De Turks-Nederlandse schrijfster Lale Gül heeft het gehad met de linkse hypocrisie. ‘Feministen gaan helemaal los als het over witte mannen gaat, maar hebben die mannen een andere huidskleur, dan is het ineens hun zaak niet meer’. Ook tijdens de herdenking van de aanslagen van 22 maart ging er verdacht weinig aandacht naar de beweegredenen achter de aanslag van activistische onverdraagzaamheid op de westerse beschaving. Beneveld door cultuurrelativisme is het goedpraten van mensenrechtenschendingen de communis opinio bij de islamo-gauchisten. Over de olifant in de kamer hoor je de moraalridders en tolerantiepredikers immers niet.

Woke brigade

Er zijn nog zekerheden in het leven. De paus is niet woke. Verbijstering alom. Nochtans verkondigde hij het gekende standpunt – en alsof het Vaticaan nog invloed uitoefent op de denkbeelden in onze samenleving. Op inconsequentie kan je deze jezuïet dus niet betrappen. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de knevelcultuur.  Zelfverklaarde feministen en pseudo-bv’s haastten zich al snel naar het altaar van het deugdpronken. Ze wisten zich geen blijf met hun selectieve verontwaardiging en morele superioriteit.

Ze lieten zich massaal ‘ontdopen’, wat theologisch niet kan – maar enkel een mopperpot die daarover valt. Jong Vld Gent organiseerde zelfs een ‘kerkuittreding’. Dat de paars-groene regering alle grondwettelijke vrijheden en rechten over de haag gooit, is voor de christofobe gesloten liberale jongeren dan weer geen struikelblok. Samen met de paus werd en passant ook Dante gecanceld. Mohammed werd uit de hel gezuiverd, de homoseksuelen mochten er blijven.

Appeasementpolitiek

De opinion chic wil ons een schuldgevoel aanpraten en wijst gretig naar armoede, discriminatie of uitsluiting door de ontvangende samenleving. Dat de realiteit veel weerbarstiger is kan het Grote Gelijk niet vergallen. De ondernemers van het onbehagen hebben namelijk een patent op de voorliefde voor vrijheidsdodende regimes. Het was de toenmalige intelligentsia die de politiek van appeasement toepaste toen ze Hitler Tsjecho-Slowakije – als zoenoffer – schonk Het was Foucault die, geïnspireerd door ayatollah Khomeini, vond dat we de Iraanse Revolutie moesten respecteren.

Sartre was de slippendrager van Mao en Stalin, en iedere criticaster van de Sovjet-Unie was een ‘warme bakker van de Koude Oorlog’. De scherpslijpers van de Zuid-Afrikaanse apartheid zijn oorverdovend stil als het de islamitische apartheid betreft. Er is een bepaalde linkse strekking die nooit de balk in eigen ogen ziet, zich niet geneert voor een vermanend vingertje, maar er wel telkens naast zit. In plaats van een mars door de instellingen hadden de soixante-huitards beter een gewetensonderzoek ingesteld.

Bloederige grenzen van de islam

Neen, moslims worden hier niet systematisch uitgebuit. Het merendeel van het geweld tegen moslims komt van moslims die tot een andere strekking behoren. De waarheid heeft haar rechten. Er is een tendens van geweld, onderdrukking en economische achteruitgang in landen waar de politieke islam heerst. Het wahabitisch salafisme is het belangrijkste exportproduct van Saudi-Arabië. Het met hulpbronnen vervloekte land besteedt jaarlijks tot drie miljard dollar aan de verspreiding ervan. In onze grootsteden heerst antisemitisme bij de helft van de islamitische middelbare scholieren.

Geloofsafvalligheid is strafbaar in 24 landen waarvan er 23 islamitisch zijn. Het overgrote deel van de islamitische landen volgt de sharia of afgeleiden. De strijd tegen de dehumanisering is verloren als we onze vrije samenleving opgeven voor oprispingen die in strijd zijn met de vrijheidswaarden die we willen verdedigen. Door moslims in het slachtofferhoekje te duwen verdwijnt elke mogelijkheid tot introspectie – met nadelige gevolgen voor het zelfbeeld van de moslim.

Misogynie

Vrouwen zijn volgens het islamisme tweederangsburgers. Besnijdenis, dochter-mutilatie, maagdenvliesreconstructies, halalzwemmen en gedwongen huwelijken zijn ongemakkelijke waarheden voor de woke zeloten. Meer dan de helft van de vrouwen in de Duitse blijf-van-mijn-lijfhuizen had in 2010 een, voornamelijk, islamitische achtergrond. Het verdrag van Erdogan mag dan ook niet verbazen. ‘De geschiedenis van de moderne Turkse vrouw eindigt in 2021’, schreef Pinar Akbas. Het feminisme dwingt ons in een keurslijf van quota, maar zwijgt over de geïnstitutionaliseerde schending van vrouwenrechten in het islamisme.

De felbevochten positie van de vrouw komt in het gedrang door een fundamentalistische stroming, afkomstig uit een vrouwonvriendelijke traditie. De aan het Stockholmsyndroom lijdende islamistenknuffelaars moeten eens de tolerantie-paradox van Popper ter hand nemen. Dan zouden ze de Britse historicus Timothy Garton Ash bijtreden wanneer hij op een herdenking van 9/11 speecht dat we ‘soms krachtdadig, militant en ongenadig moeten optreden als we tolerantie, redelijkheid, cultuur en begrip willen verdedigen’.

Radicalen gijzelen de islam

In haar autobiografische debuutroman Ik ga leven biedt Lale Gül inzicht in hoe een jonge vrouw zich tracht te ontvoogden van een verstikkende familie. De verbindende kracht van levensbeschouwing mondde al snel uit in onderdrukking. Drie jaar lang hield ze de façade in stand. Gesluierd onder een hoofddoek maakte ze zogezegd overuren als vakkenvuller. In realiteit bezocht ze, zonder hoofddoek en mét kokerrok, haar vriend. ‘Mijn schrijven was een coming-out. Als ik als een vrijgevochten vrouw wil leven, zal ik in hun ogen altijd een hoer blijven.’

De schrijfster stelt zich vragen bij de relatie tussen links en het islamisme. Wat heeft een gemeenschap doordrongen van vrouwenhaat, homofobie en een allergie voor vrije meningsuiting te zoeken bij het zogenaamd ‘inclusieve links’ met regenboogvlaggen? Wie als Vlaamse homo meer bezorgd is over islamofobie dan over de terreur tegen de LGBTQI-gemeenschap in het islamisme, moet dringend eens in de spiegel kijken.

Dehumanisering

Abstracte idealen aanwenden om maatschappelijke uitdagingen onder de mat te schuiven speelt de extremisten alleen maar in de kaart. Camus had het bij het rechte eind toen hij besloot dat ‘de zaken fout benoemen bijdraagt tot het verdriet van de wereld’. Het roeptoeteren over de ‘verrechtsing’ verandert niks aan de eigen bijziendheid. Als iemand een religie aanhangt die tegelijk een ideologie is over hoe een maatschappij er tussen kraambed en sterfbed moet uitzien, met eigen rechtsregels en verhoudingen tussen man-vrouw, moet je de democratische rechtsstaat helder uitleggen.

Maar met legalisme alleen komen we er niet.  Gaan we blijven toekijken hoe de vijfde colonne ons sociaal cement laat eroderen in zelfverklaarde minderheden? Het woke debat moet zich heroriënteren en moslims die zich willen inschrijven in onze gemeenschap, verbonden door een gedeeld burgerschap, ondersteunen.

Lale Güls Ik ga leven is te koop in de online boekhandel van Doorbraak. Lees ook Pinar Akbas’ recensie van het boek op Doorbraak.