Morele zelfgenoegzaamheid

Vandaag publiceren wij een bespreking van een artikel in het ACW-blad De Gids over de overheveling van de kinderbijslagen naar de gewesten. Zowel hoofdredacteur Louis Mariën als professor Bea Cantillon proberen met veel (soms dure) woorden de indruk te wekken dat een gesplitste sociale zekerheid, of delen daarvan, de solidariteit zou terugschroeven.

Mariën schrijft het zo: ‘Tot op vandaag lag de solidariteit in de kinderbijslagen uitgesmeerd over heel België, interpersoonlijk, zodat socio-economische verschillen tussen de gezinnen vanzelf in de rekeningen werden meegenomen én gecompenseerd. Zoals solidariteit hoort te zijn. Eenmaal Vlaanderen, Wallonië en Brussel gevoegd zijn, krijgen ze een pak geld uit de staatsruif om de kinderbijslagen in hun regio uit te betalen. De nationale tollenaars tellen de koppen in de regio’s en verdelen de centen zonder rekening te houden met de sociale en economische aspecten van de bevolking van VL, W en B. Weg interpersoonlijke solidariteit, hier komt de interregionale solidariteit!’

Het uitroepteken wijst op een bovengemiddelde mate van opwinding. Voor Mariën is de huidige solidariteit (binnen België) zoals ‘ze hoort te zijn’, binnen Vlaamse zou ze dat veel minder zijn. Enkele bladzijden verder trekt Bea Cantillon dezelfde kaart. Volgens haar wordt ‘de interpersoonlijke horizontale (van gezinnen zonder kinderen naar gezinnen met kinderen) en de verticale (van hoge inkomens- naar lage inkomensgezinnen) solidariteit ingeruild voor een interregionale, niet-geaffecteerde solidariteit.’

Zowel Mariën als Cantillon dwalen. Die horizontale en verticale solidariteit van het kinderbijslagstel wordt niet ingeruild. Die blijft in Vlaanderen, Wallonië en Brussel bestaan. Het ruimtelijke kader wijzigt en zal niet langer Belgisch maar (voor ons) Vlaams zijn. Of de interpersoonlijke solidariteit zal verhogen, verlagen of dezelfde blijft, wordt een politieke beslissing van de gewesten.

Het is inderdaad perfect mogelijk dat in een of meerdere regio’s juist meer kinderbijslag zal betaald worden en er dus meer solidariteit (in de betekenis die Mariën en Cantillon er aan geven) van zal uitgaan.

Een sociale zekerheid wordt georganiseerd binnen een bepaalde ruimte, die altijd afgebakend is. Dat kan de Belgische zijn, de Vlaamse of een andere. Ook de Belgische eindigt ergens, meer bepaald aan de Belgische grenzen die om een of andere reden een heilige status zouden hebben. Tussen België en Vlaanderen bestaat er geen fundamenteel niveauverschil qua aantal inwoners, dus ook verzekeringstechnisch stelt zich geen probleem.

De mythe dat een sociale zekerheid meer solidair zou zijn naargelang de oppervlakte van het gebied waarop die van toepassing is – de impliciete redenering van Mariën en Cantillon – is te gek voor woorden. Vreemd dat ze toch steeds weer en met bizarre hardnekkigheid verspreid wordt. Vergelijk bijvoorbeeld een (klein) Scandinavisch land met de (grote) Verenigde Staten van Amerika.

Welk model Vlaanderen volgt, dat is een beslissing die bij de Vlaamse kiezers ligt. Daar kunnen democraten – al dan niet van ACW-strekking – toch geen bezwaar tegen hebben? Maar tot het zo ver is, mag het debat wel correct gevoerd worden en niet vervuild worden met een ongepast toontje van zelfgenoegzame morele superioriteit. Wie België wil redden mag dat, maar niet onder het valse mom ‘solidariteit redden’.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>