Je suis ‘t Pallieterke

Eerst een bekentenis: ik ben vrije medewerker van ‘t Pallieterke en van Tertio. Een brandaanslag bij ‘t Pallieterke of een bombrief bij het christelijke weekblad Tertio zal tien lijnen opleveren op bladzijde twintig van de Vlaamse kranten. De goede dames en heren van die bladen schrijven zich de pen bot en roepen zich de kelen schor over het recht op vrije meningsuiting en zijn verpletterd door de moord op de confraters van Charlie Hebdo. Over dat laatste is er algemene ontzetting en walg, die ik deel. Over het eerste deel van de derde zin heb ik mijn bedenkingen. Onze verdedigers van de vrije meningsuiting door dik en dun meten met twee maten en gewichten, dat deden zij gisteren, dat doen zij vandaag en dat zullen zij morgen herhalen. 

De kalasjnikovzwaaiende moslimidioten bij Charlie Hebdo zijn een week voorbij. Elke dag van de zeven voorbij dagen verschenen riemen papier over dat Franse blad, de persvrijheid en het recht op het beledigen van mensen, landen, godsdiensten en de meest intieme opvattingen van veel medemensen. Laat het klinken als recuperatie, maar geloof mij, dat is hier niet de zaak. Geen enkele van de mensen die de Vlaamse pers een gezicht geven heeft tot nu toe de noodzaak gevoeld en de logica opgebracht om te verwijzen naar het bestaan, sedert 70 jaar in mei van 2015, van één, slechts één, spotblad in de Lage Landen: ‘t Pallieterke. Waarom? Omdat ‘t Pallieterke niet past bij de bladen waarmee de vandaag zo strijdlustig voor de brede opiniewaaier zijnde  journalisten zich willen ophouden, ervan kennis nemen, het geven wat het toekomt. 

‘t Pallieterke is Vlaamsgezind – en dat hoort niet bij de journalistieke eensgezindheid van Vlaanderen vandaag; is centrum-rechts – en dat past niet bij de journalistieke eensgezindheid van Vlaanderen vandaag; is kritisch over de multiculturele dogma – en dat botst met bij de journalistieke eensgezindheid van Vlaanderen vandaag; is eerlijk in zijn rapportage over N-VA en Vlaams Belang – en dat hindert de journalistieke eensgezindheid van Vlaanderen vandaag. Ik kan dat rijtje verlengen. De kreten over persvrijheid en vrije meningsuiting in Vlaanderen zijn kaduuk door het bewust ignoreren van een blad dat week in en week uit cartoons van de beste tekenaars van dit land publiceert, door het bewust ignoreren van wat de hoofdredacteur-uitgever van dat blad, Karl Van Camp, zou kunnen vertellen in het nieuws van Eén, Canvas of VTM over: de dagelijkse strijd om een straf pamflet in het brave Vlaanderen uit te geven, een Charlie Hebdo ter rechterzijde in een intellectueel klimaat waarin, en het mag cliché zijn, mei 68, en zijn volgers vandaag, de overhand behoudt. 

Charlie Hebdo komt terecht om de seconde aan bod omwille van de barbaarse slachtpartij ter redactie, daarbij mag niet vergeten worden dat het blad eveneens om de seconde aan bod komt omdat het aansluit bij het linkse, alles-mag-en-alles-kan nihilisme waar de leidende Vlaamse journalisten van kranten en televisie en radio zich verlekkerd tegenaan schurken. 

Ik schrijf tientallen jaren voor magazines (onder meer in Trends dat ik 35 jaar leidde), weekbladen en internet-media. Vrije meningsuiting is uiteraard mijn leidende beginsel. Waar ik nuanceer ten aanzien van de algemene consensus van vandaag is dat binnen die vrije meningsuiting ook, niet alleen dat, maar ook, fatsoen en mededogen en pudeur mogen gelden. Niet om de waarheid de nek om te wringen, wel om eveneens de menselijkheid en het respect voor andermans gevoeligheden te achten. Ik genoot van de jongste Nieuwjaarsconférence van de Nederlandse satiricus Youp van ‘t Hek. Waarom hield hij zich ver van grappigheden, toespelingen, schuinpraat over het neerschieten boven Oekraïne van het toestel MH17? Omdat het een ongelooflijke ploertigheid zou zijn geweest om al was het slechts een grammetje te spotten met het leed van de honderden nabestaanden en de pijn van de Nederlandse natie. Hij zei dat trouwens ronduit voor de conférence. Daarom heb ik begrip voor de gekleurde scholieren van een Anderlechts atheneum die met hun leraren islam en zedenleer discussieerden, met een verslag op VRT, over de doodslag bij Charlie Hebdo en die klaagden: waarom spot men met de profeet, met onze god, met onze waarden. Is het enige antwoord: moet kunnen, geen pardon, mond dicht over dergelijke gevoelerigheid?

Terug naar ’t Pallieterke om te verhelderen hoe de Vlaamse pers functioneert? In oktober 2013 organiseerden vier vrienden en ik een feestzitting, ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag, voor de knapste journalist die Vlaanderen in de voorbije zestig jaar heeft gekend. Hij was correspondent voor Vlaamse kranten in Londen, richtte een weekblad op, was boekenuitgever, stichtte het bijzondere eenmansblad Journaal, schrijft vandaag wekelijks een rebelse bijdrage in ’t Pallieterke. Voor wie de Nederlandse pers kent, mag deze vergelijking gemaakt worden: meester Jerôme Heldring was de doyen van de Nederlandse kwaliteitskrant NRC Handelsblad en stierf op zijn 95 in 2013. Heldring publiceerde onverdroten tot aan de rand van de dood een interessante column. Zijn overlijden was een gebeurtenis waar iedereen bij stil stond: vriend en vijand. Niet zo de babbelende elite van de Vlaamse kranten: Mark Grammens, connais pas, ondanks het feit dat hij de Vlaamse Heldring is. Geen punt noch komma, geen letter verscheen in die dagen van viering voor de tachtigjarige. Waarom? Omdat deze linkse intellectueel, ja links en consequenter dan de kaviaarsocialisten van onze media, de mening heeft, dat het Vlaams Belang/Vlaams Blok in zijn bloeitijd een revolutionaire partij was; dat de collaboratie met de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog geen Vlaamse exclusieve was want dat de hele Belgische elite, met de koning op kop, collaborationistisch was ingesteld in de eerste oorlogsjaren; dat de onafhankelijkheid van Vlaanderen de enige democratische weg is voor de Vlamingen om uit de wurging van de middelmatigheid, de particratie en het tweederangsburgerschap te geraken.

Bij de klaagvrouwen en klaagmannen van De Standaard, De Morgen, enzovoort, VRT en VTM met hun oei en ai om Charlie Hebdo geldt een oekaze tegen het eerlijk rapporteren over: Vlaams Belang, de collaboratie en de onafhankelijkheid om die drie voorbeelden te noemen. Dus Grammens? Weg met die vent. Ook als hij mee generaties Vlaamse politici en burgers heeft gevormd. De redactiechefs van onze kranten – met uitzondering van Isabel Albers van De Tijd – zijn de voorgangers van een kudde die eenstemmig blaat en zal blijven blaten zelfs al wordt ‘t Pallieterke morgen in brand gestoken of al valt er een bombrief in de bus van Tertio (want katholieken zijn vandaag rotmensen in Vlaanderen). 

De auteur is oud-hoofdredacteur Trends en medewerker van ‘t Pallieterke, Tertio, Neerlandia.