Merkel maakt van de EU een Turkse bazaar

‘Legacy shopping’, daar is alle miserie mee begonnen. Vrij vertaald: ‘herinnering bij elkaar harken’. (Wereld)leiders die hun politieke einde voelen naderen, raken vaak geobsedeerd met hun eigen erfenis. Het slot van hun ambtstermijn staat in het teken van slechts één vraag: hoe komt de eigen naam terecht in de annalen? Ook Angela Merkel denkt aan de geschiedenisboekjes. Het is voor Europa een grote ramp dat mevrouw Merkel meer beleidsjaren achter zich heeft dan voor haar, dat aan de horizon haar persoonlijk pensioen opdoemt, en dat ze zodoende meer bezig is met haar imago dan met ons welzijn.

Merkel wil herinnerd worden als een baken van barmhartigheid. Misschien heeft de scherpe kritiek op de Duitse rol in de Griekse schuldencrisis er toch diep ingehakt. Misschien voelt die eiserne Kanzlerin zich bezwaard door de schaduw van twee totalitaire regimes op Duitse bodem, in minder dan een eeuw tijd. Misschien heeft das Mädchen het gevoel dat ze zich in 10 jaar leiderschap onvoldoende onderscheiden heeft van haar voorgangers. Feit is dat de Duitse kanselier Europa roekeloos in een asielcrisis zonder weerga heeft gestort. Heel de Balkan en alle welvarende West-Europese landen moeten boeten voor de profilering van Mutti.

Wie zo luid ‘Wir schaffen das’ geroepen heeft, kan niet terugkrabbelen zonder politieke zelfmoord te plegen. Merkel beseft dat het draagvlak in Duitsland afbrokkelt, dat de andere lidstaten stilaan aan het muiten slaan en dat er veel te veel mensen naar Europa stromen. De Duitse regering heeft de grenzeloze gastvrijheid al drastisch teruggeschroefd, maar nog altijd komen er te veel migranten. En dus zoekt Merkel haar toevlucht in Ankara. De Turken moeten doen wat de Duitsers niet durven: de Europese grenzen bewaken. Merkel is bereid om gemene zaak te maken met de Erdoğan-kliek, om de havelozen tegen te houden en zo haar vege politieke lijf te redden.

De asielcrisis stort Europa nu stilaan in een morele crisis. Niet omdat sommige lidstaten het elementaire recht uitoefenen om hun grenzen te bewaken. Niet omdat er nog regeringsleiders zijn die weigeren te buigen voor de Duitse dictaten. Er dreigt een moreel bankroet omdat Merkel bereid is om Europa te verkopen aan een autoritair regime in Turkije. Zonder mandaat reist Merkel af naar Istanbul om de Turken miljarden toe te zeggen. Zonder mandaat leurt Merkel met lidmaatschap tot onze Europese Unie. Aan de vooravond van een cruciale Turks-Europese top, is het Merkel die vooraf vergadert met premier Davutoglu, om alvast de krijtlijnen te trekken – zonder dat iemand de Duitse kanselier daartoe gemachtigd heeft. Ze maakt van Brussel een bazaar, waar alles te koop is.

De Merkel-fans moeten nu toekijken hoe hun idool een duivelspact smeedt met een dictator. De progressieve volgelingen van Merkel dwepen met idealen als persvrijheid, en nu verbindt hun morele baken haar lot aan een regime dat oppositiekranten met geweld het zwijgen oplegt. Merkel heeft haar ziel, de Europese essentie én miljarden euro’s veil voor gesloten grenzen én pushbacks – precies de recepten die de Merkelista’s maandenlang verketterd hebben. Toch is leedvermaak ongepast. Ja, Merkel maakt politieke pirouettes en bewijst haar eigen falen – maar we zullen er allemaal voor opdraaien. Een Turks lidmaatschap is de doodsteek voor het Europese project. Alle Europese idealen worden begraven op de dag dat Recep Tayyip Erdoğan lid wordt van de raad van Europese regeringsleiders.

Al maanden horen we over mensenrechten, humanisme, verlichting. In de media wordt moreel touwtje-trek gespeeld: wie is er moreel superieur, wie is de beste Europeaan, wie heeft het grootste en gulste hart. Ondertussen wordt alles waar Europa voor staat via de achterdeur weggegeven. In Brusselse achterkamertjes en in Turkse paleizen wordt de ziel van onze beschaving verhandeld. Waar we vroeger wel konden aanvaarden dat Europa verplicht is om zaken te doen met dictaturen, krijgen we nu te horen dat een dictatuur deel kan worden van onze club. Dankzij Merkel, die bezorgd was om het oordeel van de geschiedenis, kan er straks een enorm blok AKP-apparatsjiks in het Europese parlement zitten. Turken die meeschrijven aan Europese verordeningen, vrienden van Erdoğan die wikken en beschikken over onze wetten.

We zullen zien hoe de geschiedenis oordeelt over mevrouw Merkel. We weten nu wel al dat de geschiedenis hard zal zijn voor deze generatie Europese leiders, die zich laten platlopen door de sterke vrouw uit Duitsland en krachtenloos toekijken hoe al onze idealen verwelken.

Foto (c) Reporters