Hoofdstad zonder taalproblemen?

In La Libre Belgique (LLB) klaagt de minister van Cultuur van de Franse Gemeenschap Fadila Laanan (PS) ‘de excessieve vervlaamsing’ van Bozar aan. Dat de federale cultuurtempel Bozar, de roepnaam voor het Paleis voor Schone Kunsten/Palais des Beaux Arts, recent werk exposeerde van Wim Delvoye en Luc Tuymans is haar een doorn in het oog. Dat die laatste wordt genoemd als exponent van vervlaamsing, moet de betrokkene een pijnscheut hebben bezorgd. Tuymans laat geen gelegenheid onbenut om zich af te zetten van het Vlaams-nationalisme.

Bozar-directeur Paul Dujardin wijst er in een reactie voor Brusselnieuws.be op dat er recent nog een expo liep van de Waal Maurice Friedman en Jérôme Latteur komt binnenkort aan bod. ‘Maar daar speelt ook een economische realiteit. Vlaanderen investeert vele keren meer in cultuur dan Wallonië. Dat resulteert uiteindelijk ook in meer kunstenaars van een bepaald niveau in een aantal sectoren’, voegt Dujardin er aan toe.

Goed evenwicht
Over kunstencentrum Wiels is Laanan dan weer wel tevreden, want daar heerst volgens haar een goed taalevenwicht. In de financiering minder, want de Franse Gemeenschap geeft Wiels 150 000 euro subsidie; de Vlaamse Gemeenschap hoest 600 000 euro op.

Brigitte Grouwels zit voor CD&V in de Brusselse regering. Ze reageerde erg kritisch op de nota-Di Rupo. Prompt vroeg het FDF haar ontslag. Die partij zit op de Brusselse oppositiebanken en daar wordt snel geëist dat een minister de biezen pakt. Grouwels kreeg het echter ook zwaar te verduren van haar collega-minister Benoît Cerexhe (CDH) en de staatssecretarissen Christos Doulkeridis (Ecolo) en Emir Kir (PS). Het weekblad Brussel Deze Week (BDW) staat niet meteen bekend als een Vlaams strijdblad, maar Danny Vileyn schrijft over deze zaak in een commentaarstuk: ‘Erger is dat Grouwels’ Franstalige collega’s in de regering zich (verbaal) aan Grouwels vergrepen. Grouwels bestaat het om het niet eens te zijn met de nota-Di Rupo. Ze is het niet eens met tweetalige lijsten voor de verkiezingen en evenmin met de tweetaligheid van de dienst in de gemeentebesturen. Ze wil eentalige lijsten en tweetalige ambtenaren. Maar dat is vloeken tegen de Franstalige pensée unique.’ Vlaamse politici in Brussel mogen een mening hebben, als die maar niet ingaat tegen die van de Franstaligen.

Wat de invoering van tweetalige lijsten in de praktijk zou betekenen? Alain Courtois, bekend als organisator voor de Belgische voetbalbond van Euro 2000 en nu senator voor MR, laat in een vraaggesprek met BDW noteren: ‘Open Vld mag mee op de lijst, maar moet Brussel wel als volwaardig gewest erkennen.’

Speelpleinen
Tijdens de zomermaanden organiseert de gemeente Elsene speelpleinen. Volgens gemeenteraadslid Biance Debaets (CD&V) worden alle opvangplaatsen erkend door ONE, de Franstalige tegenhanger van Kind&Gezin, maar niet door K&G. ‘In de praktijk is er dus geen Nederlandstalige speelpleinwerking in Elsene’, besluit ze.

‘Zelfs de stad Brussel organiseert voor haar senioren, met schepen Chantal Noël, regelmatig informatienamiddagen en voordrachten, enkel en alleen in het Frans. Zelfs schepen Mampaka durft wel eens eentalige Franse uitnodigingen voor zijn activiteiten sturen’, schrijft een inwoner van Laken aan BDW.

Een oud zeer betreft het taalgebruik in de Brusselse gezondheidsinstellingen. Een enquête van de Vrije Universiteit Brussel die in september werd voorgesteld aan de pers leert dat Vlamingen die in Brussel wonen verzorging in de eigen taal een groot probleem blijven vinden.

Begin augustus schreef LLB dat slechts 7 % van de Belgacom-facturen in de hoofdstad in het Nederlands zijn. De chef-politiek van De Morgen Steven Samyn schreef daarover: ‘Ik woon zelf in Brussel en krijg mijn Belgacom-factuur in het Nederlands. Maar afrekeningen voor gas en elektriciteit gebeuren in het Frans. Waarom? Geen idee. Als ik een formulier krijg, vul ik het in het Nederlands in. In welke taal het antwoord komt, is moeilijk te voorspellen. Daarvoor beginnen bellen of schrijven doe ik meestal niet. Een mens is al lang blij als de rekening klopt. Deze zomer heb ik ontdekt dat mijn kinderen Franstalige identiteitskaarten hebben. Die waren nochtans niet in het Frans aangevraagd.’

Die enkele voorbeelden leren dat het dikwijls een voortdurende inspanning vraagt om in de Belgische hoofdstad ten volle erkend te worden als Nederlandstalige.