Naar mannen wordt geluisterd, naar vrouwen gekeken

Als Siegfried Bracke een galabal in de Kamer wil organiseren heeft Zuhal Demir (N-VA) zeker de gepaste jurk. Dat bleek uit de foto die ik zag in De Standaard – ik ben immers geen lezer van P Magazine. Op de radio hoorde ik al dat Zuhal een statement wou maken: zij is stevig gebekt als parlementslid maar toch op en top een vrouw. Moet dat dan toch nog steeds bewezen worden? Is dat nieuws?

Dat lijkt zo te zijn. Niet alleen voor de ‘boekskes’ maar voor alle media. Stof voor een heuse polemiek. Dat is alvast meegenomen, al is het van feministisch standpunt betwistbaar. Maar tot mijn spijt moet ik toegeven dat naar vrouwen nog altijd wordt gekeken en naar mannen geluisterd. Mij gaat het om gelijkheid in de politiek.

Toen vrouwen nog een zeldzaamheid waren in het parlement gedroegen zij zich als deftige dames. Als eerste jonge moeder in de Kamer vond ik hun dresscode navenant. Ik kleedde mij zoals mijn leeftijdsgenoten: roklengte volgens de modetrend, soms een broekpak. Dat lokte commentaar uit, vooral in het begin. Mevrouw Dosfel schreef in ’t Pallieterke dat ik moest opletten met mijn kledij, want ‘onze mannen hebben het al zo moeilijk’. Een rood jasje vormde voor een journalist de bevestiging dat ik koketteerde met m’n bijnaam ‘rode Nelly’.

Als feministes wilden wij vooral overtuigen, beschouwd worden als gelijken en dat was toen niet vanzelfsprekend. Ik herinner mij een beraad onder feministes waarin we het over een strategie hadden om een bepaalde minister van ons gelijk te overtuigen. Irène Pétry, een mooie, welsprekende Waalse socialiste besloot met deze woorden: ‘C’est trop compliqué, je vais le séduire’.

Gaat het er om de kiezers te overtuigen of om ze te verleiden? Of gaat het toch eerst en vooral om de journalisten?

De auteur is oud-Kamerlid en Europees Parlementslid voor resp. Volksunie en Spirit.

Foto: (c) P Magazine