Huub Broers, partijsoldaat

Velen waren geroepen, slechts twee uitverkoren: Jan Becaus en Pol Van Den Driessche. Met de verrassende coöptatie van het voormalige VRT-nieuwsanker en Vlaams cultfiguur deed de N-VA  een gouden zaak. De partij kan zich met het aanstellen van een extern figuur van dit formaat, zoals Doorbraak eerder berichtte, verder profileren als dé brede volkspartij bij uitstek. Dit is een cadeau van formaat in haar poging om de groeiende perceptie als asociale, neoliberale en radicale partij af te zwakken. Dank u, Jan Becaus, zou men dan denken.

De partij, die haar beide handen mag kussen met zo’n geschenk, moet echter niet Jan Becaus, maar slechts één man danken: Voerenaar Huub Broers. Het is enkel omwille van zijn vrijwillige zelfopoffering dat een totale ‘vreemde’ een plaats in het pluche van de eerste kamer kon bemachtigen. Via een open brief gaf Broers zelf een knap, persoonlijk relaas van deze gebeurtenis. Hoewel hij erg graag zijn kandidatuur op de partijraad wenste te verdedigen, heeft hij daar – in het belang van de partij – aan verzaakt. Hij liet het partijbelang primeren boven zijn eigen persoonlijke wensen. Hij liet het dubbele belang van de coöptatie van Becaus en Van Den Driessche – het algemene partij-imago en de positionering in West-Vlaanderen – voorgaan op persoonlijk succes. Ondanks de persoonlijke ‘goesting’ om nog een termijn als senator door te gaan, zette hij zijn eigen ambities zonder morren opzij. 

Als ex-medewerker en voormalig lid van de N-VA, die de eer en het genoegen had enkele jaren met hem samen te werken, ben ik van oordeel dat een ode op zijn plaats is. Huub is een politicus zoals ze slechts zelden voorkomen. Iemand die dag en nacht werkt, zowel in de senaat als in zijn gemeente, waar hij vol passie en overgave het beste van zichzelf geeft. Een man die loyaal is aan zijn partij en loyaal aan zijn principes. Een man die professionalisme combineert met een sociale inborst, een groot empathisch vermogen en een fundamenteel humanistische houding. Zijn beslissing is hier het perfecte voorbeeld van.

Veel meer dan de professionele contacten met hem, onthoud ik dan ook de informele menselijke contacten. De vele momenten waarop hij als toppoliticus (in alle betekenissen van het woord) – ondanks zijn razend drukke agenda – mijn bureau binnensprong en tijd vrijmaakte om snel een babbeltje te slaan van mens tot mens. Om even te ventileren, om wat te grappen (humor is hem allesbehalve vreemd) of om een ernstige persoonlijke babbel te houden. 

Dergelijke politici zijn zeldzaam: niet gedreven door individueel opportunisme, principieel maar toch pragmatisch, professioneel maar toch uiterst menselijk. De N-VA mag dan wel een nieuw wit konijn hebben binnengehaald dat hen op korte termijn winst zal opleveren, het mag niet vergeten dat haar fundamenten gebouwd worden op mensen zoals Huub.

Foto: (c) Reporters