Staatshervorming: reorganiseren en liquideren

Als ik verdord struikgewas zie, denk ik aan onze politieke instellingen. En dat in extreme mate als politici het over een staatshervorming hebben. Daar hebben ze het dezer dagen vaak over, in dit land dat meer varkens heeft dan verstand.

Het geniale reorganiseren

Ach, waar ik mij druk om maak. Een nieuwe staatshervorming! Waarom niet? Organiseren lukt de politieke wereld niet, maar reorganiseren, daar zijn we geniaal in. Klaar om vorm en inhoud wereldwijd te verkopen. Maar om de 96ste staatshervorming te kunnen realiseren, moet er een federale regering zijn. Lukt denkelijk niet vóór Kerstmis, waardoor Socrates et cetera rustig de tijd heeft om advies te geven. Wat toch niet verboden is, gezien de stem van het volk de vrijheid van spreken en schrijven garandeert. Wat uw satiricus in wording soms betwijfelt. De grondwet is geen vodje papier, zoals wijlen Leo Tindemans ooit in de Kamer riep, maar wel van bordkarton. Hoe meer politici, en dat zijn er naar schatting een paar duizend, hoe zwakker de componenten van ons staatsbestel.

Leo Tindemans, begon zijn beroepscarrière als journalist en eindigde die als fractieleider van de EVP; een post waar er niets te sorteren viel, niet eens een dienstnota. Wat hem danig stoorde. Hij was een man van het initiatief. Zo maken ze er niet meer. Toch niet op realistisch gebied. Het werkterrein van de huidige politici situeert zich op futuristisch gebied. In die wereld is hun lievelingsactiviteit een racespel waarbij men promotie kan maken door de wijze waarbij men een tegenstander uitschakelt. Een mes in de rug levert de hoogste score op, een schampschot één punt op tien. Wie het eerst honderd punten heeft, wordt bevorderd tot compagniecommandant, wat gelijk staat met fractievoorzitter. Haalt men 200 punten wordt men bataljonscommandant, ofte partijvoorzitter. 500 punten is goed voor brigadecommandant, wat in politieke termen minister betekent. Met 1.000 punten mag men zich maarschalk noemen, naar de Wetstraat vertaalt: premier. Zo’n carrière kan jaren duren.

Stom, doof en blind

Wil men sneller stijgen is het een kwestie van collega’s te liquideren. Heel snel gaat het als dat in het eigen leger, de eigen partij dus, gebeurt. Een treffend voorbeeld van dat laatste is Kris Peeters. Hij wist niet alleen het hoogste aantal liquidaties in eigen rangen te bereiken, maar ook wie een kritisch woord over zijn beleid had zo te kwetsen dat hij stom, doof en blind werd en dus geen kans op bevordering maakte.

Een goed voorbeeld van liquidatie in eigen rangen is Luc Van den Bossche, ooit behorend tot indertijd wat met recht en rede een rode partij was, geen kleuterklas zoals de sp.a in de mediagangen heden ten dage genoemd wordt. Luc Van den Bossche was te slim. Hij bedacht het onderwijsplan waar Hilde Crevits al jaren naar op zoek is. Het zou heel wat moed van de politici hebben gevergd om het uit te voeren en werd daardoor nooit uitgevoerd. Ook zijn Copernicusplan, de reorganisatie van het ambtenarenbestand, belandde in de papierversnipperaar. Was het gerealiseerd zouden een leger partijsergeanten hebben moeten uitkijken naar een andere job; een job zonder premies en recht op doen alsof men wat doet. Als wraak voor zijn liquidatie heeft Luc Van den Bossche voor het grootkapitaal gekozen. De enige fout die Luc ooit beging is dat de bank waar hij voor koos dubieuzer was dan de andere.

Leger van achteruitlopende zaken

Maar we mogen dus een zoveelste staatshervorming verwachten. Nadat er een nieuwe federale regering is gefabriceerd. Wel kijk, die twee betrachtingen staan lijnrecht tegen elkaar. Want als legeraanvoerders geen staatshervorming willen, kan er geen verse regering gevormd worden, en zonder wil op een regering, waar een paar generaals naar streven, is een staatshervorming onmogelijk.

Socrates et cetera denkt dat de huidige situatie, een regering van lopende zaken, evolueert naar een leger van achteruitlopende zaken. Een staatshervorming is dan onmogelijk. Tenzij.

Tenzij wat? Tenzij vrouwen de macht overnemen. Zowel in het parlement als in de regering. Maar welke vrouwen zijn geschikt? Niet oma Gwendolyn, tante Hilde, nicht Meyrem of zuster Kathleen. Met dat clubje belandt men in een sacochegevecht, groter dan de Griekse toneelschrijver Aristophanes bedachtin zijn toneelstuk uit 392 voor Christus: Vrouwenparlement. Het enige wat toen bereikt werd is een gerecht bedenken dat voldeed aan de wensen van iedereen, maar dat niemand lustte. De naam ervan? Houdt u vast aan de takken van het gras: Lopado­temacho­selacho­galeo­kranio­leipsano­drim­hypo­trimmato­silphio­parao­melito­katakechy­meno­kichl­epi­kossypho­phatto­perister­alektryon­opte­kephallio­kigklo­peleio­lagoio­siraio­baphe­tragano­pterygon (vertaling mits betaling).

Het is het langste woord ooit gebruikt in de literatuur. Telt men het aantal letters heeft men een idee hoeveel maanden het zal duren eer er in Belgenland een nieuwe regering is. Eens zoveel alvorens men overgaat tot een nieuwe staatshervorming.