Manifiesta: festival van de dictatuur

Thomas Lansens, Jong N-VA Oostende

Dit weekend was Oostende gaststad van Manifiesta, het zelfverklaarde ‘Feest van de Solidariteit’, georganiseerd door de PVDA en het aan de partij verbonden Geneeskunde voor het Volk. Hoewel het festival werd omkleed met termen als ‘diversiteit’ en ‘solidariteit’ bood het vooral een platform aan heel wat internationale schimmige figuren.

Iets waar de socialistische vakbond ABVV, de christelijke vakbond ACV en andere linkse organisaties graag hun steentje aan bijdragen. Dit jaar maakte ook Melissa Depraetere, fractieleider voor Vooruit in de Kamer, haar opwachting. Haar partij ziet er overigens geen graten in om extreemlinks aan de macht te brengen in Zelzate en Borgerhout.

Aanzet tot geweld

Dat de PVDA dweept met autoritaire regimes zoals Rusland en China is geen geheim. De communisten kiezen al jaar en dag openlijk partij voor heel wat dictators. Recent stemde de partij bovendien als enige niet mee met een resolutie die de Russische inval in Oekraïne veroordeelde. Dat op het partijfeest van de PVDA woordvoerders van die dictators een prominente plek krijgen hoeft dus niet te verwonderen.

Een van de meest opvallende gasten was Chen Weihua, EU-bureauchef van China Daily, een krant die eigendom is van de Chinese Communistische Partij. Zijn wekelijkse columns in de krant zijn stuk voor stuk doorspekt met antiwesterse boodschappen. Over de genocide in Boetsja, waar 300 Oekraïense burgers op gruwelijke wijze werden afgeslacht door het Russisch leger, schreef hij dat er ‘geen enkel bewijs is’ want ‘het is het Westen dat zaken in scène zet om emoties te forceren en tegenstanders te demoniseren’. De mensenrechtenschendingen tegen de Oeigoeren noemde Weihua ‘fake news’ en in 2019 werd zijn Twitteraccount opgeschort voor het aanzetten tot geweld.

Belga

Ook Nic Balthazar en Anuna De Wever betraden het podium.

Een andere naam die werd uitgenodigd is de pro-Russische Anna Kolotova, een Oekraïense Zelensky-critica en tegenstandster van de wapenleveringen aan haar thuisland. Wat in de Krim en de Donbas gebeurt noemt ze ‘een onafhankelijkheidsoorlog, geen bezetting’ en ‘een conflict tussen oligarchen’. Opmerkelijk: Kolotova werkte in het verleden voor voormalig Open Vld-politica Ann Brusseel.

En dan is er nog de Duitse Jörg Kronauer, een zelfverklaard ‘journalist en auteur’ geliefd op Russische en Chinese televisiekanalen. Hij is er vaak te gast om de ‘westerse expansie en arrogantie’ te duiden. Volgens Kronauer zijn de concentratiekampen in West-China, waar meer dan één miljoen Oeigoeren opgesloten zitten, het gevolg van het ‘Oeigoers terrorisme’. De Oeigoeren zijn een islamitische minderheid in China die omwille van hun geloof worden gehersenspoeld en zelfs gemarteld. Volgens Kronauer zijn ze geen slachtoffers. Ook de PVDA ontkent de onderdrukking van de Oeigoeren. Diversiteit is blijkbaar enkel van belang als het de communistische dictator uitkomt.

Extreme armoede en onderdrukking

De opkomst van extreemlinks in Europa is op z’n zachtst gezegd zorgwekkend te noemen. Extreemlinkse partijen doen het goed in de peilingen, zoals in Wallonië en Frankrijk, of winnen zelfs verkiezingen. Alleen worden de gevolgen van deze verwerpelijke ideologie vaak onderschat. Overal waar het communisme werd ingevoerd, heeft dat geleid tot mensenrechtenschendingen, geweld en censuur. De bevolking is daar telkens het slachtoffer van en leeft in extreme armoede en onderdrukking.

Een schrijnend voorbeeld is Venezuela, waar drie op de vier inwoners in extreme armoede leven en 60 procent van de burgers de middelen niet heeft om eten te kopen. Meer dan 5,5 miljoen Venezolanen hebben daardoor hun land verlaten.

Gewelddadig extremisme

Volgens het meest recente jaarverslag van het OCAD krijgt links-extremisme voet aan de grond in ons land. Na het jihadisme vormt het op dit moment de grootste op ideologie geënte veiligheidsdreiging voor Europa. Het gaat daarbij om groeperingen die geweld gebruiken of die het gebruik ervan rechtvaardigen om de democratische en grondwettelijke orde omver te werpen. Dit gedrag was bijvoorbeeld zichtbaar in Brussel tijdens de manifestaties tegen het coronabeleid. Extreemlinkse, in het zwart geklede relschoppers mengden zich er onder de betogers om zich daarop te keren tegen de ordediensten en winkels te plunderen.

Aaibaar imago

We zouden ons als samenleving evenveel zorgen moeten maken over de opkomst van extreemlinks als van extreemrechts. In de feiten gebeurt dat niet. In West-Europa wordt het communisme minder bedreigend ingeschat omdat we in onze regio nooit de dictatuur van het communisme hebben meegemaakt.

Ook de media hebben hierin een rol te spelen. Terwijl naar extreemrechts met een vergrootglas wordt gekeken, wordt extreemlinks behandeld als een ongevaarlijke knuffelbeer. Hun imago is nog steeds veel aaibaarder dan extreemrechts. Waar blijven de vragen over hun vernietigend maatschappijmodel? Naar hun sympathie voor regimes waar mensen onderdrukt worden? Wanneer je als media – terecht – kritisch bent voor extreemrechts, dan moet je consequent zijn en ook even kritisch zijn voor extreemlinks. Die consequentie is vandaag afwezig.

Tot slot wordt het tijd dat politieke partijen duidelijkheid scheppen over hun positie ten opzichte van extreemlinks. In quasi elk interview wordt aan N-VA’ers gevraagd hoe ze tegenover extreemrechts staan. Over extreemlinks wordt die vraag zelden gesteld aan Groen en Vooruit. Nochtans bewees PVDA met deze Manifiesta opnieuw dat ze voluit de kaart van dictatoriale regimes trekken.