Te paard, oh witte ridder!

Journalisten — we hebben er een droombeeld van — zijn geen gewone werknemers. We verwachten van hen dat ze als witte ridders te paard een heilige oorlog voeren tegen de leugen, dat ze de verborgen agenda blootleggen, dat ze ons vertellen wat er écht aan de hand is. Zij beschikken over een gezonde dosis wantrouwen tegen de gevestigde waarden, zij verkrijgen inside informatie, zij horen wel wat in de wandelgangen: off the record vernemen zij wel eens breaking news dat ze verifiëren en dubbelchecken. Journalisten zijn, waren niets minder dan de vierde macht: zij konden maken, breken en kraken. Woodward & Bernstein: zij waren de helden in het Watergateschandaal.

Een nietsontziende bespreking

Vanuit die fascinatie komt tegelijk ook mijn onverbiddelijkheid. Ik verwacht namelijk niets minder dan de nietsontziende bespreking van dagelijkse gebeurtenissen. Dat daaruit wel eens een hoog oplaaiende verontwaardiging volgt, vind ik logisch en vaak onvermijdelijk. Onafwendbaar.
Een J’Accuse! Vlammend en zo! Ontzag heb ik er voor.

Die heilige verontwaardiging zou vanuit haar hoogstaande moraliteit niets te maken mogen hebben met links of rechts of middenin. Wanneer ze desondanks weggeleid, gekanaliseerd, gefilterd wordt door zelfcensuur, is de waarachtige pers dood door haar eigen mentale inertie. Zelfmoord!

Schoorsteen

De columnist in de krant heeft over alles een mening, laat er haar (zijn) licht over schijnen, zal er een stukje over schrijven. De schoorsteen moet roken. Tegelijk -oh paradox – zal zij vaker dan vroeger zwijgen en verzwijgen. Sommige onderwerpen blijken delicaat en kunnen beter onaangeroerd blijven. Uitwassen van de islamisering bijvoorbeeld worden beter niét benoemd: islamofobie mag geen voedingsbodem krijgen.

Daarom de algehele stilte over het jarenlang kindermisbruik door Pakistanen in Telford: De Schande van de Mainstream Media!
Geen journalist die daarover bloost. Integendeel, het wordt nog weggelachen door VRT-journalist Lieven Verstraete en co. Dat maakt de Gutmensch tot een Falschmensch die de grootste gruweldaden verzwijgt.
Het gekke gevolg is echter wel dat journalisten bepaalde maatschappelijke fenomenen niet langer willen waarnemen, omdat ze niet passen in het allesomvattend verhaal van de ‘maakbare’ samenleving. Vreemd voor een journalist, dat wegkijken van maatschappelijke problemen!
Wat men dan politieke correctheid noemt, is selectief denken. Zwijgen is de kunst.

De journalist blijkt een ordinaire broodschrijver of een entertainende televisie-praatjesmaker. Bye bye romantiek.

De Praktijk

Ik beeld me in dat eindejaarsstudenten ‘Communicatiewetenschap’ vergenoegd in de handen wrijven bij zoveel prachtige potentiële casestudy’s. Het lijkt er namelijk sterk op dat berichten met als kop ‘Vlaming is racist‘ extreem hoog gevalideerd worden door de hoofdredacties van alle media.

Miss België

De heisa, half januari van dit jaar, rond onze nieuwste verkozen Miss België, Angelina Flor Pua, was exemplarisch. In een felle en koortsachtige bui van doorgedreven ‘copy & paste’, berichtte elke redactie in dit land over de stortvloed van racistische reacties op sociale media. Een ‘factcheck’ was in dit geval heel eenvoudig en een dag later bleek het slechts o … een tiental reacties te gaan. ‘Fakenews’ dus. Daaruit blijkt dat onderzoeksjournalistiek tegenwoordig even archaïsch en anachronistisch is als een Rolex horloge aan de pols van John Wayne op een ‘western’ filmset.

N-VA fractieleider Peter De Roover eiste verontschuldigingen, maar dat past dan weer in de rubriek ‘wishful thinking’. Media houden niet zo van Recht op Antwoorden en zichzelf op de borst kloppende verontschuldigingen, verzwijgen is veeleer hun talent.
Vlaams minister van Cultuur en Media Sven Gatz (Open Vld) — evenmin gehinderd door de feiten — schreef in een tweet hoe ‘gedegouteerd hij was: we moeten de ruggengraat van dit racisme breken, niet vergoelijken of negeren, maar bréken’!

Nog afgezien van de alliteratie, klonk het vooral pathetisch. En tegelijk zielig, deze snelle vooringenomenheid: hoe graag de politiek correcte mens er meteen van uitgaat dat anderen  “racist” zijn.

There we go again

Een ander voorbeeld krijgen we netjes op ons bord met het integratierapport van de Vlaamse overheid , een studie besteld door Vlaams minister van Inburgering Liesbeth Homans (N-VA),  dat 4491 Vlamingen en Brusselaars bevraagt over hun belevingswereld. Prof. Mark Elchardus verklaarde in De Afspraak (VRT) dat deze cijfers nog geïnterpreteerd en geëvalueerd moeten worden en dat de finale conclusies pas binnen één à twee jaar gepresenteerd zullen worden. Dat belette de krant De Morgen niet om meteen een kop te publiceren als ‘Vlaming is racistisch tegenover moslims’.
Want! Let op! 82% van de ondervraagde Vlamingen oordeelt dat de westerse manier van samenleven niet goed samengaat met hoe moslims leven. Ik noem dat gezond verstand. Zeker na de onthullende en hilarische passage in De Afspraak van de oprichter van de partij Islam, Redouane Ahrouch. De Morgen bestempelt dat als ‘racisme’. Wat moeten opiniërend hoofdredacteur Bart Eeckhout en senior writer Joël De Ceulaer dat heerlijk vinden zo bevestigd te worden in hun dagelijkse obsessie.

(Ik wil het hier niet eens hebben over de juiste definitie van de term ‘racisme’, maar het is al langer duidelijk dat het door politiek correcten als een containerbegrip gehanteerd wordt: elke andere mening is racistisch punt)

Sharia

In een volgend blokje schrijft de krant als bevestiging van het voorgaande ‘dat vooral jongeren onder de 30 jaar onze wetten verwerpen en hun geloof belangrijker vinden.’ Dat heet volgens mij ‘radicalisering bij jongeren’. Vooral Turken blijken het minst goed geïntegreerd in dit Erdogan-tijdperk: dat zou een correcte krantenkop geweest zijn. 39% vindt met name dat vanuit hun geloof de sharia moet primeren op de Belgische wetgeving. Begrijpelijk dus dat vele Vlamingen dit samenlevingsmodel sceptisch bekijken. Maar: dat is dus volgens De Morgen ‘racistisch’.

Kortom

Misleiding, desinformatie, framing en verzwijgen maken duidelijk onlosmakelijk deel uit van de mainstream media. In het voorbeeld van Miss België, doet de Vlaamse minister van Cultuur en Media lustig mee met het verspreiden van het journalistiek fake news, alsof het een regeringsmededeling is. Ik probeer niet te denken aan de miljoenen subsidies die deze ‘fake news creators‘ jaarlijks opstrijken. Echt, ik probeer er niet aan te denken.