Laat leerkrachten lesgeven

Vrijdag 13 maart, ’s middags. In de leraarskamer hangt een oorlogssfeertje. De relativerende toon die velen de dagen voordien nog aansloegen, is helemaal verdwenen. Corona overheerst de gesprekken en dwingt iedereen plots tot snel schakelen. In ons geval geen infodag meer, enkel inschrijvingen. Die gebeuren door vrijwilligers, want je kan niemand verplichten het risico te lopen besmet te worden. Leerlingen blijven thuis en krijgen taken om de periode tot de paasvakantie te overbruggen. Griekenlandreis? Geannuleerd. Proefwerken? Geannuleerd. Scholen hebben afgelopen eeuw nooit zulke drastische beslissingen moeten nemen.

Daarbij vallen twee zaken op. Eerst en vooral dat de vrijheid van onderwijs in Vlaanderen een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt voor onze scholen en leerkrachten. Overheid en onderwijskoepels putten zich uit in het geven van goedbedoeld, maar totaal vrijblijvend advies. De eindbeslissing over leerinhouden en didactiek ligt nu eenmaal bij de leerkrachten. Zij zijn het die in onderling overleg met ouders, leerlingen en directie bepalen hoe men de eindtermen zo goed mogelijk kan bereiken.

Onderwijskwaliteit dient bewaakt te worden

Gelukkig maar, of de kwaliteit van ons onderwijs had al veel eerder een dieptepunt bereikt. Hoedje af dus voor de collega’s die de eerste drie weken van deze lockdown wél nieuwe leerstof aangeboden hebben aan hun leerlingen. Onder het motto dat eindeloos herhalen hersendodend en demotiverend werkt. Het argument dat men niet elke leerling digitaal kan bereiken, snijdt in het secundair onderwijs namelijk geen enkel hout. De eerste zestienjarige zonder eigen smartphone met 4G mag zich bij ondergetekende komen melden. Na de lockdown wel te verstaan.

Dat mevrouw Jinnih Beels, schepen van onderwijs in Antwerpen voor sp.a., gisteren in De Afspraak liet weten een koele minnaar te zijn van de aanlooplessen, is dan ook bijzonder vreemd. De 20 à 25 procent van de leerlingen die men in een grootstad als Antwerpen moeilijk kan bereiken, mogen de overige 75 à 80 procent niet verplichten ter plaatse te blijven trappelen. Een idee dat mijns inziens best ook zo snel mogelijk ingang dient te vinden bij onze Franstalige zuiderburen. Maar dat terzijde.

Het kleinste kind weet dat je een leerachterstand van deze omvang niet makkelijk bijbeent. Laat leerkrachten dus alsjeblieft zoveel mogelijk lesgeven, met alle mogelijke middelen die voorhanden zijn. Laat onze scholen opnieuw opengaan zodra die zich daar zelf klaar voor weten en voorzie voldoende beschermingsmateriaal voor wie voor de klas staat. Het is alle hens aan dek, maar enkel op die manier kunnen we ervoor zorgen dat het hele schooljaar geen maat voor niets geweest is.

De leerkrachten zelf worden, alweer, niet gehoord

Wat ook sterk opvalt, is dat de onderwijsexperts die gevestigde media aan het woord laten om hun licht te laten schijnen op het heropstarten van de lessen, dikwijls allemaal één ding gemeen hebben. Ze hebben nooit lesgegeven aan gretige tieners die niet op hun mondje gevallen zijn. Wie gisteravond op De Afspraak afstemde, hoorde een pedagoog, een hoofdredacteur en een lokale politica bij mevrouw Phara De Aguirre praten over het onderwijs en de stappen die nodig zijn om een doordachte corona-exit mogelijk te maken. Waar was de leerkracht zelf om zijn of haar visie te geven op de reële situatie in het werkveld? Ongetwijfeld in zijn of haar kot, lessen aan het voorbereiden.