten met criminele vreemdelingen.

Denk ook aan daderprofielen uit het buitenland. Federale overheidscijfers uit Duitsland (2021) tonen aan dat daar zowat twee groepsverkrachtingen per dag plaatsvinden. Niet-Duitse burgers vertegenwoordigen er bijna elke tweede verdachte, hoewel ze minder dan 13 procent van de bevolking uitmaken. Hetzelfde verhaal bij de Zweedse noorderburen. In 2021 bleek uit een onderzoek dat van de 3.039 daders die in de periode 2000-2015 waren veroordeeld voor verkrachting, maar liefst 59,2 procent een migratieachtergrond had en 47,7 procent buiten Zweden was geboren.

Ewa Zajączkowska-Hernik (van de partij Konfederacja Wolność i Niepodległość) wees voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen daarvoor letterlijk met de vinger: ‘Ik keer mij tot u van vrouw tot vrouw, van moeder tot moeder. Kent u geen schaamte, mevrouw, om zo’n pact te promoten dat ervoor zorgt dat miljoenen vrouwen en kinderen zich niet veilig voelen in de straten van hun eigen steden? U, mevrouw, bent verantwoordelijk voor iedere verkrachting, voor iedere aanranding, voor iedere tragedie veroorzaakt door de toestroom van illegale immigranten. Omdat ú hen hier verwelkomt op Europees terrein. Daarvoor zou u in de gevangenis moeten zitten, en niet in de Europese Commissie.’

Welvaart en welzijn

Naast het huidige wanbeleid rond veiligheid laat ook het beleid rond gezinnen te wensen over. Het is een publiek geheim dat jonge koppels worstelen met de combinatie werk-gezin. Wie kinderen wil, moet daar nochtans in alle gemoedsrust voor kunnen kiezen en in worden gesteund.

Dat zeggen wij alleszins. Maar de systeempartijen kijken neer op wie zijn gezin op de eerste plaats zet. Voor liberalen mogen ouders thuisblijven, maar niet op kosten van de maatschappij. De neoliberalen van N-VA beamen dat. De socialisten vinden in dat debat dat ‘iedereen die kan werken zijn deel moet doen‘. Dat klinkt als een totaal verkeerd begrip van hoeveel werk een huishouden vergt.

Voor een partij als Vlaams Belang vormen gezinnen de hoeksteen van de samenleving. Daarom moeten we het beleid zoveel mogelijk daarop afstemmen. Wie thuis wil blijven, kan voor ons rekenen op een deeltijds opvoedersinkomen – al jarenlang onderdeel van ons programma. Daarnaast moet een verdubbeling van het geboorteverlof de band tussen moeder en kind versterken.

Bedrijven die zaken als kinderopvang of flexibele werkuren aanbieden, moeten een gezinsvriendelijk label krijgen, inclusief een premie. Dat geeft gezinnen ademruimte om spanningen te verminderen en zich veel meer te kunnen toespitsen op een gezond familieleven.

Woke schaadt vrouwen

Tot slot kiezen vrouwen best verstandig hun alliantie in de cultuurstrijd. Andreas Kinneging, hoogleraar rechtsfilosofie, ziet in woke de gemeenschappelijke noemer voor mensen die geloven dat het Westen tot in de kern rot is. Daaruit vloeien dan radicale breuken met het verleden, ook rond ethische thema’s.

Socialisten en groenen willen seksuele opvoeding geven aan kleuters. De meeste partijen gaan mee in de genderwaanzin, die van vrouwelijkheid een karikatuur maakt, en die hormoontherapie en het veranderen van het geslacht op de identiteitskaart vergemakkelijkt. Ze gaan ook mee met vrouwenquota die als neveneffect hebben dat de competenties van capabele vrouwen aan iets externs worden toegeschreven. Stuk voor stuk schadelijk voor onze meisjes.

Zo complex is het vraagstuk rond vrouwelijk rechts dus ook weer niet. Vrouwen vinden het fijn om ‘s nachts veilig te zijn. Vrouwen vinden het fijn om zich te kunnen veroorloven boodschappen te doen. Vrouwen vinden het fijn om hun kinderen tegen seksuele degeneratie te beschermen. Stabiliteit, veiligheid en geborgenheid. Meer moet dat toch niet zijn?