‘Onze’ populairste politicus haalt absolute meerderheid

De populairste politicus van dit land heeft overtuigend de verkiezingen gewonnen. Ik heb het niet over Maggie, Kris of Bart die steevast de zogenaamde politieke pop-polls aanvoeren. Ik heb het ook niet over de Belgische of Vlaamse verkiezingen. Nee, het is in Ankara dat de populairste politicus van dit land de plak zwaait. Want Erdogan, over hem hebben we het natuurlijk, doet de Hasseltse Ethias arena met gemak vollopen en die kan toch zo’n slordige 15 000 stervelingen herbergen. Toen hij enkele weken geleden voet op Zaventemse bodem zette, stonden enkele duizenden aanhangers hem joelend op te wachten. Het lukte hem niet in Brussel een zaal af te huren maar geen nood. Vanop een opentop bus improviseerde Erdogan in een handomdraai een massabijeenkomst. Welke Vlaamse politicus doet hem dat na?

Politiek leeft bij de ‘Turkse Belgen’, althans de Anatoolse politiek. Wat in de Wetstraat of op het Martelarenplein wordt beslist, windt hen heel wat minder op al bepaalt dat hun leven in feite natuurlijk veel meer.

We stellen vast dat Bill Clinton de bal stevig missloeg met zijn ‘it’s the economy, stupid’. Erdogans AKP zou zowat 70 procent van de in België uitgebrachte stemmen hebben gekregen. Die partij staat economisch voor een liberaal vrijemarktbeleid. De grootste oppositiepartij, de Kemalistische CHP, verdedigt een centrumlinks staatdirigisme. Je zou dus verwachten dat onze linkerzijde weinig electorale kans maakt bij allochtonen van Turkse afkomst.  

Maar ‘rechtse’ Turken ontpoppen zich in onze stemhokjes tot ‘linkse’ Belgen. Want sterke man Erdogan staat vooral voor Turkse nationale trots en onze linkerzijde voor een multiculturalisme dat zo’n Turkse trots niets in de weg wil leggen. It’s not the economy, it’s identity. Daar staat volgens de Turken Erdogan voor, volgens de Koerden verzet tegen Erdogan, terwijl mensen afkomstig uit de Maghreb die dan weer eerder zoeken in hun godsdienst.

Het Vlaams-nationalisme koos, tegen de Franstalige visie in, voor het territorialiteitsbeginsel. Wie op hetzelfde grondgebied woont, deelt een aantal gemeenschappelijke belangen. Er is blijkbaar nog werk aan de winkel om iedereen daarvan te overtuigen. Zo’n Turkse verkiezingen maken dat meer dan duidelijk. Wie vroeger op hetzelfde grondgebied woonde, deelde automatisch veel meer dan toevallige nabijheid van woning. Decennia van migratie heeft die evidentie behoorlijk door elkaar geschud. 

Is het fenomeen van de dubbele nationaliteit oorzaak of gevolg? Het past op ons territorialiteitsbeginsel in elk geval als een tang op een varken. Zo lang Beringen dichter bij Ankara ligt dan bij Brussel zitten we met een dik samenlevingsprobleem.