In memoriam Urbain Vermeulen

Toen ik het overlijden van professor Urbain Vermeulen vernam, overweldigde mij een diepe droefheid. Een gevoel dat, via alle herinneringen die ik aan hem heb, oversloeg in dankbaarheid voor wat hij voor mij en enkele generaties islamologen, afgestudeerd aan de UGent en KULeuven, betekend heeft. Toen ik aan de KULeuven in 1997 aan mijn licentie geschiedenis begon en aan mijn promotor professor Raf De Keyser voorlegde om een thesis over de kruistochten te schrijven, raadde hij me onmiddellijk aan contact op te nemen met Urbain.

Dat deed ik. Aanvankelijk eerder sceptisch maar nadien zeer bevlogen, gaf hij me als co-promotor advies bij het opstellen van mijn proefschrift. Het onderwerp sprak hem aan: de beeldvorming rond de kruistochten in negentiende- en twintigste-eeuwse Angelsaksische historiografie. Tegelijk volgde ik toen het door hem gedoceerde vak ‘Geschiedenis van de islamwereld’ (over twee jaar gespreid deel I en II). Op bijzonder gepassioneerde wijze besprak hij de immense geschiedenis en de culturele rijkdom van de islamwereld. Wie hem ooit heeft zien spreken of lesgeven vergeet nooit hoe hij met opgeheven wijsvinger stond te oreren alsof zijn leven ervan afhing. Meer dan eens resulteerde dat in fel protest van een student, die doorgaans op vakkundige wijze met een objectief betoog de mond werd gesnoerd.

Dat ik daarna ook Arabistiek en Islamkunde gestudeerd heb, dank ik helemaal aan hem. Hij wist mijn interesse voor geschiedenis en islam verder aan te wakkeren, en één van zijn geliefde uitspraken was dat, voor een historicus, ‘de kers op de taart een diploma in de Arabistiek en Islamkunde’ was. Wat mij betreft, heeft hij gelijk gekregen en ik ben hem er dankbaar voor.

De laatste keer dat ik hem zag, was in de zomer van 2015. Ik had ergens gezien dat hij zou komen spreken. Samen met mijn vader ben ik gaan luisteren. Kort ervoor en kort erna sprak ik hem nog. ‘Aah, Van Ostaeyen ! Wa doede gij hier? Hoe ist?’ Na de spreekbeurt en vragenronde vroeg ik hem hoe ik contact kon houden. Hij gaf me adres en telefoonnummer. Toen ik vroeg naar zijn e-mailadres, zei hij: ‘gij zijt nogal nen digitale, hé. Hier is het. Maar ge kunt mij beter ne keer bellen.’ Ik heb spijt dat het er niet meer van gekomen is.

Mijn medeleven aan alle familie en vrienden.

De auteur studeerde geschiedenis en arabistiek aan de KU Leuven en publiceerde recent het boek Van Kruistochten tot Kalifaat (Pelckmans).