Globale opwarming door stijging C02 uitstoot?

Wat meer uitleg over de complexe klimaatproblematiek en het besluitvormingsproces van het Intergouvernementeel Panel Climate Change, IPCC, is hier op zijn plaats.

Temperatuur anomaliën

Alle IPCC-rapporten spreken over globale temperatuuranomalieën (afwijkingen) zonder voldoende uit te leggen hoe die worden berekend en waarom die regelmatig worden aangepast.

De grafiek uit het 5^de IPCC rapport Summary for Policymakers is de volgende : Figuur-1

Ferdinand Meeus / IPCC

In de Samenvatting voor Beleidsmakers vinden we niks over de vele mogelijke fouten die eigen zijn aan de berekening van een globale temperatuur anomalie voor de aarde. Het oppervlak van de aarde bestaat namelijk voor 70% uit oceanen, zonder vaste meetstations. Ik wil zelfs niet moeilijk doen over de vele temperatuurmetingen op zee door reguliere handelsschepen en militaire vaartuigen die, als bijverdienste of onderdeel van hun job, met een emmer water scheppen om de temperatuur van de bovenste oceaanlaag te meten. Ik ga ervan uit dat de klimaatwetenschappers die gegevens in figuur-1 met de nodige voorzichtigheid behandelen.

Stedelijk hitte-eiland

Over de betrouwbaarheid van de meetstations op het land wil ik ook niet al te veel zeuren. Ik wil het niet hebben over de grootte van het effect van urbanisatie op de temperatuurmetingen. Ik neem aan dat klimaatwetenschappers een methode hebben ontwikkeld om dat opwarmingseffect over de laatste 160 jaar af te trekken van de gemeten trend. Een recente studie van VITO in samenwerking met de universiteit Gent vermeld dat het urbanisatie-effect voor de stad Gent ongeveer een extra opwarming oplevert van 1-5 °C vergeleken met een ruraal meetstation. Het urbanisatie-effect voor Gent en omstreken is dus groter dan de totale globale opwarming van de laatste 160 jaar.

Gent Klimaatstad

Nogmaals ik ga ervan uit dat dit urbanisatie-effect op een betrouwbare manier in vermindering is gebracht door de bevoegde klimaatwetenschappers voor al die meetstations in al die landen waar een groeiende stad zijn rurale omgeving langzaam maar zeker heeft veranderd (opgewarmd, voor alle duidelijkheid).

Ik wil ook de lezer eraan herinneren dat de vele meetstations op het land nooit bedoeld zijn om de kleine temperatuurafwijkingen van 0,1-0,9 °C te meten. De hoofdbezigheid van meetstations is het meten van de dagelijkse temperatuur bestemd voor de weerberichten. De metingen zijn vrij nauwkeurig als het gaat om het verschil te meten tussen 8°C morgens en 25 °C op het middaguur. Maar zij zijn niet bedoeld om afwijkingen van 0,2 °C nauwkeurig te registreren.

Foutenmarges van het IPCC

Al deze opmerkingen dienen om aandacht te vestigen op de reële foutenmarges die in het algemeen door het IPCC en vele klimaatwetenschappers (vooral diegenen die de Samenvatting voor Beleidsmakers schrijven) te weinig worden meegenomen in het formuleren van de alarmerende boodschappen naar de media en het publiek.

Deze vaststellingen over onzekerheid en onnauwkeurigheid worden expliciet bevestigd door een aantal klimaatwetenschappers zoals Prof. Dr. Emeritus Judith Curry van Georgia Institute of Technology,

‘The characterisation of uncertainty by the IPCC is inadequate and leads to overconfidence in the conclusions, particulary with regards to statements on attribution’

Vrij vertaald:

‘Het aspect van onzekerheid wordt door het IPCC onvoldoende benadrukt en leidt tot een overschatting van de zekerheid in besluitvorming, vooral bij oorzakelijke verbanden.’

IPCC vertekent grafieken

Een andere opmerking van mijn kant is het gebruik door IPCC van toch wel erg uitgerekte verticale temperatuurassen om de kleine afwijkingen in temperatuur, van minder dan 1°C, uit te vergroten. Dit is een bekende en veelgebruikte truc van klimaatwetenschappers om een vooraf reeds bepaalde politieke boodschap te brengen met de nodige toeters en bellen: kijk eens hoe erg het is…

Een kritische blik op de gemeten globale temperatuur anomalie (figuur-1) maakt meteen duidelijk dat de verticale as van de globale temperatuur zeer bewust is vergroot, waarbij voor vele tijdsperiodes de getoonde grijze fouten-zone groter is dan de verandering in temperatuur …dus voor die tijdsperiodes geen statistisch significante temperatuurverandering omdat foutenmarge groter is.

Met een goede bril met foutenmarge knipper-indicatie is het ook duidelijk dat de totale stijging van de temperatuur (waarover gemakshalve geen discussie wordt gevoerd) van ongeveer 0,9 °C tussen 1850 (begin van de metingen) tot vandaag 2018 eigenlijk bestaat uit verschillende stappen:

• Een stilstand tussen 1850 en 1900, zelfs lichte daling richting 1910:
• Een forse stijging van ongeveer 0,5 °C tussen 1910 en 1950
• Een stilstand gedurende 25 jaar tussen 1950 en 1975 (stabiele trendlijn)
• Een forse stijging van ongeveer 0,5 °C tussen 1950 en 1997
• Een stilstand van 17 jaar tussen 1997 en 2014
• De jaren 2015 -16 vertonen een lichte stijging van 0,2°C
• In 2017 was er een lichte daling (de dip op het einde van de grafiek); de voorlopige cijfers voor 2018 bevestigen de ingezette daling gestart in 2017

Nochtans is de hoeveelheid C0₂ (en andere broeikasgassen) gedurende dezelfde periode van 1850 tot vandaag versneld toegenomen met 42%, zonder enige pauze…

Vooral de stabiliteit (geen verhoging) van de temperatuur van de laatste 17 jaar, tussen 1997 en 2014, is een belangrijk punt van discussie omdat geen enkel van de vele klimaatmodellen van de vorige 4 IPCC-rapporten dit hadden voorspeld. We gaan wat dieper in op deze belangrijke tijdsperiode en de temperatuurmetingen van de laatste 20 jaar.

CO2 en temperatuur

De bewering van het IPCC in de Samenvatting voor Beleidsmakers dat het nu duidelijk en wetenschappelijk zeker is dat een verhoogde CO2-uitstoot de oorzaak is van de globale opwarming, klopt niet met de fluctuerende trend van de waarnemingen vanaf 1850 en zeker niet met de periode van 1997 tot 2014. IPCC geeft geen onderbouwde verklaring voor de vele periodes waarin de temperatuur duidelijk niet is gestegen en CO2 wel.

Zoals in een klassiek paradigma gebruikt IPCC typische en zeer creatieve ad-hoc hypothesen om de afwijkingen (zowel positief als negatief) te verklaren:

• Er is een natuurlijke variatie in zonne-energie (ja natuurlijk, dat weet ook mijn moeder)
• Er is het effect van vulkaanuitbarstingen (ja natuurlijk, dat weet ook mijn moeder)
• Er zijn grote en kleine, warme en koude oceaanstromingen met variërende oscillaties (ja akkoord, maar hoe groot is dat effect: we weten het niet)
• De extra warmte wordt opgenomen in de diepte van de oceanen (voorlopig niet te falsifiëren)

De verklaringen door IPCC worden steeds gegeven nadat de feiten zich hebben voorgedaan. Nooit zal IPCC de oorspronkelijke hypothese dat menselijke CO2 uitstoot de zekere oorzaak is van gevaarlijke opwarming in vraag stellen. Het probleem blijft natuurlijk bestaan: wat is de specifieke bijdrage en het oorzakelijk mechanisme van al deze theoretisch mogelijke ad-hoc hypothesen… we weten het niet, ook IPCC weet het niet.

Geen nuance in Samenvatting voor Beleidsmakers

Het falen van de klimaatmodellen voor de periode van 1998 tot 2012 wordt door het IPCC 5de rapport toegegeven…in een kleine verstopte technische sectie.  De boodschap over het falen van de klimaatmodellen vinden we niet in de Samenvatting voor Beleidsmakers. Ook niet in een persmededeling.

Een technische sectie van het IPCC-rapport wordt meestal geschreven door een werkgroep van klimaatwetenschappers die de meeste feiten en hun onzekerheden kennen. Nadien komt er een hoofdauteur en een redacteur die de verschillende feiten, meningen en interpretaties moeten samenvatten. In deze eerste samenvatting zullen de hoofdauteur en redacteur een natuurlijk proces toepassen dat we kennen als reduceren van de onzekerheden met het doel om klimaatactie wetenschappelijk te onderbouwen.

Daarna gaat deze eerste reducerende samenvatting naar een hoger niveau waar (klimaat)vertegenwoordigers van de verschillende regeringen samen met enkele klimaat-bureaucraten van de Verenigde Naties deze eerste technische samenvatting nog eens vertalen en omzetten in een taal voor beleidsmakers. Dit laatste proces is grotendeels politiek bepaald omdat er sinds het Kyotoprotocol een duidelijk dwingend paradigma is ontstaan dat zegt :

1. Het klimaat warmt op. De wetenschap is er zeker van.
2. Opwarming wordt veroorzaakt door stijging van CO2 uitstoot. De mens is schuldig.
3. Opwarming is alarmerend. Er gaan catastrofen optreden als we niks doen

Het klimaat-paradigma werkt heel efficiënt waardoor de complexe wetenschappelijk onzekerheden omgetoverd worden in eenvoudige ‘zekere’ uitspraken, zodat beleidsmakers niet worden lastiggevallen met te veel onzekerheden. Zodat onze beleidsmakers actie kunnen ondernemen. Klimaat is immers big business geworden. Het beroemdste hoofdstuk van alle IPCC-rapporten, Samenvatting voor beleidsmakers, is waarschijnlijk het enige hoofdstuk dat enigszins nog gedeeltelijk wordt gelezen door sommige stafmedewerkers van beleidsmakers en door sommige mainstream journalisten.

Als kritische wetenschapper zal ik echter Box 1.1 p43 uit 1 van de vele complexe technische hoofdstukken van het 5de IPCC-rapport onder uw aandacht brengen. Waarvoor mijn excuses. De waarheid over het falen van klimaatmodellen heeft het niet gehaald in de Samenvatting voor Beleidsmakers. Ook onderzoeksjournalisten hebben een te drukke agenda om de telefoonboeken van IPCC na te pluizen op tegenstrijdigheden. Vandaar mijn taak.

IPCC 5^de Synthese rapport technische sectie Box 1.1 p43 (niet vermeld in Samenvatting voor Beleidsmakers)

IPCC

IPCC

Er staat te lezen dat 111 voorspellingen van 114 klimaatmodellen niet overeenkomen met de waarnemingen voor de periode 1998 tot 2012 (laatste jaar van de metingen voor dit rapport). Als ad-hoc verklaring (na de feiten) suggereren de klimaatexperten dat de opwarming van de aarde als systeem toch zeer waarschijnlijk is toegenomen, maar we kunnen dit niet zien als een stijging van de globale temperatuur omdat de extra warmte van het systeem aarde ‘waarschijnlijk’ voor het grootste deel is opgenomen in de diepe koude zones van de oceanen die 70% van het aardoppervlak uitmaken.

Dit is een ad-hoc ‘verzonnen’ hypothese die we niet kunnen falsifiëren omdat we niet over de nodige betrouwbare gegevens beschikken over de toestand van die diepe oceaanlagen. Het positieve van deze ad-hoc hypothese is natuurlijk dat we ons geen zorgen hoeven te maken omdat de mogelijk extra warmte zich niet zal manifesteren als een toename van de globale temperatuur omdat de extra warmte wordt opgenomen door de diepe oceaan lagen… als die diepe lagen een beetje opwarmen van 3°C naar 5°C (de fameuze Parijs opwarmingsgrens van 2°C) dan zie ik daar geen groot probleem.

Helaas, niets van deze problematiek is terug te vinden in persberichten van IPCC of kritische geluiden van klimaatwetenschappers. Het is zo dat de meeste klimaatbureaucraten (van onze regeringen en van de Verenigde Naties) onze politici en beleidsmakers niet willen verwarren met de complexe materie en de vele bestaande onzekerheden.

Vandaar dit:

Mijn Boodschap voor Beleidsmakers

• Er is een globale opwarming van ongeveer 0,9 °C tussen 1850 en 2018 (consensus is 87%)
• De oorzaak van opwarming is de mens? Slechts 48% klimaatwetenschappers zegt zeker ja.
• Het is helemaal niet zeker dat uitstoot van CO2 (door de mens) de oorzaak is van globale opwarming.
• Klimaatmodellen zijn onvoldoende betrouwbaar om te dienen als bewijsmateriaal of als basis voor klimaatbeleid
• Klimaatmodelvoorspellingen over mogelijke alarmerende catastrofen zijn onvoldoende wetenschappelijk onderbouwd (wolkenfeedback en oceaanstromingen zorgen voor fundamentele problemen in alle modellen)
• IPCC zit vast in een zelf gecreëerd dwingend 1-2-3 paradigma waarbij klimaatonzekerheden en tegenstrijdige waarnemingen te weinig worden meegenomen in de besluitvorming, vooral over het geclaimde oorzakelijk verband tussen opwarming en uitstoot van C02.