Onthou de datum: 23 juni
Volgens Mark Grammens zal de Brexit de wereldpolitiek veranderen. Waar past Vlaanderen in dat verhaal?
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnement23 juni zal een datum zijn om te onthouden, want kijk eens aan, hoe het referendum dat op die dag gehouden wordt in het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland ook uitvalt, het zal geen eindpunt zijn maar een nieuw begin voor een nog onbekende wereldorde. Het gaat immers om veel meer dan de vraag of Engeland al dan niet deel blijft uitmaken van de Europese Unie.
Men moet immers niet denken dat alle problemen zullen opgelost zijn als Groot-Brittannië maar voor Europa stemt, en de andere papegaaien nazegt die alleen maar ‘Europa’ kunnen schreeuwen. Misschien heeft Engeland in zekere zin wel altijd tot Europa behoord, maar anderzijds ook niet.
Engeland is toegetreden tot de EU uit noodzaak: het had dit bondgenootschap nodig om zijn zwaar door de oorlog bedreigde welvaart te herstellen. President De Gaulle van Frankrijk heeft hard zijn best gedaan om het te verhinderen, maar zijn opvolgers hebben de deur wijd opengezet voor de Britten. Maar ook al leverde Engeland op een bepaald moment de voorzitter van de Europese Commissie, Jenkins, altijd bleef het wringen. Dat er nu een referendum wordt gehouden is het resultaat van jarenlange ‘vriendschap in vijandschap’.
En nu wordt het niet anders. Want stel dat Engeland op 23 juni JA zegt aan ‘Europa’, dan begint er alleen maar een nieuw hoofdstuk in de vijandschap. Al een hele tijd zwijgt ‘Brussel’ omdat het beseft dat elk geluid ten voordele van een JA-stem in Engeland, dat van Brussel komt, alleen maar NEEN-stemmen oplevert, want zo contrarie zijn de Britten wel. Maar eenmaal de stemming voorbij, zult u wat meemaken. Al de opgekropte woede van het soort kleine meneertjes dat Europa bestiert, zal losbarsten. Ze gaan geen pink meer toegeven aan Engeland. Er zal een open politiek van vijandschap worden gevoerd, uit rancune. Ik doe een voorspelling: als Groot-Brittannië JA stemt op 23 juni, dan zult u zien dat binnen de kortste keren de opiniepeilingen een grotere weerstand tegen Europa zullen te zien geven dan ooit.
Dat is wat er te gebeuren staat als Engeland JA zegt. Binnen een zeker aantal jaren zal het vraagstuk van het Britse lidmaatschap zich opnieuw stellen, maar dan zal er geen referendum meer worden gehouden, maar ontploft de hele waanzinnige Europese boel.
En wat, als Engeland NEEN stemt, als het dus stemt tegen een verder lidmaatschap van de EU? Ja, dan ontploft het ook, maar op een heel andere manier. Dan zal Engeland verplicht zijn, uit zelfverdediging, een heel eigen zelfstandige wereldpolitiek te voeren, zoals het dat voor de Eerste Wereldoorlog kon doen. Dat Engelse wereldcentrum zal zich, om zijn welvaart te beschermen, tegen de EU moeten keren, en bondgenootschappen moeten sluiten die de wereldgeschiedenis zullen bepalen. Het eerste land dat voor zulk een bondgenootschap in aanmerking komt zijn de VS, misschien – want dan wordt alles mogelijk – komt dan ook Moskou in het vizier. Ik kan me vergissen, maar ik denk dat de politieke windstilte die thans in Moskou heerst, gewoon betekent dat Poetin wacht op 23 juni om te weten waar de wereld naartoe gaat.
Als de wereld dan een nieuwe plooi vindt, zal het niet lang meer duren of Nederland gaat zijn eigen weg. Ik verwacht dat binnen de 5 à 10 jaar nadat Groot-Brittannië Europa verlaten heeft, Nederland hetzelfde doet en de continentale poot gaat vormen van de Brits-Amerikaanse alliantie, met of zonder referendum.
En waar staat Vlaanderen dan? Dan loopt de buitengrens van wat nog van Europa overblijft, nabij Wuustwezel, tussen Antwerpen en Breda. Het Nederlandse taalgebied wordt in tweeën gekapt, en Vlaanderen blijft over als een onbeholpen aanhangsel van een België dat definitief een keuze maakt voor Frankrijk. Wat daarop volgt is moeilijk voorspelbaar, maar het belooft niet veel goeds. Zijn de Vlaamse samenleving, het Vlaamse establishment, de Vlaamse machthebbers die tegenwoordig wedijveren in Belgischgezindheid, zijn die klaar om de belangen van hun volk tegen Frankrijk te verdedigen, zijn die klaar om, Jacob Van Artevelde achterna, te beseffen dat hun belang alleen door een bondgenootschap met Londen wordt gediend?
Ziedaar dus hoe de wereld er na 23 juni zal uitzien. Ergens ontbreekt Vlaanderen in dit schema. Zal het tijdig staatslieden opleveren om hun rol in de nieuwe wereldorde te spelen, Vlaanderen ten bate?
Foto (c) Reporters
Categorieën |
---|
Personen |
---|
Mark Grammens (1933) was uitgever en hoofdredacteur van De Nieuwe en Journaal. Hij schreef ook in 't Pallieterke, Het Volk, Trouw, Tijdschrift voor Diplomatie. Hij kreeg de Orde van de Vlaamse Leeuw en de Prijs voor de Vrijheid.
In 1988 – twintig jaar na mei ’68 – stelde Mark Grammens zich de vraag wat er feitelijk te vieren was, dan ‘des enfantillages’ die alles behalve progressief waren.
Amerikakenners Roan Asselman en David Neyskens bespreken de actualiteit aan de overkant van de oceaan.