Hoe resistent zijn Vlaamse partijen tegen Russische hackers?

De schrik zit erin bij onze noorderburen. ‘Is Nederland voorbereid op hacks door Russen?’, vraagt De Volkskrant zich af op de voorpagina. Grond voor deze bekommernis is een uitgebreid onderzoek van de New York Times, waarin wordt aangetoond hoe Russische hackers (al dan niet gestuurd door het Kremlin) servers van de Amerikaanse Democratische partij konden besmetten en informatie ontvreemden. Als het daar kan, waarom niet in Nederland? En als het in Nederland kan, waarom niet in België?

Op aangeven van zijn inlichtingendiensten heeft president Obama een grondig onderzoek bevolen. Resultaten worden verwacht op 20 januari, de dag van Trumps inauguratie. Deze operatie moet blootleggen wie hackte en belangrijker, wie opdrachtgever was. Een allesbehalve makkelijke opdracht. Toch staat voor velen vast dat de Russen erachter zitten en informatie doorspeelden aan onder andere WikiLeaks in opdracht van president Poetin.

Het blijft wazig wat de juiste ambitie van de criminelen was. Wilden ze Hillary Clinton zodanig in diskrediet brengen zodat Trump zou winnen? Of wilden ze eerder verwarring en twijfel zaaien om zo het democratische proces te treffen? Hoe dan ook, stelt de Times, slaagden ze in beide gevallen. En nu ze toch bezig zijn, kunnen ze blijven doorgaan. Drie belangrijke Europese landen vieren binnenkort namelijk hun hoogmis van de democratie: Duitsland, Frankrijk en Nederland.

Het hoofd van de Duitse inlichtingendienst BND, Bruno Kahl, waarschuwde eerder al voor Russische aanvallen tijdens de verkiezingen in zijn land. ‘Zij hebben geen ander doel dan politieke onzekerheid te veroorzaken’, aldus Kahl. De Volkskrant echoot die ongerustheid. Volgens de krant wilden regeringspartijen VVD en PvdA niet veel kwijt over hun beveiliging. Ze konden ook niet bevestigen of er overleg bestaat met de AIVD, het Nederlands equivalent van onze staatsveiligheid.

Vuile was

Als het in Nederland en Duitsland kan, dan is het ook mogelijk in België. Ons land is overigens al vaker slachtoffer geweest van hacking. Zo zou de server van het Ministerie van Buitenlandse Zaken doorzocht zijn door Russen in 2014. Toen kon evenmin een directe link met het Kremlin vastgesteld worden. Maar ook bedrijven zoals Belgacom hebben reeds te maken gekregen met hackers. Niet vanwege Rusland, maar een bondgenoot. Jarenlang bespioneerde de Britse inlichtingendienst GCHQ Belgacom, vandaag Proximus. Het moet ook niet altijd professioneel. Onlangs werden de nieuwswebsites van Mediahuis platgelegd door het ‘Syrian Cyber Army’. Het bleek een amateuristische maar onrustwekkende aanval.

Met de onthullingen van de New York Times komt dus een nieuw doelwit in het vizier: de politieke partij. Hoeveel bestuursleden of kabinetsmedewerkers zouden het appreciëren dat duizenden documenten op straat komen te liggen? Wat als Rusland bij ons de vuile was komt buitenhangen? Dat noopt tot de vraag hoe beveiligd de partijcomputers zijn. Is hun antivirusprogramma up-to-date en staat men in contact met de staatsveiligheid? En wat met smartphones, het geliefkoosde instrument van twitterend politiek Vlaanderen?

Natuurlijk hebben veel Europese landen een voordeel: het meerpartijenstelsel. In de Verenigde Staten waren er maar twee kanshebbende kandidaten: Clinton of Trump. Zelfs met een Russische hack is het ondenkbaar dat in Nederland, Duitsland of België één partij meer dan vijftig procent van de stemmen haalt. Toch geldt de vrees van Bruno Kahl nog steeds. Via het verspreiden van fake news en gestolen informatie kan men het geloof en vertrouwen in de democratie danig beschadigen.

Dat de eerstvolgende federale verkiezingen nog zo’n twee en een half jaar verwijderd zijn, mag een lichtpuntje genoemd worden. In tegenstelling tot onze noorderburen hebben de partijen nog tijd om de veiligheid op te krikken. Dit is wel op voorwaarde dat de regering Michel niet vroegtijdig valt. Zo bekeken is Russische inmenging hoogst overbodig om politieke onzekerheid tussen de coalitiepartners te veroorzaken.

Foto © Reporters