Ofwel overleeft Hamas, ofwel overleeft Israël

Op 7 oktober werden meer dan duizend joden door Hamas op gruwelijke wijze afgeslacht. 240 mensen werden meegesleurd naar Gaza om te worden ingeruild tegen veroordeelden in Israëlische gevangenissen. Voor Israël was deze pogrom een brutale schok, die alle diplomatieke formules van tafel veegde.

Het gaat de Palestijnen duidelijk niet om een eigen staat naast Israël. Wat zij willen, is Israël van de kaart vegen, Joden weg of dood, From the River to the Sea.

Hamas zocht oorlog en kreeg oorlog. Israël viel Gaza binnen om het Hamas-systeem uit te schakelen. Daarbij worden intense gevechten gevoerd. Woonblokken worden vernietigd, er vallen doden, en burgers moeten vluchten in ellende.

Waarschuwingen

Het medegevoel voor Israël na de gruwel van 7 oktober was van korte duur. Kransen neerleggen voor Joodse monumenten, Israëlische vlaggen aan openbare gebouwen, sympathiebetuigingen op sociale media, en dat was het. Dan volgden al snel de waarschuwingen: ‘Deze oorlog is niet verstandig, hij is niet proportioneel, men mag geen terreur met terreur beantwoorden.’ Die waarschuwingen gingen snel over in verontwaardiging, protest, oproepen om het vuren te staken en eisen om Israël te boycotten. Niet enkel de moslimwereld met zijn oorlogsreligie keerde zich tegen Israël, maar ook de westerse media, academici, links-liberale politici, acteurs en artiesten, en nu de klimaatpubers.

In Doorbraak van 24 november hernam Tijl De Bie de gekende lijst van vermeende Israëlische onrechtvaardigheden: bezetting, nederzettingen, apartheid, etnische zuivering. Met deze mantra masseren de Palestijnen al decennialang het publiek in het Westen. De Bie beschuldigde bovendien de Vlaamse rechterzijde ervan het pacifisme van de Vlaamse Beweging te verloochenen.

Obsessie

Vanwaar komt die obsessie van goedbedoelende lieden om zich alléén tegen Israël te keren? Vanwaar die verontwaardiging tegen Israël als Palestijnen telkens weer een oorlog moeten ondergaan die ze zelf uitlokten, zoals ze al 70 jaar doen? Vanwaar die speciale bezorgdheid voor Palestijnen, die van het dozijn tweestaten-ontwerpen sinds 1937, er nooit één hebben aanvaard?

Waarom hoor je van diezelfde goedbedoelende lieden geen piep als christenen in Nigeria bij honderden, als nomaden in Darfoer bij duizenden, afgeslacht worden; als Armeniërs, Jezidi’s en Rohingya vervolgd worden, of als ook Palestijnen het zwaar te verduren krijgen – maar dan in Syrië? Bij de vernietiging van ISIS in Mosoel kwamen ontelbare onschuldige burgers om het leven – ‘nevenschade’ – zonder dat de opiniemakers in het Westen zich vragen stelden.

Het antwoord ligt in de denkpatronen in het Westen zelf.

‘Niet tegen de Joden’

De voorbije vijftig jaar deed men zijn best om zich te distantiëren van antisemitisme. Men was wel tegen het zionisme, maar zeker niet tegen de Joden. Dat is intussen voorbij. Het gewone volk maakte dat subtiele onderscheid trouwens nooit. Anti-Joodse clichés zijn daar al lang schering en inslag: voetbalfans scanderen ‘Hamas, Joden aan het gas’. Allochtonen brullen ‘Khaybar, Khaybar al Yahud’, bij betogingen worden borden gedragen met ‘Palestina Vrij, van de Rivier tot aan de Zee’. En nu vermengen zelfs de Fridays-for-Future-pubers op hun marsen klimaat en Palestina tot een nijdig gif.

Intellectuelen houden de fictie van antizionisme-maar-geen-antisemitisme nog enigszins aan. Maar met Belgische regeringen die zich al twintig jaar tegen Israël afzetten, met openbare radio en tv die Hamaspropaganda als nieuwsfeiten aanreikt, en met vijfhonderd academici die oproepen om Israël — en alleen Israël — te boycotten, wordt die fictie ongeloofwaardig. antizionisme is het antisemitisme van de intellectuelen.

Zelfverdediging

In deze vierde Gaza-oorlog zal Israël Hamas waarschijnlijk vernietigen – ten koste van heel veel bloed van de eigen soldaten en ten koste van de wereldopinie. Israël zal Hamas vinden, zijn wapens en zijn krijgers, verstopt achter vrouwen en kinderen, in hospitalen en ziekenwagens, in scholen en woonblokken. Elke uitkomst die het Hamas-systeem laat voortbestaan, is het recept voor nieuwe terreuraanvallen.

Israëls recht op zelfverdediging — en de plicht ten aanzien van de eigen bevolking — laat het geen andere keuze. Het komt er dan op aan zo weinig mogelijk slachtoffers te maken onder de Gaza-bevolking. Het Israëlisch leger tracht hiernaar te leven. Ook al stemde die Gaza-bevolking destijds massaal voor Hamas, ook al bindt de hysterie van de verdwazing dat volk aan die terreurbende, ook al juichte dat volk de terugkerende moordenaars op 7 oktober uitgelaten toe, sloeg het in op de gegijzelden, en bespuwde het bejaarde Joodse vrouwen toen die uitgewisseld werden.

De achtbare, goed bedoelende opiniemakers in het Westen blijven hun morele pijlen reserveren voor Israël: ‘Het is genoeg geweest, geef voorrang aan een bestand, je hebt je wraak nu wel gehad.’ Alsof deze oorlog om wraak ging. Wraak brengt de gemartelde doden niet terug. Deze oorlog gaat niet om wraak, zelfs niet om rechtvaardigheid of straf. Deze oorlog gaat om de uitschakeling van een georganiseerde groep van moordenaars, eens en voor goed, opdat er in de toekomst minder Joodse doden zullen vallen. En dat lijkt me een wenselijke uitkomst.