Opnieuw deadlock in Iran-deal, is dit echt een goede route?  

De onderhandelingen tussen de 5+1 landen en Teheran over het controversiële nucleaire programma zijn na bijna een jaar vastgelopen. Dit is een goed moment om terug te blikken op de weg die de internationale gemeenschap in de loop der jaren heeft afgelegd om Teheran te weerhouden een atoomboom te maken. Gezien de bittere ervaring van verschrikkelijke oorlog in Oekraïne is dit meer dan ooit noodzakelijk, schrijft Mehdi Nobari Motlagh in deze vrije tribune. 

Mehdi Nobari Motlagh

Westen geeft toe

Jarenlang hoopt de internationale gemeenschap door middel van onderhandelingen te voorkomen dat Iran aan een kernwapen komt. In navolging van deze weg heeft het westen aanvaard om veel concessies te doen aan de ‘ayatollahs‘. Europa keep haar ogen dicht voor vele destructieve acties van Teheran op andere gebieden. Denk aan onder andere rakettenprogramma’s, terrorisme en mensenrechtenschendingen tegen Iraanse burgers. Bovendien heeft het regime er geen prijs voor betaald.

Voorstanders van de verzoeningsbeleid omschrijven het als ‘realpolitik’ en houden vol dat dit de enige manier is om spanningen en een mogelijke confrontatie met Teheran te voorkomen. Maar velen ontmaskeren dit als een ‘appeasementbeleid’.

Wakker worden?

Dit is waar de Oekraïense ervaring als een wake-upcall zou kunnen dienen. Zijn dit niet dezelfde argumenten die we al jaren horen, die de benadering van een autocratische regering, namelijk Rusland, rechtvaardigen? De catastrofale gevolgen van dit beleid leidde voor onze ogen tot drie miljoen vluchtelingen, waaronder een miljoen kinderen, in het hart van Europa.

In 2018 droeg een geaccrediteerde Iraanse diplomaat in Oostenrijk, Assadollah Assadi persoonlijk een bom in een diplomatieke koffer op een commerciële vlucht van Teheran naar Wenen en overhandigde deze aan terroristen in Luxemburg om de massabijeenkomst van de Nationale Raad van Verzet van Iran (NCRI) dat door de oppositieleider Maryam Rajavi en tienduizenden burgers uit heel Europa werd bijgewoond op te blazen.

Zonder de waakzaamheid van de Belgische, Franse en Duitse veiligheidsdiensten zou Teheran een bloedbad zijn begonnen in het hart van Europa. De diplomaat zit momenteel een straf van 20 jaar uit in België. Wat was de reactie van Europa? Een oogje dichtknijpen in de hoop op een nucleair akkoord met Teheran.

Raketten afgevuurd

Vorige week werden twaalf IRGC-ballistische raketten afgevuurd op het Amerikaanse consulaat in Erbil. Het is veelzeggend dat de Iraanse Revolutionaire Garde (IRGC) officieel de verantwoordelijkheid op zich nam, midden in de nucleaire besprekingen in Wenen.

We hebben te maken met een crimineel regime waarvan de leiders de belangrijkste elementen van misdaden zijn. De huidige president van Iran, Ebrahim Raisi, heeft zijn stempel gedrukt op het uitspreken van duizenden doodvonnissen in de afgelopen 40 jaar. Raisi is een van de belangrijkste daders van het bloedbad in 1988 van 30.000 politieke gevangenen, van wie 90 procent leden waren van de Iraanse oppositie ‘de People’s Mojahedin of Organization of Iran’ (PMOI/MEK), die werden geëxecuteerd omdat ze standvastig bleven aan hun idealen en standpunt voor de vrijheid van het Iraanse volk.

En deze lijst gaat maar door.

Volksopstanden

Wat een zachte benadering nog irrationeler maakt, is dat de heerschappij van de ayatollahs in Iran, volledig is verzwakt. Iran is sinds 2018 getuige geweest van acht landelijke volksopstanden om het regime in zijn geheel omver te werpen. Protesten van verschillende lagen van de bevolking, waaronder leraren en gepensioneerden, die hun minimumrechten eisen, zijn in Iran heel gewoon geworden.

Daarom wordt het tijd dat Europa door vast te houden aan zijn principes opstaat tegen eventuele concessies aan de ayatollahs. Europa zou achter het Iraanse volk en hun verlangen naar een ander regime en de oprichting van een democratische republiek moeten staan. Dit is een moreel beleid en heeft een veel grotere kans op succes op een strategische overwinning en natuurlijk een ommekeer in relatie tot Iran, dat aan de basis ligt van veel van de crises in het Midden-Oosten in de afgelopen vier decennia.

Churchill zei het acht decennia geleden welsprekend: ‘Je had de keuze tussen oorlog en oneer. Je hebt gekozen voor oneer en je zult oorlog krijgen’. We hebben deze ervaring voor ons in Oekraïne. Is deze ervaring niet genoeg?