Ze komen onze pensioenen betalen

Toen de vluchtelingencrisis losbarstte in 2015 zag minister Muyters (N-VA) daar een enorme opportuniteit in. ‘Een groot deel van de asielzoekers heeft een goede talenkennis en is ook hoger opgeleid,’ klonk het. Voor zijn voormalige bazen bij VOKA waren de vluchtelingen een zegen om de zogenaamde krapte op onze arbeidsmarkt op te lossen. Nochtans is 14% van de Vlaamse jeugd werkloos. Minder dan de helft van onze 55+’ers biedt zich nog op de arbeidsmarkt aan.

De citroen kan je niet blijven uitpersen. Ondernemersorganisatie Unizo van haar kant stelde onomwonden dat ‘we deze migratie nodig hebben’. Immers, Vlaanderen vergrijst en al die hoogopgeleide migranten gingen onze pensioenen komen betalen, nietwaar?

Import van armoede

Een jaar later moest Unizo toegeven dat ze het aantal werkende vluchtelingen op 10% schatte. Geen ingenieurs en dokters kwamen hierheen, maar 17% analfabeten en twee op drie met hoogstens een diploma lager secundair onderwijs. Is het verwonderlijk dat 9 op de 10 uitbetaalde leeflonen in Brussel terecht komt bij mensen van vreemde origine? In Vlaanderen is dat 70%, zo leert professor Bea Cantillon ons.

Ondertussen leven in Vlaanderen 680.000 mensen onder de armoededrempel. Dat is maar liefst 10,5% van de bevolking. Meer dan 120.000 mensen staan jarenlang op de wachtlijst voor een sociale woning. Maar een kwart van die sociale woningen gaat naar allochtonen. Het armoedecijfer is het voorbije decennium weinig verbeterd. Nochtans is de globale welvaart toegenomen in Vlaanderen en kennen we een zeer lage werkloosheid (4,7%), ver onder het EU-gemiddelde. Dat lijkt een tegenstrijdigheid, maar dat is het niet. De reden waarom onze armen in de kou blijven staan, is omdat we blijven armoede importeren.

Wat krijgen wij dan terug?

Beschaving lees je af aan de manier waarop een samenleving met haar zwaksten omgaat. Zuhal Demir (N-VA) bekende onlangs dat ook deze regering de uitkeringen niet boven de armoedegrens zal tillen. Nochtans staat dit in het regeerakkoord en is het één van de verbintenissen die de N-VA met de kiezer sloot. Tussen verkiezingsprogramma en beleid gaapt in België een onaanvaardbare kloof. Maar sociaal beleid gaat niet enkel over armen. Dat gaat over sociale rechtvaardigheid, veiligheid en zekerheid die de Vlamingen terugkrijgen voor de torenhoge belastingen die we betalen.

Dat gaat over de hardwerkende middengroep (naar leeftijd) en middenklasse (naar inkomen) die zich uit de naad werkt en te vaak moeite heeft om de eindjes aan mekaar te knopen. Zij mogen wel steeds de rekening betalen die de traditionele politiek presenteert. Financieel betekent dat een jaarlijkse factuur van 1 miljard voor een asielcrisis waar we niet om gevraagd hebben. Daarnaast een jaarlijkse welvaartsoverdracht naar de Franstaligen van minstens 7 miljard  waar we niets over te zeggen hebben.

De factuur van islamisering

Sociaal-cultureel krijgen we de factuur van de vervreemding en islamisering. In Hasselt is er gescheiden zwemmen voor vrouwen. In Antwerpen mogen ouders enkel gescheiden de school bezoeken. In Gent bouwt Erdogan via zijn staatsorganisatie Diyanet en met instemming van de Vlaamse regering de grootste moskee van Vlaanderen. Die moskee wordt genoemd naar sultan Mehmet II, die het christelijke Constantinopel veroverde. Fatih was zijn bijnaam. Dat betekent veroveraar.

Op het einde van ons leven komen we er dan nog eens bekaaid van af. De kostprijs van een rusthuis is gemiddeld 1.600 euro. Daarvoor krijgen we dan te weinig zorg en amper 3,5 euro aan maaltijden per dag voor terug. Beschamend hoe er met onze ouderen omgegaan wordt. Met een gemiddeld pensioen van amper 1.100 euro, bij de laagste in Europa, geraak je er niet na een leven lang werken. Politiek gaat over keuzes maken. Waarop willen we inzetten voor het welzijn en de welvaart van onze gemeenschap?

De elite van het geld

De financiële elite ziet enkel arbeidskrachten, loonlasten en consumenten. Ze negeert de realiteit dat mensen ook een sociale en culturele dimensie hebben. De ondernemerswereld pleit nu voor meer economische migratie van hoogopgeleiden. Net zoals tijdens de vluchtelingencrisis zouden we die mensen nodig hebben, beweren ze. En net zoals toen volgt de N-VA trouw de orders. Theo Francken vindt migratie een positief verhaal en verklaarde hoogopgeleide migranten aan te willen trekken.

En opnieuw praat men over de zogenaamde krapte op de arbeidsmarkt. De liberale doctrine van vraag- en aanbod om de lonen te drukken moet voor het bedrijfsleven zo maximaal mogelijk kunnen spelen. Er komen grote uitdagingen op ons af. Robotisering voor de arbeider en informatisering voor de bediende zullen een verwoestend effect hebben op de tewerkstelling. Tegelijkertijd vergrijst onze samenleving en krijgen we steeds minder kinderen. Dit betekent een uitdaging voor onze sociale zekerheid.

Er is een alternatief

De werkgeversorganisatie VBO wil besparen op onze sociale zekerheid. Zij vinden uiteraard weerklank bij Bart De Wever die bevestigt dat er geen alternatief is. Hij wil gewoon verder besturen met deze regering die geen verandering realiseert. De begroting blijft een tekort vertonen, de staatsschuld is toegenomen met 23 miljard euro. We bengelen achteraan in Europa als het over economische groei en jobcreatie gaat. John Crombez (SP.A) van zijn kant vraagt zich af waar het geld van de besparingen van deze regering naartoe is. Hij zegt dat de rijken ermee zijn gaan lopen. Eigenlijk wil hij gewoon terug naar de regering Di Rupo. Gwendolyn Rutten (VLD) van haar kant wil een vlaktaks waarbij enkel rijken winnen en opnieuw de Vlaamse middenklasse betaalt. Haar VLD zit al 20 jaar in de regering; een alleenstaande Vlaming betaalt 54% belastingen.

En dat bindt al deze oude partijen. Ze voeren een ideologisch schijnconflict. Daarbij kunnen we wel kiezen voor de mooie beloftes van de oude partijen, maar krijgen we steeds opnieuw hetzelfde beleid. Voor de verkiezingen van 2014 klonk het bij Bart De Wever terecht: ‘België is een optelsom van twee democratieën. Wat maakt dat je na de verkiezingen twee landen moet optellen, en dat je nooit krijgt waarvoor je hebt gekozen.’ Rechtvaardige fiscaliteit, stevige sociale zekerheid, veilige grenzen en onze identiteit zijn de thema’s die de Vlamingen belangrijk vinden.

Vlaanderen is dynamisch genoeg om voor de Vlamingen een antwoord hierop te bieden. Tenminste, als we onze toekomst in eigen handen nemen. Wordt dat niet eens tijd?