De jaren ’90 zijn terug van nooit weggeweest

Ze hebben het begrepen! De problemen worden benoemd! De voorbije jaren hebben heel wat linkse politici én commentatoren grootmoedig erkend dat sommige maatschappelijke problemen onder de mat geveegd zijn in het verleden. Maar de struisvogels hebben hun kop uit het zand getrokken! Er zijn geen taboes meer, ook niet over ‘de multiculturele samenleving’.

Events

En dan krijg je een week zoals de vorige week. Even een paar dingen op een rijtje:

1) De Vlaamse Overheid trekt een advertentie in waarin de administratie vertegenwoordigd wordt door een ambtenaar met een hoofddoek. Dat gebeurt na een storm van protest over een duidelijk religieus symbool en een zogezegd neutrale overheid. Een dag later wordt in de meeste kranten gewag gemaakt van ‘racisme’. Verschillende journalisten schrijven dat ‘neutraliteit’ slechts een dekmantel is voor ‘islamofobie’.

2) Warenhuisketen Lidl wordt betrapt op een dubieuze photoshopoperatie, waarbij kruisen worden weggewist uit pittoreske dorpsgezichten die moussaka aan de man moeten brengen. De reacties van veel journalisten en andere commentatoren zijn laconiek en meewarig. Een staatssecretaris die het euvel op de korrel neemt, krijgt te horen dat hij zich maar ‘belangrijker dingen’ moet bezighouden.

3) Op de Turnhoutsebaan in  Borgerhout vindt een incident plaats waardoor minstens één agent voor verschillende dagen werkonbekwaam is. Vrijwel meteen gaat het debat over het optreden van de politie en de verantwoordelijkheid van de burgemeester, die maar minder ‘polariserend’ moet praten en maar meer moet ingaan op uitnodigingen van buurtcomités.

Jaren 90

Er is vorige week nog wel meer gebeurd en de bovenstaande ‘relletjes’ wegen niet zo zwaar in het licht van de eeuwigheid. Toch is het weer pijnlijk duidelijk geworden dat de jaren 1990 in Vlaanderen nooit opgehouden zijn. Critici worden nog steeds verdacht gemaakt, incidenten worden nog steeds weggelachen en er worden nog altijd schijnoplossingen voorgesteld. Er zijn helemaal géén lessen getrokken.

Misschien is het vandaag nog wel érger dan in de jaren 1990. Pakweg 20 jaar geleden had je ter linkerzijde nog meer consequente vrijzinnigen: veteranen van de levensbeschouwelijke ontvoogding van Vlaanderen, die zich de dominante Katholieke Kerk van vroeger nog goed herinnerden. Dit soort progressieven zou nooit een huichelachtig onderscheid gemaakt hebben tussen bijvoorbeeld christelijke en islamitische bekrompenheid.

Islamitisch randje

Anno 2017 staat de linkerzijde stevig op de rem als – en alleen áls – er aan een probleem een islamitisch randje zit. Neem de kermiscensuur in Sint-Agatha-Berchem, nog zo een relletje van de vorige week. Een pastoor die bikini’s zou afplakken op kermisattracties zou door de linkerzijde genadeloos geviseerd zijn. Maar als een burgemeester van een gemeente met een grote moslimpopulatie de uitbater van een attractie verplicht om een pin-upgirl te bedekken, dan richt de linkerzijde de pijlen nog eerder op de uitbater en op al wie het incident maar ter sprake brengt.

Het publieke debat in Vlaanderen zal volledig stilstaan zolang er vastgehouden wordt aan achterhaalde dogma’s. Neen, kritiek op religieuze symbolen of de islam is niet per definitie een dekmantel voor racisme. Neen, zelfcensuur en andere concessies aan een radicale religieuze minderheid met lange tenen zijn géén lollige faits divers. Neen, we kunnen de moeilijkheden in probleemwijken niet oplossen door gezellig thee en koekjes te delen in de moskee. Kunnen we de jaren 1990 eindelijk achter ons laten?

Vooral de situatie in Borgerhout baart zorgen. Het zijn nog geen Molenbeekse toestanden, maar men kan zich stilaan wel voorstellen dat Antwerpen in de toekomst zal verglijden naar een soort van Brussel-bis: een stad die grotendeels in de steek wordt gelaten door het autochtone Vlaanderen en wordt overgelaten aan een allochtone meerderheid – met alle risico’s vandien. In het verleden hebben we de fout gemaakt om te schieten op de klokkenluiders en te blijven investeren in schijnoplossingen die de boel verder laten rotten. Zullen we nog eens in dezelfde val trappen?