Hypocrisie over vrije meningsuiting

Marc Van Ranst is geschorst door Twitter en Facebook, en dat zullen we geweten hebben. De Morgen ging hem zowaar interviewen, terwijl er helaas voortdurend mensen zijn die door sociale media worden gecensureerd of gebannen. Maar in tegenstelling tot de vele mensen van rechtse en/of conservatieve snit, en de islamkritische ex-moslims, die door Facebook of Twitter eveneens bij bosjes gecensureerd of gebannen worden, verkondigt Van Ranst de ‘juiste’, politiek correcte mening. En dus verdient hij volgens mainstream media een podium. De rest mag stikken.

Voorkeursbehandeling

Het doet denken aan de voorkeursbehandeling die Anuna De Wever en haar aanhang genoten nadat er sprake was van een incident op Pukkelpop, terwijl jonge mensen die veel ergere zaken meemaken — mét overvloedig bewijs — vaak mogen wegrotten. De reden hiervan is dat in beide gevallen een persoon met de ‘juiste’ ideologie (Anuna De Wever, Marc Van Ranst) als slachtoffer kan worden gebracht, terwijl personen met de ‘foute’ ideologie (N-VA’ers en/of Vlaams Belangers) als daders kunnen worden aangewezen. Samenzweringachtige theorieën en slachtoffergedrag — ‘dit is een pure intimidatiecampagne’, aldus Van Ranst — zijn dan ook nooit ver weg.

Ziek in zijn hoofd

Op Doorbraak sprong Othman El Hammouchi op de bres voor Marc Van Ranst. Even was ik blij omdat ik dacht dat dit betekende dat El Hammouchi genezen was van de problemen met zijn hoofd, daar hij enkele dagen geleden nog had getweet dat hij daardoor kan lezen noch schrijven (al zou hij, zo had hij eraan toegevoegd, voor ‘echt belangrijke dingen’ wel een uitzondering durven te maken). Toen ik echter zag wat volgens El Hammouchi die ‘echt belangrijke dingen’ zijn, kon ik niet anders dan concluderen dat hij nog altijd ziek is in zijn hoofd. Wie vindt dat men moet kunnen genieten van vrouwelijke schoonheid, is volgens El Hammouchi immers een ‘pervert’ (ik heb hem dan ook als verjaardagscadeau een ‘halal-bril’ geadviseerd).

Vervolgens reageerde hij bijzonder denigrerend op een terechte, logische vraag daarover van een pienter 18-jarig meisje. El Hammouchi: ‘Uit welke grot ben jij in godsnaam weer gekropen?’ (en even later gaf hij nog steeds geen antwoord, maar schreef hij wel: ‘Ik besteed mijn argumenten liefst aan mensen met een modicum aan rationaliteit.’) Straks zoekt dezelfde El Hammouchi weer medelijden van andere twitteraars omdat hij zogenaamd wegens gezondheidsproblemen niet kan lezen en niet kan schrijven.

Schelden

Nog zo’n ‘uitzondering’ waarvoor El Hammouchi ondanks hoofdpijn toch in zijn pen is gekropen, is dus Marc Van Ranst, die in De Morgen nota bene ook klaagt over online scheldpartijen aan zijn adres. Uiteraard kwam de journalist in kwestie niet met de vraag of het niet zo is dat hij vaak zélf begint te schelden. Zowat iedereen met een fundamenteel andere probleemanalyse of maatschappijvisie is volgens Van Ranst immers een racist of fascist, inclusief ondergetekende, en dat is misschien wel de grootste gemene deler tussen El Hammouchi en Van Ranst: wie het niet met hen eens is, is een racist of fascist, en vooral wie fundamentele kritiek levert op de islam, de moslimgemeenschap en/of massa-immigratie.

Vorig jaar schreef ik daarover op Doorbraak dit artikel: ‘De leugens en scheldpartijen van Othman El Hammouchi’. Ik breng het in herinnering omdat schelden, en bij uitbreiding schelden op basis van leugens, zowel El Hammouchi als Van Ranst typeren. Op mijn herhaalde vraag of ze naast hun virtue signallend  racisme-geschreeuw dan niet gewoon hun burgerplicht willen doen door een racismeklacht in te dienen (racisme is immers een strafbaar misdrijf), geven deze lafaards overigens niet thuis. (Virtue signalling: ‘deug(d)pronken’ of ‘deugsignalering’; ‘Kijk toch eens wat een goed mens ik ben!’)

Hypocriet

Nog in het interview zegt Van Ranst: ‘Ik zoek vaak het randje op, maar ik ga er niet over.’ Potsierlijk. Wie immers zou moeten bepalen waar het ‘randje’ ligt en wat ‘er over’ is? Ook die vraag stelt de journalist in kwestie niet, want lastige vragen reserveert De Morgen voor het uitzonderlijke moment dat iemand met een fundamenteel andere mening wordt geïnterviewd. Een beetje journalistieke voorbereiding zou nochtans hebben volstaan om te weten dat Van Ranst heeft geschreven dat hij het goed vindt dat Twitter aangeeft dat het Vlaams Belang ‘en haar racistische politici een gevaar voor de samenleving vormen’.

Van Ranst, die doet alsof hij de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel draagt, wil dus dat sociale media gebruikers waarschuwen, een gevarenlabel kleven op ‘foute’ partijen, organisaties of politici en voor gebruikers obstakels opwerpen om te kunnen lezen wat ze zeggen. Daar bestaat een woord voor: hypocriet.

‘Mogelijk gevoelige inhoud’

Van Ranst wordt op zijn wenken bediend, want mijn tweets worden wegens ‘mogelijk gevoelige inhoud’ voor gebruikers voortdurend standaard niet weergegeven. Dat leidt tot een groot verschil in bereik (aantal weergaven, likes en retweets), omdat veel mensen niet de moeite doen om hun instellingen aan te passen of telkens op ‘weergeven’ te klikken. Hetzelfde geldt niet in de laatste plaats voor islamkritische ex-moslims, van wie soms zelfs de volledige account wordt opgeheven.

Wie, zoals Van Ranst, een dergelijk twitterbeleid verdedigt, moet niet hoog van de toren blazen over de vrijheid van meningsuiting. Op de vraag of Van Ranst Twitter en Facebook ‘iets verwijt’, antwoordt hij stellig ‘Neen’. En dat is begrijpelijk, want het zijn doorgaans niet de Marc Van Ransten wier accounts worden gecensureerd of opgeheven, maar wel de politiek incorrectelingen en vrijdenkers van deze wereld. Twitter en Facebook zitten immers in de zak van de politiek correcte overheden en Europese Unie.

Van zegen tot vloek

Via algoritmen hebben Twitter, Facebook en Youtube de mogelijkheid om op geavanceerde, subtiele en voor gewone gebruikers nauwelijks te achterhalen wijze in te grijpen in het bereik en dus populariteit van accounts, zoekresultaten, tweets, posts en video’s, en dat doen ze ook. Overheden, niet alleen die van China en Iran maar ook die in het Westen, zijn uit machtsbehoud doodsbang van ware vrijheid van meningsuiting, en ik durf te voorspellen dat het internet daardoor van een zegen uiteindelijk zal verworden tot een vloek.

Het voorspelt immers weinig goeds dat men maar niet kan zwijgen over de belangrijke rol die Facebook zou gespeeld hebben in de verkiezingsoverwinning van het Vlaams Belang. In haar verkiezingsevaluatie lijkt Groen alvast te suggereren dat het gebruik van sociale media door politieke partijen tijdens verkiezingscampagnes aan banden moet worden gelegd.

‘Gevaar voor de vrijheid van meningsuiting’

Dat brengt ons bij het stuk van Othman El Hammouchi die, op basis van ‘supporters van zowel N-VA als Vlaams Belang’ die Van Ranst hebben gerapporteerd, concludeert dat ‘extreemrechts’ — in casu  het Vlaams Belang — een gevaar vormt voor de vrijheid van meningsuiting. Tenzij hij met ‘extreemrechts’ de islam zou bedoelen — wat uiteraard niet het geval is — doet deze zelfverklaarde sharia-aanhanger aan projectiedenken. Samenlevingen waar zijn islam de heersende religieuze ideologie is of onderdelen van de sharia gelden, kennen immers geen vrije meningsuiting. De islamitische tiran Erdogan, die Turkije islamiseert, heeft ooit de democratie vergeleken met een tram: eens je je halte hebt bereikt, stap je af. Lees: democratie is slechts een middel om de samenleving te islamiseren.

Hetzelfde geldt voor de vrije meningsuiting, die voor een democratie onontbeerlijk is en die orthodoxe moslims dus niet verdedigen of aanwenden uit principe, maar slechts gebruiken in hun eigen voordeel —  i.e. misbruiken — om hun finale doel, het invoeren van de totalitaire sharia, te bereiken. Het is in het licht van die doorzichtige, beproefde strategie dat El Hammouchi’s opzichtige verwijzing naar ‘prominente filosofen als Popper en Rawls’ moet worden gezien. Niemand die oplet en de (geschiedenis van de) islam(isering) een beetje kent trapt daarin.

El Hammouchi liegt

El Hammouchi liegt dus, want bij mijn weten heeft mijn partij, in tegenstelling tot de andere partijen, altijd gepleit voor méér en niet voor mínder vrije meningsuiting. ‘Behalve oproepen tot geweld, moeten mensen alles kunnen zeggen’, was niet voor niets een van de stellingen in onze door iVox uitgevoerde opiniepeiling. Niet alleen uit principe, maar ook omdat wij meer dan welke partij ook het slachtoffer zijn geweest van een significant gebrek aan vrije meningsuiting in België. Net zoals de meerderheid van de ondervraagde Vlamingen ben ik het met die stelling dus volledig eens, maar El Hammouchi niet. In zijn recente stuk in De Standaard getiteld ‘Er zijn wel foute meningen’, geeft hij immers te kennen dat hij ‘fout’ bevonden meningen wil onderdrukken en uitsluiten. Koenraad Elst heeft op deze website El Hammouchi’s artikeltje voortreffelijk geanalyseerd, en de auteur en diens sluwe hypocrisie gefileerd:

‘Zowel islamieten als neostalinisten menen de waarheid in pacht te hebben en brengen de nodige eigengerechtigheid op om andere meningen in de ban te slaan. (…) Een verschil met de stalinisten van destijds is dat de SJW’s (social justice warriors) en hun moslimleerlingen met hun tijd meegegaan zijn. Als de staat de hun onwelgevallige meningen wil verbieden, is dat mooi meegenomen (van de reeds bedongen muilkorfwetten maken zij maximaal gebruik), maar voor censuur rekenen zij nu toch vooral op private instanties: de media en de digitale communicatiegiganten (Facebook, Twitter, Google, Amazon…). Dat is een hedendaagse en doeltreffender vorm van de maatschappelijke druk op de reputatiebekommerde bourgeoisie en de weinig geïnformeerde massa die zij altijd al uitgeoefend hebben. El Hammouchi praat hier de spottende SJW-opiniehegemonen na. (…) Overigens is het voor een moslimactivist wel tegenstrijdig om ‘minderwaardig wegens geloof’ te verketteren, bijvoorbeeld als een vorm van ‘haat’, want tot de kern van Mohammeds geloof behoort nu juist de veroordeling van de andersgelovigen tot een minderwaardige status in deze en de hel in de latere wereld. Volgens onze jonge wijsgeer moet hemzelf dus de mond gesnoerd worden.’

Catch-22

Maar wat dan met bijvoorbeeld imams die hier in moskeeën prediken dat ongesluierde vrouwen ‘hoeren’ of ‘beesten’ zijn; die prediken dat ongelovigen ‘honden’ zijn die moslims dienen te minachten of haten; of die moslims aansporen om muziek en alcohol te mijden en dus maatschappelijke apartheid bewerkstelligen? In een debat over vrije meningsuiting tussen De Morgen-journalist Joël De Ceulaer en mezelf heb ik aangegeven dat dit helaas de catch-22 is waarin wij ons nu bevinden als gevolg van decennialange massale moslimimmigratie en islamgepamper.

Wanneer je namelijk zulke walgelijke islamitische uitspraken verbiedt, dan perk je de vrije meningsuiting significant in, wat dus in principe onwenselijk is. Laat je het toe, dan riskeer je dat horden moslims dusdanig met dat verderfelijk islamitisch gedachtegoed worden vergiftigd, dat onze relatief vredige, stabiele en vrije samenleving uiteindelijk zal ophouden te bestaan. Het is die verschrikkelijke keuze tussen de pest en de cholera die de essentie uitmaakt van mijn boek ‘Voor vrijheid dus tegen islamisering’.

Vrije meningsuiting is van levensbelang

Terug naar de sociale media: helaas zullen er ook pure schelders en bedreigers tussen zitten (dat maak ik ook mee), maar El Hammouchi en Van Ranst staan er toch vooral om bekend dat ze, door gebruikers te blokkeren, kritische tweets voor zichzelf censureren. Dat is hun goed recht, maar het zegt wel iets.

Laat het tot slot duidelijk zijn dat, ondanks hun hypocrisie ter zake, ik van mening ben dat zowel El Hammouchi als Van Ranst, tenzij ze expliciet zouden oproepen tot geweld, op geen enkele manier en op geen enkel medium mogen worden gecensureerd. En dus heb ik op Twitter opgeroepen: ‘Mensen, laat die clown twitteren, rapporteer hem niet. Want vrije meningsuiting is van levensbelang.’

Herbekijk hier ook het integrale debat van Debatclub uit 2017 tussen Joël De Ceulaer en Sam Van Rooy, gemodereerd door Doorbraak-hoofdredacteur Pieter Bauwens.