Tom Vandendriessche: ‘Voor de gemiddelde Vlaming is Vlaams Belang geen extreme partij’

Vivaldi heette de laatste kans voor België te zijn, maar blinkt uit in gebrek aan eenheid, daadkracht en hervormingen. Die zijn nochtans noodzakelijk. Pensioenen worden onbetaalbaar. De energiebevoorrading is niet verzekerd. De fiscale druk is moordend. Het begrotingstekort is bodemloos. De drugsoorlog ontspoort. De asielchaos is totaal. Ze hebben de controle verloren en spelen met de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Iedereen weet het, maar er verandert helemaal niets. Het Belgisch systeem loopt volledig vast. Eminente politieke journalisten zoals Ivan De Vadder beschrijven dit als de wanhoop in de Wetstraat, terwijl Rik Van Cauwelaert deze Vivaldi-regering zelfs als nog erger inschat dan het malgoverno onder voormalig premier Guy Verhofstadt (Open Vld). ‘En dat wil wat zeggen’, voegde hij eraan toe om elk misverstand te vermijden.

België verdraagt geen democratie

Faalt de regering, dan kan de kiezer die vervangen door de oppositie. Machthebbers zijn immers maar tijdelijk in een democratie. In België echter, is dat helemaal niet de bedoeling. Hier mogen mensen nog wel ritueel gaan stemmen, maar mogen ze vooral niets te zeggen hebben. En al helemaal niet de macht hebben een ander beleid te kiezen.

België is geen echte democratie omdat het Belgisch systeem dat simpelweg niet verdraagt. Met grendelwetten, pariteiten en bijzondere meerderheden werd de democratische, economische en financiële Vlaamse meerderheid in België machteloos gemaakt. Met het ondemocratisch cordon sanitaire wordt bovendien elke lokale en regionale democratische dynamiek buitenspel gezet en zo beleidsvorming gemanipuleerd. Het gevolg is dat we altijd min of meer hetzelfde beleid krijgen, op elk beleidsniveau en met gelijk welke coalitie.

Verhofstadt, Leterme of De Wever beloofden aan de kiezer Vlaamse zelfstandigheid. Allen deden na verkiezingen precies het omgekeerde. Dat is de prijs die je gewoonweg moet betalen om in België aan de macht te komen. Daarom blijft elk van de grote politieke dossiers permanent onopgelost. Het systeem is er namelijk op gericht om het Belgische status quo te bevestigen. En daar betalen de Vlamingen uiteindelijk de factuur van zonder dat ze de politieke macht hebben daar ook maar iets aan te veranderen. Belgisch besturen is het moeras van het immobilisme, wat per definitie tegen de belangen van de Vlamingen ingaat.

Consensusdemocratie

In onze democratie hebben burgers enkel nog de vrijheid om voor meer van hetzelfde te kiezen. Dat komt in meerdere kleuren, vormen en gedaanten, maar komt in wezen op hetzelfde beleid neer. Er zijn accentverschillen, maar er is een beleidsconsensus. Dat noemt men het politieke ‘centrum’. In dat zogenaamde centrum zit niet enkel de meerderheid, maar ook grote delen van de oppositie. Er zijn immers zodanig veel beleidsniveaus dat men nu eens tot de meerderheid, dan weer tot de oppositie behoort.

Centrumpartijen acteren bijgevolg in meerdere rollen, maar altijd binnen dezelfde beleidsconsensus van het centrum. Bijvoorbeeld, Vooruit beweert dat de Vlaamse regering onder leiding van N-VA de miserie organiseert, maar bestuurt samen met Bart De Wever in Antwerpen. N-VA van zijn kant zit in de federale oppositie, terwijl Vooruit een kernelement van de vermaledijde Vivaldi-regering is.

Een fundamenteel politiek conflict is er niet, hoewel men soms met verve die rol speelt. Men komt mekaar immers altijd tegen. Dat verklaart de zogenaamde bromance tussen Rousseau en De Wever, de LAT-relatie met Lachaert gevolgd door verzoening, dan weer het verstrikken van Vlaanderen door Di Rupo of in een recentere vorm het zogenaamd te koken van woede omwille van Magnette, om er vervolgens deals mee te willen sluiten in 2024. Het betere politiek theater.

Het centrum versus de extremen

Het beleid van de Vivaldi-regering is ronduit desastreus. Alle peilingen wijzen op een afstraffing, in bijzonder voor de Vlaamse partijen die er deel van uitmaken. Wat voor het systeem nog erger is, is dat partijen die niet tot hun zogenaamd centrum behoren erop vooruitgaan. Die partijen noemt men dan de ‘extremen’. Dat gaat over Vlaams Belang in Vlaanderen en PTB in Wallonië. De extremen bedreigen hun consensusdemocratie die de status quo moet bevestigen. Daarvan zijn zij bang en daarvan willen ze dus vooral de kiezer bang maken.

De extremen is op meerdere vlakken een misleidende en manipulatieve term. Vlamingen hebben culturele patronen die erg conflictvermijdend en risico-avers zijn. Het centrum insinueert betrouwbaar, degelijk en voorspelbaar. De extremen staat dan weer voor gevaarlijke avonturen. Dit taalgebruik is niet onschuldig, maar is framing en dus politieke communicatie met als doel burgers bang te maken en dus te manipuleren. Dat de verzamelde pers dit hanteert, zegt veel over hun onderdanigheid aan het regime. Terloops, Vivaldi krijgt amper dossiers opgelost, maar de honderden miljoenen subsidie voor de kranten is daar wel een van.

Puur inhoudelijk is centrum versus extreem ook een compleet inhoudsloos begrip. Centrum of extreem is geen absolute, maar een relatieve positie ten opzichte van mekaar. Een mening is maar extreem ten opzichte van het centrum en omgekeerd. Dat is dus veranderlijk.

Wat vandaag centrum is kan gisteren extreem geweest zijn. Een voorbeeld: tot rond de eeuwwisseling was het homohuwelijk een extreme positie, en was de maatschappelijke consensus dat een huwelijk voorbehouden is aan mensen van een verschillend geslacht. Ondertussen zijn we zo ver dat geen enkele gemeente nog zonder regenboogzebrapad durft uit schrik om homofoob te zijn.

Vzw Cavaria propageert genderideologie in scholen, destabiliseert en indoctrineert jonge kinderen als zou geslacht los staan van biologische realiteit. Zo wordt hen bijgevolg aangeleerd dat genderidentiteit een individuele keuze is. Dit alles met subsidies van de ‘conservatieve’ N-VA. Hoe gebeuren zo’n wonderbaarlijke evoluties? Gaat men in het centrum plots anders posities innemen? Het tegendeel is waar. Het centrum wordt vooral bepaald door de extremen. Zij bepalen waar dat centrum heen gaat.

Raam van Overton

Het ‘Raam van Overton’ geeft een verklaring. Volgens dit principe is er een spectrum van aanvaarde ideeën. Dit spectrum schuift op onder invloed van extreme ideeën die compleet ondenkbaar zijn in de huidige maatschappelijke consensus.

De extremen proberen hetgeen aanvaard wordt binnen de consensus op te schuiven in hun richting. En zo verschuift de consensus van het centrum. Wie tien jaar geleden een onschuldige kinderfiguur als Zwarte Piet als racisme bestempelde, werd onthaald op ongeloof en boosheid over dergelijke onzin. Door systematisch woke-activisme waarbij Zwarte Piet geproblematiseerd werd, werd deze onzin plots een aanvaarde mening, zelfs als men het er niet mee eens was. Op de duur werd het zelfs beleid. De zogenaamde conservatieve identiteitspoliticus Bart De Wever verving zelf Zwarte Piet door roetpiet in Antwerpen.

gf

Het Overton-venster

Met andere woorden, de extremen behoren zelf tot de normaliteit van een politieke dynamiek waarbij men een politieke strijd voert tussen ideeën met als inzet de maatschappelijke consensus en het beleid. Wie de extremen uitsluit wil het politiek debat en de botsing tussen ideeën neutraliseren. Dat gebeurt echter niet in alle richtingen.

Vlaams Belang bijvoorbeeld wordt uitgesloten van beleid door een cordon sanitaire, maar PVDA helemaal niet. Men wil met andere woorden dat het Raam van Overton door links gehanteerd wordt om het maatschappelijk debat te beïnvloeden en finaal het beleid te vormen, maar wil verhinderen dat de rechterzijde hetzelfde doet. Dat maakt de rechterzijde binnen het zogenaamde centrum politiek weerloos is tegenover de continue agitatie van de extremen op links, waardoor ze vroeg of laat altijd verliezen en zich onderwerpen aan de consensus opgedrongen door links.

Dat betekent meteen ook dat er niet zoiets bestaat als ‘de extremen’, maar er slechts één enkel extreem is dat niet tot het centrum mag behoren. Of correcter gezegd: dat er voor het politiek systeem waartoe alle partijen behoren die meer van hetzelfde betekenen, maar één oppositiepartij, één alternatief is. Dat is het Vlaams Belang. PVDA is niet meer dan getolereerde en gecontroleerde oppositie die op het einde van de rit als noodrem dient om het systeem in stand te houden.

Vinden de Vlamingen Vlaams Belang eigenlijk extreem?

Maar is het Vlaams Belang eigenlijk wel extreem ten opzichte van de overtuigingen van de Vlamingen? Bij de verkiezingen van 2019 evalueerde de Universiteit Antwerpen de positie van de verkiezingsprogramma’s op een socio-culturele en socio-economische as. Ze vergeleken dit met de positie van hun kiezers en de gemiddelde Vlaming.

gf

Partijen bleken (op CD&V na, maar die partij weet eigenlijk zelf niet waarvoor ze staat) extremere posities in te nemen dan hun kiezers. Dat is te verklaren doordat partijen vooral het verschil met anderen partijen willen benadrukken. Kiezers van hun kant, begrijpen ook dat je extremer moet stemmen om de balans in de politiek over te doen slaan. Tien vragen om vijf te onderhandelen zeg maar.

Maar dit is onvolledig. De gemiddelde partijkeuze van de Vlaming is socio-economisch centrumrechts. Vlaams Belang zit exact op deze gemiddelde centrumrechtse positie, terwijl N-VA zelfs liberaler dan Open Vld staat. Erg ver verwijderd van wat de centrumrechtse gemiddelde Vlaming en ook hun kiezers daarvan vinden. Alle linkse partijen van hun kant staan mijlenver af van deze gemiddelde Vlaming.

Socio-cultureel is de afstand tussen Vlaams Belang en N-VA verwaarloosbaar. Alle linkse partijen in Vlaanderen hebben een grotere afstand tot de gemiddelde Vlaming. Vlaams Belang is socio-economisch een centrumpartij en socio-cultureel, samen met N-VA, even ‘extreem’ als linkse partijen. Voor de gemiddelde Vlaming is Vlaams Belang dus helemaal geen extreme partij. De partijen die tot het zogenaamde centrum behoren, in het bijzonder de linkse partijen, zijn dat wel. De consensus van aanvaarde ideeën van de politieke en culturele elite staat met andere woorden mijlenver af van de consensus die onder het volk leeft. Vlaams Belang is de democratische uiting van die disconnectie van de elite met het volk.

Missie 2024

Het Belgisch systeem blokkeert totaal omdat het gebouwd is om de democratie te negeren en dus tegen de belangen van de Vlaamse meerderheid te besturen. De traditionele partijen (liberalen, socialisten, christendemocraten) hadden als primaire functie het Belgische systeem te verdedigen tegen de Vlamingen. Die partijen imploderen daardoor gestaag. Verkiezing na verkiezing kalven ze verder af. Van 90% in 1949 naar amper 35% nu. Links in Vlaanderen haalt al sinds 1919 niet meer dan 30% gezamenlijk. Waar gaan die kiezers van CD&V en Open Vld dan heen? Naar rechtse, conservatieve en Vlaamse partijen als Vlaams Belang en N-VA.

Toch krijgt de Vlaming nooit een ander beleid dat aansluit bij zijn diepe overtuigingen. Dat komt door het cordon sanitaire dat onze democratie manipuleert. Centrumrechtse partijen zoals CD&V, Open Vld en N-VA zijn daardoor gedoemd een links-extremistisch beleid te voeren. Onvermijdelijk betalen ze daar ook de electorale prijs voor. Alleen de kiezer kan het cordon sanitaire breken door hen af te straffen die het in stand houden.

Vlaams Belang is de sleutel om de grendels te openen die het systeem moeten beschermen tegen de democratische wil van de Vlamingen. Enkel als Vlaams Belang veruit de grootste wordt, kan dat ondemocratisch cordon gebroken worden en kunnen we de kracht van onze democratie ten volle loslaten. Dan besturen we Vlaams in Vlaanderen en starten de confederale onderhandelingen op van gemeenschap tot gemeenschap over de ordentelijke opdeling van België. Dat is de enige uitweg voor het immobilisme van het Belgische moeras. Vlaams Belang is de kracht van verandering.

Echter, voor Bart De Wever, stilaan voorzitter-voor-het-leven, is het cordon sanitaire ondertussen zijn levensverzekering geworden. Altijd zal hij daardoor kunnen besturen, net zoals CD&V zich decennialang onaantastbaar waande. Maar nooit zal hij aan de Vlamingen een werkelijk ander beleid kunnen teruggeven wat hij steeds beloofde en nooit realiseerde, zo bewees hij in 2007, 2010, 2014 én 2019. Daarom is het Vlaams Belang het enige alternatief. Ook wie het niet helemaal eens is met Vlaams Belang, komt vroeg of laat tot die conclusie.