‘N-VA heeft lak aan recht op zelfbeschikking’

Op 17 november schreef Ludo Abicht een opiniestuk waarin hij aanklaagde dat N-VA het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen niet steunde. Aanleiding was een resolutie van sp.a-kamerlid Dirk Van der Maelen. Daarin werd opgeroepen om (in navolging van Zweden en andere Europese landen) de Palestijnse staat te erkennen. Het feit dat N-VA deze resolutie weigerde te ondertekenen, was voor Abicht een argument om te concluderen dat N-VA geen Palestijnse staat wil, en dus ook het zelfbeschikkingsrecht van de Palestijnen negeert.

Peter De Roover en Peter Luyckx bestrijden deze kritiek en stellen dat N-VA wel degelijk een Palestijnse staat wil. Klinkt mooi, zou men denken, maar wie de begeleidende tekst van De Roover en Luyckx leest, ziet dat N-VA inderdaad weigert een onafhankelijke Palestijnse staat te erkennen.

Eerste eis voor de erkenning van de Palestijnse staat, is dat die het resultaat is van onderhandeling met de staat Israël. De regering Netanyahu heeft al meermaals duidelijk gemaakt dat er geen sprake kan zijn van een soevereine Palestijnse staat. Premier Netanyahu stelt dat de staat Israël nooit de veiligheidscontrole over haar oostgrens (de Weslijke Jordaanoever) zal loslaten. Als er dus al een soort ‘Palestijnse staat’ komt na Israëlische goedkeuring, zal het dus sowieso geen onafhankelijke staat zijn, maar eerder een satelietstaat waar Israël de controle over alle kernbevoegdheden in handen houdt, en waar de Palestijnse overheid louter dient om haar eigen bevolking in het gareel te laten lopen. Met andere woorden: de huidige situatie. Vandaag bestuurt de Palestijnse Autoriteit slechts 11% van het grondgebied van de Westelijke Jordaanoever; 28% van het grondgebied valt voor burgerlijke zaken onder de Palestijnse Autoriteit maar onder Israëlische militaire controle; meer dan 60% van het gebied wordt volledig bestuurd door het Israëlisch leger.

De staat Israël werd en wordt door de Belgische staat onvoorwaardelijk erkend. Deze staat is nochtans niet ontstaan na onderhandeling met de lokale Palestijnse bevolking, maar afgedwongen door zionistisch terrorisme, militair overgewicht en repressie tegen de lokale Palestijnse bevolking. 

Een tweede eis die De Roover en Luyckx stellen, is dat de Palestijnse staat enkel kan erkend worden als die het bestaansrecht van de staat Israël erkent. Opnieuw meet men met twee maten en twee gewichten. De staat Israël erkent immers zélf de Palestijnse staat niet, en demoniseert iedere staat die het de Palestijnse staat wél erkent.

De Palestijnse staat erkennen, zou immers impliceren dat iedere handeling van de Israëlische overheid (zoals het bouwen van de Apartheidsmuur op de Westelijke Jordaanoever, het bouwen van zionistische nederzettingen, het plaatsen van tientallen checkpoints, het systematisch platgooien van Palestijnse huizen en olijfgaarden,…) een inbreuk zou zijn van de Palestijnse soevereiniteit. Vandaag beschouwt de Israëlische staat haar handelingen immers als een louter interne kwestie. De regering Netanyahu blijft herhalen dat zij geen ‘bezetters’ zijn in ‘Het Heilig Land’. Pittig detail is dat de staat Israël zichzelf eigenlijk niet erkent. Het is te zeggen, ze erkent haar eigen staatsgrenzen niet. Handig natuurlijk om hun eigen expansionisme te legitimeren…

Een derde eis is dat de Palestijnse staat de veiligheid van de burgers in de Israëlische staat waarborgt. De Belgische staat erkent, zoals eerder geschreven, de staat Israël echter onvoorwaardelijk. De laatste oorlogen tegen de Palestijnse bevolking in Gaza, waarbij vooral burgers vermoord werden, tonen aan hoe de Israëlische staat denkt over de veiligheid van de Palestijnse burgers. De oorlog van 2014 tegen Gaza kostte aan meer dan 1500 Palestijnse burgers het leven, waarvan meer van 500 kinderen (volgens cijfers van de VN). Ook in de oorlog van 2008-2009 tegen Gaza waren het overgrote merendeel van de slachtoffers onschuldige burgers. En dan spreken we nog niet over de tienduizenden huizen die vernield zijn, over de ziekenhuizen die doebewust gebombardeerd werden om de bevolking te breken, de jarenlange blokkade, etc…

Hetgeen De Roover en Luyckx er niet bij vertellen, is dat de staat Israël niet enkel eist dat de Palestijnse staat het bestaansrecht van de staat Israël als dusdanig erkennen, maar wel dat zij Israël erkennen als een ‘Joodse staat’. Met andere woorden dat de Palestijnen het huidige apartheidsregime erkennen waarbij joden onder andere wetten vallen dan niet-joden (de 20% christelijke en islamitische bevolking die vandaag binnen de staat Israël systematisch gediscrimineerd wordt). Het concept van de ‘Joodse staat’ staat haaks op een democratische staat (waar alle inwoners gelijke rechten en plichten kennen).

Deze dubbele houding, waarbij de staat Israël onvoorwaardelijk gesteund wordt door N-VA, ondanks dat deze staat tientallen VN-resoluties overtreedt, en waarbij VN-sancties alleen tegengehouden werden door honderden veto’s van de Verenigde Staten, maar waarbij het Palestijnse zelfbeschikkingsrecht aan allerhande eisen gekoppeld wordt, toont aan dat N-VA lak heeft aan het recht op zelfbeschikking, in casu van de Palestijnen.

De auteur is actief binnen de Vlaams-Socialistische Beweging en lid van de Vlaamse Volksbeweging

Foto (c) Reporters