Rondas: Het gestamp der laarzen

(In dit geval is het mogelijk Jean-Pierre Rondas nog eens te horen, dit is de tekst van zijn middagjournaal op 16/10. Maar ook de andere middagjournaals zijn zeker het beluisteren waard!)

Beste luisteraar

Le bruit des bottes résonne dans votre gouvernement. Het gestamp der laarzen weergalmt in uw regering. Het is een zinnetje van Laurette Onkelinx tijdens het parlementair debat, een uitspraak die de meeste Vlaamse kranten niet heeft gehaald. Een merkwaardig zinnetje. De geüniformeerde SA stampt gelaarsd het Duitse parlement binnen, het weergalmt, cela résonne in Berlijn in 1933. De falanxen van Franco nemen het parlement in, le bruit des bottes résonne in Madrid in 1938.

Ofwel leeft La Onkelinx, net zoals de Gentse burgemeester, echt in de jaren dertig, ofwel is er deze week in Luik een opvoering geweest van die prachtige operette van Jacques Offenbach, Les Brigands, waarin het koor de carabiniers van ver hoort aankomen: j’entends les bottes les bottes les bottes, en de carabiniers zingen terug nous arrivons toujours trop tard …

Ik begrijp dat deze melodieën een tijdlang blijven hangen, en dat dan in nachtelijke parlementaire marathons de prachtige versregel over het gestamp van de botten spontaan weer opwelt.

Beste luisteraar, we vieren dit jaar een verjaardag. De zeventigste verjaardag van het einde der vijandelijkheden van de tweede wereldoorlog. De vijfenzeventigste verjaardag van het begin ervan. In 1983 zijn Helmut Kohl en Ronald Reagan hand in hand naar een SS-begraafplaats gegaan, ter verzoening. De verzoening tussen Adenauer en De Gaulle dateert al van veel langer. Alleen intern in België is zeventig jaar niet lang geleden genoeg. Het kan nog altijd een beetje langer. Nog vijfentwintig jaar, dat kan er zeker nog bovenop.

Wat Onkelinx hier doet is niet alleen dramatiek of typisch Luikse pathetiek. Het gaat terug op een oude traditie. Zeventig jaar is men ermee bezig, vooral vanuit Wallonië om (als hen goed uitkwam) de Vlamingen te fasciseren. De enige plek waar dit elders nog gebeurt, is vandaag Oost-Oekraïne. Het is Poetin zelf die de Oekraïense autonomisten ‘fascisten’ noemt. In La Libre Belgique stond gisteren weer eens de onvermijdelijke slogan van la bête immonde dat door Vlaanderen spookt.

Verontschuldigingen, excuses, spijtbetuigingen, groot pardon, afstand nemen: het is er allemaal geweest maar het is niks gekort. Telkens weer zijn Franstalige politici, ook dit keer aangevuurd door extreem linkse groepjes zoals AFF (Anti-Fascistisch Front) en PvdA, bereid om het bestaan van hun geliefkoosde staat in gevaar te brengen door aan dit spel mee te doen.

De kranten spelen het spelletje vandaag niet mee. Zelfs de Franstalige kranten houden zich min of meer gedeisd. Zelfs het weekblad Le Vif doet niet mee. De Standaard spreekt van een strijd van betovergrootvaders. De Morgen zag de uitspraken van Jambon als historisch correct. Alleen de PS drijft op de pseudo-onderzoeksmethodes van een PTB en een PVDA die ze eigenlijk zouden moeten bestrijden.

Er is maar één volk dat harder gecollaboreerd heeft met de Duitsers dan de Duitsers met zichzelf hebben gecollaboreerd. En we weten welk volk dat is. Het is een niet bestaand volk, dat pas bestaat doordat het gecollaboreerd heeft. Le bruit des bottes résonne dans votre gouvernement. Jawel, j’entends les bottes. Nous arrivons toujours trop tard. 

Afbeelding (c) VRT