Mijn nieuwjaarsboodschap

Een bekentenis

‘Ik verliet de ouderlijke woning op een mooie zomeravond in juli, een van die zalig eindeloos durende zomeravonden zoals ik ze me alleen herinner van in mijn jeugd, ik was 22 en net afgestudeerd. Met twee vriendinnen trok ik naar een stuk weiland, het moet van de laatste boer in Brussel geweest zijn, ergens in St.-Agatha Berchem. We dansten lachend rond het vuur dat we maakten en gooiden er, een voor een, de boeken in. De vlammen werden een vreugdevuur, zo was ons diep intens gevoel.

…

Nadien keken we hand in hand, een beetje stil en ingetogen, naar de nasmeulende as. Dat was de grootsheid van een moment, het enige moment in mijn jonge leven dat de koran mij enige warmte verschafte.’

(Jaren later las ik De Duivelsverzen. Nooit maakte een boek mij gelukkiger.)

Neen aan regressie

Oh, god

Bovenstaande alinea zou het gefingeerd begin kunnen zijn van mijn nooit te verschijnen novelle. Ik voeg eraan toe dat ik toen de behoefte had aan een symboliek die ik ‘vrijheid’ noemde: ik zou me bevrijden van dwaze voorschriften uit heilige boeken, ik zou leven naar eer en geweten, geen god zou mij iets opleggen. Trots was ik mijn eigen god. Ik was jong.

(Later leerde ik leven met mensen die ik liefhad om wie ze waren en werd ik een god van kleine dingen: die opluchting!)

Belangwekkender evenwel is het beeld dat ik me sindsdien voor ogen hield. Het beeld van een vrijgevochten vrouw die opkomt voor haar idee, die daarover vrijelijk discuteert, die zich vol ambitie wil engageren en haar dochters opvoedt in dagelijkse processen van bewustwording die meteen ook leiden naar een groeiend besef van gelijkwaardigheid en emancipatie. Dat staat haaks op het regressief vrouwbeeld in de islam, met haar patriarchale visie op elke vrouwelijke seksualiteit.

Ik hoor in gedachten de woedekreten en banbliksems – eufemisme! Ik weiger te denken aan het lijfelijk geweld – van moslims, wanneer hun zus kortgerokt, met loshangende, wapperende haren over straat zou lopen, of een bikini zou tevoorschijn halen.

Voor de duidelijkheid

Fanatiekelingen in het geloof: ik wil daar zelfs respect voor opbrengen. Dat is het verschil tussen ‘wij en zij’: ‘zij’ beschouwen mij als deel van de losgeslagen seksuele liberale samenleving, promiscue, decolleté, wapperende haren, zomerjurkje, losbandig, ‘quoi’. En kijk, mij stoort dat niet.

Andersom is dat niet zo: geloofsafvalligen of islamcritici, vrouwen van allochtone afkomst die zich willen engageren in het maatschappelijke en politiek leven en zo een belangrijke rol spelen in de bewustwording en emancipatie van vele jonge vrouwen, worden voortdurend belaagd en opgejaagd. Niet alleen door de simpelen van geest maar des te meer door progressieve journalisten en zij die zich (aspirant) filosoof noemen en columns schrijven in weekbladen of op opiniesites.

Godsdienstdwang

Ik heb geen respect wanneer religieuze voorschriften opgelegd worden aan jonge meisjes. Dat is het recht van de ouders in de opvoeding van hun kinderen, krijg ik dan als antwoord. Dat is fout. De ouders hebben niet – helemaal niet- het recht om vanuit hun religieuze overtuiging dochters bijvoorbeeld genitaal te verminken. (Luister naar de getuigenis van Assita Kanko.)

Zij hebben niet het recht om discriminatie als norm te stellen, zij hebben niet het recht om uitsluitend hun dochters (en hun zonen niét) onderdanigheid en onderwerping aan te leren, zij hebben niet het recht meisjes (en jongens niét) een hoofddoek op te dringen. Meisjes bedekken zich nooit ‘ uit vrije wil’, want dat zou de ontkenning betekenen van hun religie en de voorschriften dienaangaande. Een fanatiek gelovige moslima draagt een hoofddoek omdat het zo voorgeschreven wordt (lees: verplicht wordt) in haar familie.

Vanuit het onbezorgd leventje in dit westers land, kunnen velen die zich progressief noemen, het zich veroorloven vanuit hun ivoren toren holle hoge woorden te verspreiden. Zij hebben geen idee wat islamisering voor vrouwen betekent. Zij lijden bovendien aan een verbazend gebrek aan enige vorm van empathie of medeleven. Het tegenovergestelde wordt waar: zij willen slachtoffers van een onderdrukkende religie, nog extra beschimpen en aanvallen. Zij bevestigen daarmee de minachting, de afkeer, voor kritische vrouwen.

https://twitter.com/akbaspinar/status/1077630649123696640

Gelukkig Nieuwjaar!

Dat is mijn goede boodschap. Ondanks het wild om zich heen trappen van senior writers, moraalfilosofen en andere progressieven: de evolutie valt niet tegen te houden! Vrouwen nemen meer en meer afstand van de waanzin van een reactionaire, regressieve religie. Er zijn genoeg (ex-) moslima’s die de strijd met achterhaalde opvattingen aangaan. Geloof mij. Er zijn talloze voorbeelden. Dat is de hoop die leeft.

De toekomst is aan de vrouwen. U zal ons nooit stoppen.

Dat is een belofte.

Happy New Year!

Moella & Verweer