Pichal met de P van pijn

Advocaat Anthony Godfroid benoemt in deze vrije tribune de olifant in de kamer als het over homoseksuele mannen en seksuele misdrijven gaat. 

Het zal de lezer van dit bescheiden stuk mogelijk niet bijzonder boeien, maar ik begin er toch mee: het heeft me jaren van mijn leven gekost om de woorden ‘ik ben homo’ uitgesproken te krijgen. Nu de kleur grijs beide kanten van mijn hoofd begint te tooien, heb ik het er soms nog moeilijk mee. Niemand is perfect.

Verstikkend sfeertje

Het dossier Pichal helpt geenszins, hoeveel stukken er in de pers ook mogen verschijnen dat het onterecht is om nu ‘een hele gemeenschap’ over dezelfde kam te beginnen scheren. Wel, weet u, ook toen mijnheer Pichal nog het aureool had van consumentenrechtenridder, achtte ik mij op geen enkele manier lid van zijn gemeenschap. Help.

Wat mij bijzonder stoort, is het verstikkende sfeertje: ‘veralgemeen niet’, het gaat om één enkel individu… Uiteraard, maar waarom moet er gezwegen worden over de kennelijke oververtegenwoordiging van mannen met een homoseksuele voorkeur als het om daders van pedoseksuele feiten gaat? In mei 2022 verscheen er over de problematiek een interessante Amerikaanse studie (met de titel: ‘Research that matters, LGBTQ People on sex offender registries in the US’) uitgaande van de UCLA, School of Law, Williams Institute. De oververtegenwoordiging van homoseksuele mannen als het gaat om sex crimes (en dus ook pedofilie) is een pijnlijk gegeven. Waarom toch die lange tenen?

Maak het bespreekbaar

Het valt te verwachten dat de pers de zaak van mijnheer Pichal uitgebreid zal opvolgen (inclusief de openbare zitting die er vroeg of laat zal komen voor de correctionele rechtbank). Aangezien nu al gecommuniceerd is dat er verschillende mensen zijn opgepakt, is de kans zeer groot dat er via groepjes (telegram schijnt nogal populair te zijn) gecommuniceerd is: denkt u dat er veel heteromannen samen met mijnheer Pichal zijn opgepakt?

De reactie van nogal wat welmenende zogenaamde vertegenwoordigers van de homogemeenschap is een reactie die erg doet denken aan die andere vertegenwoordigers: dit is een individueel geval niet toewijsbaar aan onze religie, enz.

Welnu, als het wetenschappelijk aangetoond is dat er een oververtegenwoordiging is van homomannen in de statistieken (en de VS is hier het beste voorbeeld vanwege het sex offender registry), dan helpt het niet om deze kwestie te negeren. Neen, veel beter is om ermee aan de slag te gaan. Maak het onderwerp bespreekbaar, stel vragen en doe er alles aan dat mensen met een probleem professionele hulp zoeken.

Waakzaamheid

Een aantal jaren geleden werd ik zo geconfronteerd met een homoman die in een zorginstelling voor jongeren werkte (geplaatst door de jeugdrechtbank). De instagrampagina van de man, hier geboren en getogen, die ik rond de 50 schat, stond vol met foto’s van jongens rond de 18 jaar, genomen op het eiland Bali. Hij scheen daar nogal erg graag op vakantie te gaan. Volledig onschuldig gedrag? De kans bestaat. Toch ben ik niet te beroerd om te bepleiten dat met name directies van dergelijke zorginstellingen, vol kwetsbare jongeren, buitengewoon waakzaam blijven. Uiteraard is de man waarover ik het heb vrij om zijn vakantielocatie uit te kiezen en foto’s te maken van onderwerpen naar keuze, maar een gesprek waarbij er doorgevraagd wordt en – al is het vrijblijvend – erop gewezen wordt dat er inderdaad professionele hulp beschikbaar is, zal nooit kwaad kunnen.

Want mag het daar ook over gaan? Of zijn alle zonden van mijnheer Pichal vergeven omdat hij in het verleden toch zo goed voor zijn autistische broer heeft gezorgd?

Het dossier zal zijn beloop kennen en de man heeft recht op een eerlijk proces zoals u en ik. Maar als hij kinderen schade heeft toegebracht dan is een milde toepassing van de strafwet het allerlaatste wat ik hem toewens.