Pervers socialisme aan alle kanten

Socialisme, nationaalsocialisme, internationaal socialisme

Na de onverkwikkelijke gebeurtenissen in Charlottesville, waar ultrarechts (neonazi’s, white supremacists, white nationalists …) en uiterst gewelddadige antifa’s (internationaal socialisten, antiglobalisten, krakerstuig, linkse anarchisten, Black Block, islamofascisten, postmoderne feministes en allerlei nuttige idioten en islamofielen) elkaars pad kruisten op een wijze die van enige perversiteit getuigt, werden overal de politiek correcte journalistieke messen geslepen. Het enige punt waarop de twee fascismen, dat van links en dat van rechts, het allicht eens zullen zijn, is hun antisemitisme, maar dat is een verhaal apart. De scrimmage tussen de beide erflaters van het socialisme (nationaalsocialisten en internationaal socialisten) was pervers want het eerste amendement van de Amerikaanse grondwet laat de extreemste free speech toe, en die was hier in het geding omdat de tegenbetogers in tegenstelling tot wat de mainstream media ons voorhouden ordinaire fascisten zijn die geen enkel geluid tenzij het hunne toelaten. De Ku Klux Klan hield ooit betogingen te midden van negerwijken. In de VS is de vrijheid van het woord heilig, althans voorlopig nog, en de blanke boze mannen mochten in eerste instantie betogen.

Clash

Bij de clash van deze titaantjes, uitgelokt door de antifa’s, trad de politie niet op –  dat zien we wel meer – maar dreef de white supremacists in de fuik van de antifa’s, en die rammen uit liefde voor de mensheid graag met knuppels. Wat van de deugbrigades normaal nooit toegelaten is, op straffe van uitsluiting en erger, namelijk het stigmatiseren van een bevolkingsgroep als enkele ervan gaan rampokken, werd nu op een erg verbeten (fascistoïde) wijze uitgevent. Dat mocht nu toch heel even, want het ging hier over neonazi’s en dan worden de denkcategorieën anders gehanteerd. Immers, is de aanslagpleger rechts, dan worden alle zeilen bijgezet om iedereen die niet politiek correct denkt als nazi of fascist te bestempelen. Is het de islam, dan worden door de nieuwe theologen (de politici), de dooddoeners bovengehaald om het systeem islam uit de wind te zetten. Als rechts een dode maakt, wordt direct de achterliggende ideologie in de verf gezet. Gebeurt hetzelfde bij de islam, dan is er plots geen enkele ideologische achtergrond meer! Als er één dode valt bij rechts geweld, kunnen de media hun geluk niet op, wordt Trump er hysterisch bij gesleurd, plus het nazisme, het gebrek aan respect, en wat al meer. Maar in de mediaberichtgeving over de islam wordt naar aanleiding van een verschrikkelijke terreurdaad onmiddellijk gesust dat het een lieve lust is. Dan moet het leven verder, Lennons Imagine wordt voor de zoveelste keer grijsgedraaid, politici draven op om ons voor te houden dat dit niet de ware islam is, dat we verbonden moeten blijven en dat we geen angst mogen vertonen: ‘we blijven veerkrachtig’, al zijn we zo soft als een teddybeertje. Een analyse van wat er werkelijk aan de hand is, wordt tot elke prijs vermeden, en degenen die er toch aan beginnen worden volautomatisch islamofoob genoemd. Aan het feit dat de natuur van de islam mensen in een totalitair rooster duwt, wordt graag voorbijgegaan. Veertienhonderd jaar islam laat zijn sporen achter in elke moslim. Maar als niet-moslim mag je er nooit afkeurend over spreken. Alsof men in de jaren 30 critici van het nazisme minachtend ‘nazismofoben’ zou hebben genoemd.  Elke politieke stap in de richting van wetgeving die ertoe doet, wordt zelfs niet aangevat, verlamd als men is door de duisternis en de doodscultus van de islam én door een jurisdictie die via wat men in Nederland D66-rechters is gaan noemen, de rechtsstaat ostentatief in het nauw drijft. En natuurlijk uit angst geen deugmens meer te zijn.

Islamofascisme

Waarom vraagt niemand zich af waarom politici hun verantwoordelijkheid niet op zich nemen, waarom ze hun zielige gejammer niet staken bij elke terreurdaad van de islam? Want het zijn zij die mede aan de basis liggen van alle onheil dat door deze gruwelideologie over ons wordt afgeroepen. Zolang zij niet willen of durven erkennen dat dit islamofascisme vanuit zijn oorsprongsbronnen zélf aan de basis ligt van de aanval op het Westen en zolang zij dus geen ernstige en drastische maatregelen nemen om dat oorlogsgevaar in de vorm van allerlei soorten jihadisme (met nu het vluchtelingenjihadisme erbij) te keren, zijn zij medeverantwoordelijk en zijn hun tranen die van de krokodil. Ada Colau bijvoorbeeld, de linkse burgemeesteres van Barcelona, liet haar traantjes vloeien, maar nodigde in april van dit jaar wel de Palestijnse terroriste Leila Khaled uit en sprak zich uit voor een boycot van Israël, een oase van democratie te midden van terreur, islamitisch exploderend godsdienstfanatisme en corruptie. Wie is hier de hypocriet? Wie de Algerijnse journalist Anouar Malek of Boualem Sansal of Kamel Daoud daarover hoort, kan niet anders dan te concluderen dat het Westen ziek is met betrekking tot de pathologie van de islam.

In plaats van deugdmensen, bij wie de aristotelische categorieën ‘moed’ en ‘vastberadenheid’ maatgevend zijn, zijn onze elites deugmensen bij wie de moed werd vervangen door het ‘deugen’. Deze deugmensen willen – juist omdat zij van zichzelf vinden dat zij ‘goed’ zijn – met geweld, zowel fysiek als intellectueel, hun waarheid opleggen aan de maatschappij. De deugers deugen, aan deugd hebben zij geen boodschap. Is de islam de ‘religie’ ‘right by might’, dan is de religie van de deugmensen ‘might by being right’. De werkelijkheid fotoshoppen ze zelf wel, zij bezetten het ministerie van de Waarheid waar de folterkamers werden vervangen door de hersenspoeling van de media en door de lafheid van de politici die het kwaad niet meer willen benoemen uit angst geen deugmens meer te zijn. En zo stapelen de slachtoffers van de islam zich op, maar la trahison des clercs gaat gewoon voort.