Links en eurofanatiek EU-programma

Deze week kreeg de EU-Commissie onder leiding van de Duitse Ursula Von der Leyen het licht op groen in het Europees Parlement. Ze kreeg zelfs een ruimte 2/3-meerderheid achter zich vanwege de traditionele liberale, socialistische en christendemocratische fracties. Maar die traditionele partijen stellen in Vlaanderen niet al te veel meer voor. Van de twaalf Vlaamse Europese parlementsleden, gaven er amper vier hun steun aan deze Europese commissie, amper één derde!

Links manifest

De agenda van Von der Leyen leest als een links manifest. Ze wil lidstaten verplichten asielzoekers op te nemen en wil meer (gecontroleerde) migratie. Ze wil bindende klimaatwetten en -doelstellingen opleggen aan de lidstaten. Ze wil meer uniformisering van de lidstaten en centralisering van macht.

Deze agenda is links en eurofanatiek omdat ze niet alleen de wil van de Vlamingen negeert, maar ook het overduidelijk signaal van de kiezer in tal van landen gegeven heeft door op conservatieve en nationalistische partijen te stemmen. Op een totaal van 751 Europese parlementsleden telt de fractie Identiteit en Democratie waartoe Vlaams Belang behoort maar liefst 73 leden en vertegenwoordigt zo 21 miljoen kiezers.

Daarnaast is er de ECR-fractie waartoe N-VA behoort met 62 leden en 15 miljoen kiezers. Bovendien zijn er nog tientallen volksvertegenwoordigers bij de niet-ingeschreven leden, waarvan de Brexit party de bekendste.

De fracties en partijen verschillen, maar het gemeenschappelijk signaal van de kiezer is wel duidelijk. Minder migratie. Controle van de grenzen. Meer vrijheid voor de nationale staten, minder macht voor de EU. Minder eurocentralisme en meer soevereiniteit en subsidiariteit. Maar Von der Leyen negeert dit signaal en kijkt naar de linkse fracties en de eurofanatici van de liberale fractie om haar meerderheid te vormen. Het cordon sanitaire sluit tientallen miljoenen kiezers uit en zowat 20% van het parlement. In plaats van te luisteren naar de kiezer, schakelen ze een versnelling hoger. Het verschil tussen waar burgers voor stemmen en wat voor beleid ze terugkrijgen is hemelsbreed. Een eerste democratisch deficit.

Anonieme EU-technocraten

Met 27 Europese commissarissen zijn ze in haar Europese commissie. Didier Reynders die net zoals Charles Michel een EU-topjob scoorde kennen we maar al te goed. Maar pakweg Joseph Borell of Margaritis Schinas. En waar zijn zij eigenlijk voor bevoegd? De eerste voor buitenlands beleid- en veiligheid. De tweede voor migratie waarbij hij ‘onze manier van leven moet promoten’. Eerst moest hij onze manier van leven beschermen, maar links vond dat een te gevoelige omschrijving. Terwijl het de logica zelve is dat politici hun burgers en onze identiteit beschermen, dit geheel ter zijde. Maar wie kent die anonieme technocraten eigenlijk? Wie heeft ooit van hen gehoord? En zijn we niet tevreden over hen, kunnen we ze niet eens wegkrijgen. De democratische legitimiteit van deze eurocraten is zeer bedenkelijk. Een tweede democratisch deficit.

Ondertussen wordt zowat 70% van onze nationale regelgeving niet langer in ons parlement beslist. Daarover beslist de EU ondertussen in onze plaats. In een democratie ligt de macht nochtans bij het volk. Zij verkiezen vertegenwoordigers om wetten te maken, om die macht uit te oefenen. Maar de EU overvleugelt onze nationale democratie en beslist in onze plaats.

Hoeveel keer heeft Theo Francken al niet met het argument zitten zwaaien dat hij wel maatregelen wil nemen die de bevolking vraagt, maar hij dat niet mag van de EU? Eigenlijk geeft zo’n politicus elke keer toe dat hij onmachtig is, enkel doet alsof hij de staatsmacht draagt en tevreden is met de rol van gedomesticeerde provinciegouverneur die gehoorzaamt aan de EU-superstaat. We kunnen, zelfs als we daarvoor kiezen, niet langer ons eigen beleid kiezen. Een derde democratisch deficit.

De rekening is voor Vlaanderen

We kiezen voor een bepaald beleid, maar krijgen precies het omgekeerde. Postjes worden versjacherd door een elite die zeer ver staat van waar de mensen van wakker liggen en die we in vele gevallen zelfs niet eens kennen. Hoeveel Vlamingen zouden weten wie François Bellot en welke bevoegdheden hij als minister in de regering-Michel had?

Tenslotte moeten we nog opmerken dat de Vlamingen de grootste nettobetaler zijn in de EU. Elk jaar betaalt elke Vlaming €339 voor deze EU. Ook hier zijn de transfers van Noord naar Zuid reëel. Dit herkennen wij Vlamingen maar al te goed. De EU is België in het groot! Net zoals België is het een fundamenteel ondemocratische constructie met tal van politici en beleidsniveaus waar niemand een boodschap aan heeft. Net zoals België houdt de EU ons tegen een beleid te voeren op maat van wat de Vlamingen willen. Gaat het over pensioenen, migratie of veiligheid, net zoals België biedt de EU geen oplossingen voor ons. Wat we wel weten is dat net zoals in België moeten de Vlamingen betalen. Hoe lang nog?