Regisseur Wannes Destoop: ‘Rosita is een schoon personage’

‘Een buitenbeentje met een kinderwens!’ Zo luidt de aankondiging van Holy Rosita, het filmdebuut van regisseur Wannes Destoop. 

De Vlaamse film Holy Rosita (+++, vanaf deze week in de bioscoop) is een hartverwarmend portret van een jonge ‘speciale’ vrouw op een kantelmoment in haar leven. De film mocht het Filmfestival van Oostende (FFO) openen. Deze week scoort hij bijna even goed als de psychologische thriller Ferrari van Michael Mann (****). Daarin worden anno 1957 drie tumultueuze maanden uit het leven van Enzo Ferrari con brio gereconstrueerd.

Heilige Rosita

Wie Is jouw Rosita echt?

Wannes Destoop: ‘Holy Rosita gaat over de vraag: wie of wat is normaal? Kan jij een definitie bedenken? Rosita is anders. Ik wou het bewust niet benoemen. Ze is een kwetsbare ziel. Er is nooit onderzoek naar haar gedaan. Op het ene moment kan je een gewoon gesprek met haar hebben, het andere moment doet het je bij jezelf denken: Wat zegt ze nu? Wanneer een klant langs komt voor een massage en aanstuurt om seks met haar te hebben, reageert zij bijvoorbeeld met: “Nee dat kan niet uit gezondheidsoverwegingen.” Wij, drie scenaristen, noemden dat tijdens het schrijfproces: Rosita-poëzie!’

Holy Rosita doet denken aan de Costaricaanse film Clara Sola (2021), een magisch-realistisch, semi-religieus emancipatieproces waarin Clara, een jonge vrouw met bijzondere gaven ook moet vechten voor een zelfstandig leven. Holy Rosita heeft het ook zo over emancipatie?

‘Die film heb ik nooit gezien. Rosita mag dan een kwetsbare ziel zijn, voor mij is ze vooral een sterk en schoon personage dat op een bepaald moment inderdaad zegt: ‘Ik ga dat doen, een kind kopen en een goede moeder zijn. Ik ga opkomen voor mezelf!’

In de filmtitel staat Holy voor de naam Rosita terwijl Magda, haar pleegmoeder, in de film terloops ergens zegt: ‘Rosita is geen heilige!’ Moeten we Holy in de christelijke zin interpreteren?

Destoop: ‘Rosita is iemand die veel cadeaus geeft. Letterlijk en figuurlijk. Vaak ook tegen beter weten in. Omdat ze het geld daarvoor niet heeft. Maar ze denkt: “Ik ben er voor de mensheid!” Haar voogd Magda ziet alleen maar Rosita’s tekortkomingen terwijl de buurvrouw vooral haar kwaliteiten opmerkt en Rosita op die manier sterker maakt.’

Tijdens de 6 dagen bedenktijd nadat ze een abortus wou, verandert Rosita ineens van mening en beslist ze om de baby toch te houden…

‘Impulsief zoals Rosita is, praat ze aanvankelijk Magda na die het alleen maar heeft over de praktische complicaties. Magda had ooit zelf een kinderwens. Zij heeft de zorg voor Rosita op zich genomen. Een warme thuis heeft Rosita nooit gekend, ze is van instelling naar instelling gestuurd tot ze op haar 18de zelfstandig is kunnen gaan wonen. In de ogen van de overbezorgde Magda is Rosita nog altijd een kind – het kind dat zij zelf ooit had gewild – dat nooit een moeder kan zijn.’

Samen met je korte film Badpakje 46, in Cannes met de Grote Prijs van de jury gelauwerd, en je tv-reeks Albatros vormt de bioscoopfilm Holy Rosita een drieluik met telkens een volslank iemand als hoofdpersonage?

‘Hopelijk blijft het niet bij een drieluik… Wat ik wil vertellen is: kijk verder dan het fysieke, dan de façade! In onze maatschappij worden mensen te vaak op hun uiterlijk beoordeeld. De rode draad van het drieluik – het fysieke was nooit de insteek – is dat het telkens over kwetsbare zielen gaat. De film is in die zin een ode aan meer empathie.’

Het is een film die staat (of valt) met je hoofdrol, uitstekend gespeeld door de Limburgse Daphne Agten.

‘Daphne heeft een theaterachtergrond. Meteen was er ook een vertrouwensband tussen ons. Haar lichaam heeft iets poëtisch. Wanneer ze naakt op de rand van het bed zit, dat is bijna een schilderij. Elke keer wanneer ik de film bekijk – ondertussen zonder overdrijven al zo’n 500 keer – word ik verliefd op mijn hoofdpersonage. Dankzij Daphne. Zij was Rosita, van draaidag 1 tot de laatste opnamedag, dag 28!’