Marine Le Pen, de hoge klim van de uitdager

Het spoor dat Marine Le Pen heeft getrokken, is een ongeëvenaarde tocht naar een poging om de politieke toekomst van het hele continent te veranderen. Een inzet die van haar kandidatuur een bedreiging maakt voor het bestaande establishment van zowel Frankrijk als de Europese Unie.

Beau monde

Hoewel in De Morgen gisteren nog werd gesproken van een ‘hartsvriendin’ -wat een onzin- ben ik voldoende afstandelijk om te beseffen dat er geen reden is tot voortijdige euforie. Het Franse kiessysteem versterkt het establishment. Iedere uitdager van de machtspartijen krijgt in de tweede ronde een coalitie voor zich die vraagt om voor de door hen aangeduide kandidaat te stemmen, ook al is het iemand die tot dan door de meesten vurig geminacht en bekampt werd. We hebben dat systeem aan het werk gezien toen Fillon in zijn nederlaagspeech meteen opriep om Macron te stemmen. Het systeem was nog veel pijnlijker zichtbaar toen vorig jaar bij de regionale verkiezingen in het Zuiden de socialisten al hun kandidaten terugtrokken uit de strijd, gewoon totaal verdwenen uit het regioparlement, enkel en alleen om te verhinderen dat Marion Le Pen voorzitter van de regio zou worden. Deze presidentiële verkiezing vereist ook een absolute meerderheid en is dus geen districtenstelsel met kiesmannen. Vergelijkingen met de overwinning van Trump zijn dus wel hoopvol maar niet correct. Een overwinning van Marine Le Pen is alles behalve een evidentie, meer iets als de beklimming van de zeven hoogste bergtoppen in alle continenten van de wereld.

Immers : Marine Le Pen staat in de tweede ronde tegenover een kandidaat die door de beau monde wordt gesteund, vooral ook door het in Frankrijk nog altijd oppermachtige mediawereldje. In de krantenwinkels kan je deze week op alle voorpagina’s nagenoeg enkel het hoofd van Macron zien. Het lijkt wel een televisie-winkel waar alle beelden door de winkelbediende op één en hetzelfde hoofd staan afgestemd. Ook de televisiezenders zelf doen trouwens vlijtig mee. Bij de aankomst van het echtpaar Macron aan de ingang van de televsiestudio’s voor het laatste debat was de warmhartige omhelzing tussen Marcrons echtgenote en de CEO van France Télévisions Madame Delphine Ernotte allesonthullend.

Paniek

Een onder impuls van Marine Le Pen in elkaar stortend want falend politiek systeem, heeft deze ‘wonderboy’ inderhaast gefabriceerd. Eerst zou Sarkozy de evidente vervanger worden van de weggevluchte Hollande. Dan moest en zou het evident Juppé worden. Uiteindelijk werd het al even evident de conservatieve Fillon maar hij verdween in de walmende geur van schandalen die hem omringde. Het is in die afvallingsrace dat in de Parijse salons paniek ontstond en men Macron (een onwillige Hollande-dauphin met yuppie allures) – met een nooit geziene mediacampagne is gaan hypen. In de slotfase die we nu beleven hebben alle componenten van het heersende regime zich inmiddels achter Macron geschaard. Financiële groepen, vakbonden, politieke partijen, Europese Unie, Angela Merkel, migrantenorganisaties, Obama, media: alles. In een buitengewoon goed boek Ontredderde Republiek van Mia Doornaert (jammer, ze schreef het toen Fillon nog in de race was, dat is duidelijk, en ze gaat dus wat snel en onrechtvaardig door de bocht in verband met het programma van Marine Le Pen) beschrijft zij het milieu. Het heet ‘le microcosme’. Het kleine wereldje. Of Marine Le Pen deze ‘gigant van het kleine wereldje’ zal kunnen verslaan is de vraag waar de Fransen zondag in alle vrijheid zelf zullen over mogen beslissen.

Over Marine Le Pen’s betekenis worden de meest baarlijke karikaturen verspreid. Op kop natuurlijk door Macron zelf, die niet alleen de vader van Marine Le Pen maar ook de gevaren voor de spaarcentjes van de mensen erbij sleept om haar te diaboliseren. ‘Project Fear’ zoals we dat nog kennen van de Brexit campagne draait opnieuw op volle toeren, net als dat Frankrijk ‘gesloten en bekrompen’ zou worden en op ‘uitsluiting zal afgaan’ enkel omdat het afstand zou nemen van de Europese Unie en diens massa-immigratie. Zelfs Doorbraak is niet ontsnapt aan de diabolisering in de analyse van Gheude. Le Pen zou tegen Picasso, Pierre Cardin en Marie Curie zijn geweest. Wat al te vaak vergeten wordt is dat Le Pen ook een pragmatisch politicus is, die gedurende heel haar politieke tocht voor heel belangrijke problemen steeds -vanuit de principes- de pragmatische oplossing koos. Dat zal ze ook in het Elysée doen en nooit zal ze de kleine man in gevaar brengen.

EU

Le Pen is de grote uitdager. Niet meer zo maar doorgaan met de Europese Unie. Het verdrag heronderhandelen. Maastricht en Lissabon keren. Ook de muntunie dus die -behalve voor Duitsland- staat voor ontwaarding, economische nulgroei, groeiende schulden en een standaardbeleid op nagenoeg alle domeinen. Ontsnappen uit de ondergeschiktheid, Europese samenwerking in plaats van Unie.

Niet zo heel lang geleden – tijdens de aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen – was een van de grote vragen van de pers : is Amerika wel klaar voor een vrouwelijke president? Die vraag hoor je nu veel minder. Le Pen zelf heeft het kort aangeraakt in een tot nader order onsterfelijk woord : ‘Frankrijk zal hoe dan ook door een vrouw geregeerd worden: ofwel door mij ofwel door Angela Merkel.’

De tocht door de geschiedenis is – zeker voor politieke bewegingen als de onze- een tocht met tussenstations, nooit of zelden met een eindstation. Als Le Pen niet verkozen wordt zet ze haar tocht – die ook voor een stuk onze tocht is – verder. Het gaat niet over haar. Het gaat over idealen. Die verdwijnen niet na zondag. Gaat ze wèl naar het Elysée dan begint voor haar een hard traject waarvan de afloop nu nog in de loop van de geschiedenis verscholen ligt. Maar één ding is zeker : zij zal de Europese Unie hervormen. Tot spijt van de machtigen van vandaag -Macron incluis- die uiteindelijk mee verantwoordelijkheid dragen voor de toestand van het land en dus moeilijk nog vernieuwing of verandering geloofwaardig kunnen maken…

Gerolf Annemans is EU-Parlementslid en zit er in dezelfde fractie als Marine Le Pen.

Foto © Reporters