Met de joden niets van last

De wereld verandert in een rotvaart, maar sommige dingen blijven altijd hetzelfde. Aan het recept voor een typische BDW-rel is bijvoorbeeld al meer dan 10 jaar niets veranderd.

Het gaat altijd zo: De Wever benoemt in een interview een of andere banale realiteit. Vervolgens gaan zijn tegenstanders collectief door het dak. Tot slot krijgt De Wever een extra forum om eventueel een beetje semantisch te nuanceren en inhoudelijk niets terug te nemen. Weer een weekje de media beheerst.

Welke open deur heeft De Wever nu weer ingetrapt? Joden mijden het conflict, moslims zorgen veel vaker voor maatschappelijke spanningen. Daar valt weinig op af te dingen, maar dat houdt Kris Peeters, Wouter Van Besien en de halve Wetstraatpers niet tegen om het toch te proberen.

Voor de 387ste keer zijn de maskers afgevallen, voor de 956ste keer is het ultieme bewijs geleverd dat Bart De Wever een onverbeterlijke verdeler is, een racist eigenlijk, die zo snel mogelijk ontzet moet worden uit al zijn functies. Alleen jammer dat zoveel kiezers die enge man blijven steunen.

Discrete diaspora

Natuurlijk zijn er met joden veel minder problemen dan met moslims. Of hebt u de voorbije jaren veel gelezen over joodse terreuraanslagen op Belgische bodem? Waar zijn al die joodse hangjongeren die knappe vrouwen terroriseren in onze steden? Hoeveel koosjer voedsel moet er bereid worden in onze gevangenissen?

De simpele waarheid is dat de joodse gemeenschap zich hult in discretie. Na eeuwen van discriminatie en pogroms hebben de joden een cultuur van terughoudenheid ontwikkeld. De joden doet niet moeilijk. Ze kloppen niet op tafel. Ze zorgen niet voor overlast en ze lossen hun problemen zoveel mogelijk zelf op.

Joden vallen zelfs visueel amper op. Chassidische joden springen natuurlijk in het oog met hun pijpenkrullen en zwarte hoeden. Maar dit is slechts een enkele sekte en geenszins een meerderheid binnen de joodse gemeenschap.

Geen mens merkt bijvoorbeeld nog dat Brussel vandaag evenveel joden telt als Antwerpen, want de liberale joden in de hoofdstad onderscheiden zich niet opzichtig in de publieke ruimte. Zij voelen niet de behoefte om hun identiteit voortdurend te manifesteren en aanhoudend te koop te lopen met hun hele eeuwenoude traditie.

En ja: af en toe schiet een jodengrap in het verkeerde keelgat van Michael Freilich. Er is dan nooit veel begrip voor de hoofdredacteur van Joods Actueel. Dezelfde mensen die eindeloos eieren leggen onder Vlaamse moslims snuiven minachtend over ‘lange tenen’ als ‘dat joodje’ weer eens komt klagen. Nadien is er geen enkele Vlaamse komiek die zijn repertoire aanpast. Niemand doet aan zelfcensuur uit schrik voor de joden. Meerdere Vlaamse artiesten zwijgen uit principe over de islam.

(De gevolgen van) Apartheid

Er is nog een fundamenteler verschil tussen joden en moslims. Veel joden kiezen voor een zekere mate van apartheid, maar ze zijn ook bereid om alle gevolgen van die keuze te aanvaarden. Joden passen zich in Vlaanderen niet altijd aan, maar ze verwachten ook niet dat Vlaanderen zich aanpast aan hen.

Dat ligt bij onze mohammedaanse medeburgers even anders.

Enerzijds kiezen ook moslims voor apartheid. Zij trouwen veelal onder elkaar (als zij al geen bruid importeren uit het moederland), ze verzamelen zich in eigen verenigingen en blijven hun oude taal gebruiken. Daniël Termont (sp.a) omschreef dat fenomeen bij de Turken in zijn Gent: ‘Zonder onze taal te leren konden ze hier aan werk raken, vaak bij werkgevers van Turkse afkomst die hun een aalmoes betaalden ­en konden ze ook in het dagelijkse leven hun plan trekken. In Gent kun je omzeggens álles in het Turks doen: naar de kapper gaan, winkelen, noem maar op’ (Humo, 13/01/2015).

Anderzijds weigeren steeds meer moslims om vrede te nemen met de gevolgen van die zelfgekozen apartheid. In toenemende mate verwachten mondige moslims dat de Vlaamse samenleving zich aanpast aan hen. Ze willen hun eigen gebruiken gerespecteerd zien in onze scholen, onze bedrijven en onze overheidsdiensten.

Moslims komen bovendien voor vanalles en nog wat aankloppen bij de overheid.  Islamitische huishoudens zijn bijvoorbeeld oververtegenwoordigd in de steundossiers van zowat alle OCMW’s in Vlaanderen. Een opvallend verschil met de joden. Er bestaat weliswaar schrijnende armoede bij bijvoorbeeld de orthodoxe joden in Antwerpen, maar toch doen er amper joden een beroep op het Antwerpse OCMW. Zij vallen terug op netwerken van steun binnen de eigen gemeenschap.

Niet te vergelijken

Het is natuurlijk moeilijk om de islamitische en joodse gemeenschap écht te vergelijken. De omvang van de gemeenschappen is te verschillend, de historische ervaringen en actuele uitdagingen zijn dat ook. Er zijn bovendien cruciale inhoudelijke verschillen: de islam is is essentie een veroveringsgodsdienst, het jodendom (en zeker het orthodoxe jodendom) is een select clubje dat het lidmaatschap graag zo exclusief mogelijk houdt.

Er valt wel iets te zeggen over samenleven. De overheid kan immers niemand verplichten om samen te leven. Mensen, families en hele gemeenschappen hebben in een democratische rechtsstaat altijd de vrijheid om zich in grote mate af te zonderen van de rest van de maatschappij. Veel mensen voelen de aandrang om zich af te zetten tegen de sociale grondstroom – sommigen door hun hele lijf vol te tatoeëren, anderen door een hoofddoek om te binden. Dat zijn allemaal vrije keuzes, maar er zijn altijd gevolgen aan verbonden.

You can’t have your cake and eat it, zeggen de Britten. De joodse gemeenschap lijkt dat begrepen te hebben. De moslimgemeenschap wil nog altijd van twee walletjes eten. Aan de ene kant willen ze gelijk behandeld worden, aan de andere kant blijven ze speciale voorrechten opeisen. Iedereen die zich verzet tegen de opmars van de hoofddoek (of een van de andere achterlijke denkbeelden verbonden aan de islam) wordt weggezet als een racist die overstemd moet worden.

Is het dan echt zo gek dat er veel Vlamingen zijn die weleens wensen dat onze moslims wat joodser zouden zijn?