Torben Gering (N-VA): ‘Drugs legaliseren is een slecht idee’

De ballonnetjes over de legalisering van drugs worden jaarlijks opgeblazen, doorgaans in de zomer tijdens het festivalseizoen. Over alle spectra heen hoort men pleidooien voor het legaliseren van drugs. Dat gaat van softdrugs doorgaans tot soms zelfs van harddrugs, en/of het opstarten van productie en distributie ervan door onze immer capabele en performante overheidsdiensten.

De voorpleiters voor het legaliseren van drugs zijn doorgaans dezelfde mensen die voor het verhogen van de alcoholleeftijd of voor het verbieden van tabaksproducten zijn. Begrijpen wie begrijpen kan.

Antwerpen

Drugs en de legalisering ervan verschijnt heden weer meermaals op uw twitter wall. In Antwerpen ontploffen er bommen en granaten door rivaliteit tussen drugsbendes. In Brussel ontstaan er no-go-zones waar drugsgeweld in bepaalde wijken een fait divers geworden is.

Sommigen menen dat dé sleutel tot een oplossing in de drugsproblematiek de legalisering ervan is. Philippe Close (PS) vraagt in Le Soir naar een ‘sereen debat’ over de legalisatie van cannabis, maar vergelijkt anderzijds wel een joint met een glas whisky. Volgens de burgemeester kan door cannabis te legaliseren de focus op harddrugs gelegd worden. Pick your battles, lijkt de leuze te zijn.

Enkele dagen later pleit burgemeester Close voor het openen van coffee shops in Brussel. Daarnaast verschenen recent ook berichten over de burgemeester van Gent, Mathias De Clercq (Open Vld), die een trekje van een joint neemt tijdens de Gentse Feesten, waarna de joint bovendien onder het alziend oog van Marc Van Ranst wordt rondgedeeld. Achteraf scheen het echter geen echte joint te zijn, daar het geen marihuana bevatte, maar het beeld was gezet, ook voor de omstaande kinderen. Op TikTok, hét jongeren- en zelfs kinderenkanaal bij uitstek, ziet u ‘mateke Rousseau’ openlijk pleiten om cannabis te reguleren. U ziet, de wens naar legalisering brengt de inerte normalisering naar boven.

Tegen legalisering

Jong N-VA verzet zich tegen de legalisering van drugs. Legalisering leidt tot normalisering en derhalve hoger gebruik. Ons drugsbeleid moet geënt worden op drie woorden: preventie, behandeling en repressie. Dat zijn dé bouwstenen voor een krachtig drugsbeleid.

Repressie werkt ontradend en preventief. Men zal minder snel geneigd zijn om te experimenteren met illegale middelen. Preventief en repressief beleid zorgt ook voor bewustwording, waardoor enerzijds jongeren bewust nadenken over de kwalijke gevolgen van druggebruik en anderzijds gebruikers en drugsverslaafden ook op een efficiënte manier kunnen worden begeleid naar de nodige behandeling(en).

Goede bedoelingen

Argumentatie in het voordeel van legalisering of verder gedoogbeleid heeft zijn waarde en is vaak met goede bedoelingen. Men meent zodoende een kwaliteitscontrole te kunnen doorvoeren, geld uit te sparen aan repressie om te kunnen investeren in behandeling en preventie en de zwarte markt stil te kunnen leggen.

Enkele minuten onderzoek op het internet biedt u onmiddellijk tientallen studies die pleiten voor de legalisering of die stellen dat cannabis niet schadelijk is voor de gezondheid. Niet zelden zijn deze studies afkomstig van lobbygroepen of bedrijven met financiële belangen in de regulering van cannabis. Velen die ‘pro’ legalisatie van cannabis zijn, stellen dat cannabis geen slechte bijwerkingen heeft en niet, of toch minder dan gedacht, verslavend is.

Realiteit

De realiteit toont echter iets anders. Het gevaar van cannabis voor jongeren ligt vooral bij hen die geen moderatie kennen, cannabis koppelen aan astrant gedrag en geweld en die er een dagelijks (ochtend)ritueel van gemaakt hebben. Het gebruik van cannabis ’s ochtends voor school of werk is geen unicum.

Dat brengt kwalijke gevolgen teweeg voor de jongeren hun ontwikkeling. Velen verliezen kostbare tijd door deze verslavende drug of gooien een veelbelovende toekomst weg. Iedereen kent hoogstwaarschijnlijk wel iemand, wiens gebruik is geëvolueerd van ‘1 tijdens een fuif’, naar ‘1 per dag’, naar een zware verslaving.

Zwarte markt

De argumenten tegen legalisering zijn legio. Enerzijds geef je een slecht maatschappelijk signaal. Drugs zijn én blijven gevaarlijk en verslavend. Ze moeten bestreden worden. Het legaliseren ervan leidt tot normalisering, wat een slecht signaal is. Anderzijds brengt legalisering niet het uitschakelen van de zwarte markt teweeg. Integendeel.

Zwaardere varianten zullen op de markt komen, die door de mazen van het net glippen. Geregeld wordt er op festivals gewaarschuwd voor onbekende varianten van XTC-pillen die gevaarlijke stoffen bevatten, met veel hogere doseringen van MDMA. Dat legalisering dat zal tegenwerken is utopisch denken.

Het legaliseren van cannabis zal bovendien leiden tot een verhoogd aanbod, met een verhoogd aantal verslaafden, die niet zelden nog een hogere roes zoeken in een verdere toekomst en het pad bewandelen richting de harddrugs. De argumentatie van kwaliteitscontrole vergt tevens een goed controlesysteem, wat middelen en mensen vergt. Dit zal zich vertalen in de prijs, wat de zwarte markt wederom aantrekkelijk maakt.

Maatschappij lijdt

Het doel van het ‘sereen debat’ moet duidelijk zijn: het aantal gebruikers en de gevolgen ervan op onze maatschappij verminderen. Hoe meer verslaafden er zijn, hoe meer dat weegt op onze maatschappij. Onze maatschappij lijdt onder drugs. Dat gaat van geweld tussen drugsbendes naar torenhoge medische kosten, van familiaal geweld naar schade voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid van onze jongeren.

Een integrale aanpak blijft nodig. Keihard voor de grote spelers, preventief en behandelend voor de kleine gebruiker. Realisme is evenwel tevens belangrijks: drugs zal nooit verdwijnen. Wel moeten we vermijden dat teveel burgers, en vooral jongeren, er afhankelijk van worden. Bewustmaking begint dus van vroeg aan, door enerzijds de nodige opvoeding en aandacht voor de problematiek in het onderwijs, maar ook door druggebruik niet te normaliseren. De legalisatie van (soft)drugs is dus uit den boze.