Relschoppers in Brussel

‘Rellen worden angstvallig stilgehouden in Brussel,’ klonk begin mei al op Radio 1. Weet je nog? Ik heb echt te doen met de agenten. Amper twee dagen nadat RTL al melding had gemaakt van tientallen jongeren die in de Brusselse gemeente Sint-Gillis de politie hadden belaagd, deed ook Vincent Houssin van de politievakbond VSOA nogmaals zijn beklag over het gedrag van sommige jongeren in de hoofdstad. Waarom klinkt dit ons stilaan zo vertrouwd in de oren dat we er nog amper van opkijken? Vandaag verschijnt deze video van de politievakbond. 

Normaal?

Waarom zijn we het stilaan normaal gaan vinden dat agenten die in Brussel enkel hun werk doen af te rekenen krijgen met relschoppende jongeren, die de regels aan hun laars lappen én de politie uitdagen en zelfs bedreigen of fysiek aanvallen? En beseffen we wel hoe groot de bredere maatschappelijke impact is van dit soort ‘faits divers’, die eigenlijk een illustratie zijn van de feitelijke straffeloosheid die zich in bepaalde Brusselse wijken geïnstalleerd heeft? 

Agenten die in Brussel dagelijks de straat op moeten, raken almaar meer ontmoedigd: ze krijgen de indruk mee te moeten draaien in een systeem waarin hun werk de facto amper nog naar waarde wordt geschat. Een systeem waarin de politie nu blijkbaar uitdrukkelijk opgedragen wordt om de controles in bepaalde wijken tot een minimum te beperken, zo haalde de politievakbondsvertegenwoordiger ook een paar weken geleden aan op Radio 1.

Regels volgen…

Brusselaars die dag in dag uit proberen het beste in zichzelf en in hun stad naar boven te brengen, zien met lede ogen aan hoe een beperkte groep relschoppers het imago van die stad telkens opnieuw aan diggelen slaat. En miljoenen andere Belgen, die nu al wekenlang hun uiterste best doen om de regels zo goed mogelijk te volgen, vragen zich af waarom de strenge regels die elders worden gehanteerd blijkbaar niet gelden voor enkele honderden jongeren in de hoofdstad. Amokmakers die er een sport van maken de regels niét te volgen en het gezag uit te dagen. 

Vincent Houssin liet er weinig twijfel over bestaan: een aantal linkse politici en bestuurders in de hoofdstad zouden in deze een gigantische verantwoordelijkheid dragen. Als ze het optreden van agenten die de wet of de naleving van de corona-regels proberen af te dwingen telkens opnieuw in vraag stellen, kiezen ze zo eigenlijk partij voor de daders. Waardoor die in bepaalde wijken min of meer de straat gaan controleren, en er een grote mate van straffeloosheid optreedt. Als Brusselaar zie ik hoe moeilijk het is. 

Natuurlijk is het even moeilijk voor iedereen, en natuurlijk lopen heel wat jongeren er daardoor extra gefrustreerd bij in deze corona-tijden, waardoor een kleine vonk al snel tot een uitslaande brand kan leiden. Maar politici die dit nu liever door de vinger zien, omdat ze hun electorale basis niet al te veel tegen de borst willen stoten, zouden beter moeten weten. Honderdduizenden andere Brusselse jongeren leven even krap behuisd en verlangen even hard naar meer bewegingsvrijheid. Toch slagen zij erin om de regels wél te volgen, en bewijzen zij dag in dag uit dat het ook anders kan. 

…altijd en overal

Politici die blijkbaar meer begrip hebben voor enkele honderden hardleerse relschoppers dan voor de vele jongeren die hun maatschappelijke verantwoordelijkheid wél opnemen, bewijzen dat ze in hun huidige functie niet op de juiste plaats zitten. Burgers verwachten van politici – zeker in deze bijzonder lastige tijden — dat ze regels uitvaardigen én handhaven. En dat die regels overal en voor iedereen gelden. Politici die de eigen politiemensen afvallen bewijzen de politiek, de bevolking én het samenlevingsmodel in hun stad een bijzonder slechte dienst. 

Of mogen we van politici in Brussel niet langer verwachten dat ze ook enig perspectief bieden? 
Dit moet veranderen.