Uitdaging voor het Vlaamse Parlement: een mooie toekomst voor Vlaanderen

Op 11 juli vieren wij onze Vlaamse feestdag, al is deze dag niet voor iedereen een officiële vrije dag, helaas. Maar hebben we in feite veel redenen tot feesten? Absoluut! Want Vlaanderen heeft al een hele weg afgelegd en beschikt intussen over heel wat bevoegdheden, zoals onder meer het onderwijs, cultuurbeleid, openbare werken, leefmilieu, energie, welzijn, toerisme, enzovoort. 

Honderd jaar geleden formuleerden onze frontsoldaten in deze streek zeer voorzichtig hun eisen naar de Belgische overheid toe: zelfbestuur en Vlaamse regimenten… Ze zouden nogal ogen opzetten, moesten zij zien hoe ver we intussen staan. Een eigen budget, een eigen Vlaams parlement en een eigen regering, met zelfs een minister uit Oostende… Dit hadden zij nooit durven dromen! 

En vorige maand gaf datzelfde Vlaamse parlement ook nog eens het startschot voor de Vlaamse Sociale Bescherming, waardoor er een Vlaamse laag bovenop de Belgische sociale zekerheid zal worden gelegd. Maar met een budget van 38 miljard zit Vlaanderen nog ver onder het federale budget van ruim 110 miljard euro. Het zwaartepunt blijft dus wel degelijk nog altijd op het Belgische niveau te liggen.

Sommige intellectueel oneerlijke politici wijzen erop dat Vlaanderen na de 6^de staatshervorming over meer middelen beschikt dan het federale niveau, maar men haalt er de ruim 80 miljard euro sociale zekerheid gewoon even tussen uit:

•     34 miljard aan pensioenen,

•     33 miljard voor de ziekte- en invaliditeitsverzekering,

•     9 miljard aan werkloosheidsvergoedingen,

•     en nog een aantal miljarden voor diverse werkingskosten, arbeidsongevallen, beroepsziekten, enzovoort… 

Alsof de interpersoonlijke solidariteit niet in vraag kan, of mag, worden gesteld. Persoonsgebonden materies komen nochtans grondwettelijk de gemeenschappen toe. Wat is er meer persoonlijk dan sociale zekerheid? 

En die 6^de staatshervorming, of liever staatsmisvorming, maakt alles zo nodeloos ingewikkeld, waardoor de publieke opinie stilaan de buik vol krijgt van nog maar eens staatshervormingen. Wellicht net de bedoeling van Di Rupo en co. Het Vlinderakkoord bevat bovendien tal van Vlaamse toegevingen, zoals de opstart van de Brusselse Metropolitane Regio, extra geld voor Brussel zonder voorwaarden (dus geen fusie van 19 gemeenten of 6 politiezones), samenvallende verkiezingen, toegevingen binnen de magistratuur en een bijzonder slechte overdracht van de kinderbijslagen, waarbij de band tussen Vlaamse en Brusselse gezinnen – tegen de grondwet in – wordt doorgeknipt! Nochtans houdt Vlaanderen dit land recht! 

De werkzaamheidsgraad, of het aantal werkenden tussen 20 en 64 jaar, bedraagt in Vlaanderen 72 % tegenover slechts 61,5 procent in Wallonië en 59 % in Brussel. Bij de jongere bevolking is het verschil nog frappanter: 74 % in Vlaanderen versus 55 % in Wallonië en amper 48 % in Brussel. Vlaanderen staat ook in voor 83 % van de export en het leeuwenaandeel van het bruto binnenlands product. Wisten jullie trouwens dat een volwassen Vlaming gemiddeld 19.000 euro per jaar bijdraagt aan de sociale zekerheid, ruim 4.000 euro meer dan een Waal? Het aantal personen met verhoogde tussenkomst in de ziekteverzekering is met 22 % dubbel zo hoog in het zuiden van dit land als bij ons. Dat betekent heel concreet dat meer dan één vijfde van de Waalse bevolking in armoede leeft. En dat ondanks bijna 2.000 euro transfers per Vlaming, elk jaar opnieuw! 

En dan nog worden wij Vlamingen de les gespeld. Alsof we niet solidair genoeg zijn. En dat we asociale maatregelen nemen. We moeten immers besparen en herstructureren willen we onze sociale zekerheid voor onze kinderen en kleinkinderen vrijwaren. Want op het intussen begraven Belgische Zilverfonds, of de lege doos van de keizer van Oostende, moeten we écht niet rekenen. Het is hierover trouwens oorverdovend stil, Johan.  

En wat is het Waalse antwoord op onze bekommernissen? Staken, staken en nog eens staken! Misschien moeten de Vlamingen ook eens hun solidariteit met Wallonië staken of besparen op de enorme geldstroom van noord naar zuid. Want ondanks het overduidelijke signaal van de kiezer zijn de communautaire dossiers veilig in een kluis opgeborgen tot… misschien na de volgende verkiezingen in 2019. Moeten we blij zijn omwille van het feit dat de grootste Vlaamse regeringspartij de helft van zijn programma in de koelkast heeft moeten steken, om mogelijkerwijs de andere helft van zijn programma te realiseren?  

Of moeten we triest zijn? Omdat de Franstaligen, gesteund door de unitaire krachten, in dit land nog altijd bepalen wie er aan tafel mag zitten én waarover er gepraat mag worden! Of hoe een Vlaamse meerderheid in dit land altijd een minderheid wordt! Dit met dank aan de klassieke partijen die destijds alles vergrendeld hebben, met alarmbelprocedures en dubbele meerderheden. En ondanks de huidige communautaire luwte, zitten er heel wat nieuwe wolfijzers en schietgeweren klaar.  

Ik denk bijvoorbeeld aan de plannen van Ghelamco voor een nieuw nationaal stadion, waarbij men Vlaamse grond van Grimbergen inpalmt om er de francofonie met het nieuwe BXL-logo van Bruxelles wil laten zegevieren. Vlaanderen en minister-president Geert Bourgeois: wees op uw hoede voor dit Franstalig imperialisme!  

En dan is er nog – zeer actueel – de mogelijke Vlaamse capitulatie met betrekking tot de artsenquota. Destijds werd afgesproken dat er per 100 afstuderende artsen 60 Nederlandstaligen een Riziv-nummer kregen en 40 Franstaligen. Netjes in verhouding tot de bevolkingsaantallen. Ondanks deze duidelijke federale afspraken, heeft de Franstalige gemeenschap de contingentering vanaf het begin aan haar laars gelapt. Vlaanderen daarentegen, zorgde met het ingangsexamen voor artsenstudenten dat de quota correct gerespecteerd werden. Nu dat er een overaanbod van Franstalige artsen afgestudeerd is en men niet langer Rizivnummers van de toekomst kan blijven afleveren, stelt Maggie De Block voor om de verdeelsleutel te wijzigen. 

En wat had u gedacht? De Franse gemeenschap zou voortaan 43,5 % (in plaats van 40 %) krijgen, tegenover 56,5 % (in plaats van 60 %) voor de Vlaamse. Of hoe een goede leerling wordt afgestraft. En dit ondanks het feit dat er nu al 29 % meer artsen zijn in Franstalig België. Een dolk in de rug van vele duizenden Vlaamse studenten. Terecht gaf rector Rik Torfs van de KU Leuven vorige week een krachtig signaal. Ik ben zeer benieuwd hoe deze regering hiermee weg komt. De geloofwaardigheid van de Vlaamse federale meerderheidspartijen staat nu echt wel op het spel!

Waar was trouwens de Franstalige loyauteit wanneer bPost met de Nederlandse post onderhandelde? Net als bij vroegere fusiegesprekken met Nederlandse bedrijven, zoals bv. Fortis en ABN Amro, Sabena en KLM, Cockerill Sambre en de Koninklijke Hoogovens, werd ook deze samenwerking vanuit Franstalige hoek zonder pardon getorpedeerd! Nog liever een uitverkoop aan Frankrijk met alle gevolgen vandien, dan te kiezen voor zekerheid en toekomst! En de Vlaamse pers… die zwijgt in alle talen. Ook over het feit dat men langs Franstalige kant de Lotto-wielerploeg wil stopzetten omdat er maar één Waalse renner mee rijdt.  

En zo zitten we bij het recente sportgebeuren en blijkbaar is dit nog het enige dat dit kunstmatige land samen houdt. ‘All for red’, ‘Tous ensemble’: ‘Et pour les Flamands la même chose’! Toch wel merkwaardig dat Vlamingen nationalisme en vlaggengezwaai verweten wordt, maar het tricolore gedoe rond het EK overal wordt opgehemeld, zelfs aangemoedigd tot in de scholen toe, en de ‘commerce’ hierrond volop draaide. Kennen jullie één volk dat zijn nationaal symbool laat sponsoren door een biermerk? Zien jullie de Amerikaanse vlag al getooid met het logo van Coca Cola? Of het BMW-logo op de Duitse vlag? Of onze Vlaamse leeuw met het logo van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds erop?

En in welk land nemen socialisten het zo op voor hun Koningshuis of luxevoetballers? Applaus vanwege de Parti Socialiste voor de Rode Duivels, die verduiveld amper één cent sociale zekerheid in België betalen? Waar blijft het applaus en de dankbaarheid voor de ondernemers, de chirurgen en alle hardwerkende Vlamingen die elke dag de ziel uit hun lijf werken om België niet in Griekse drama’s te laten vervallen? Niet moeilijk dat Vlaanderen de kampioen wordt van de burn-outs… Het wordt met de dag duidelijker dat er een gigantische kloof gaapt tussen Vlaanderen en Wallonië. Dat werd recent zelfs vanuit Franstalige hoek bevestigd door professor Jules Gazon van de universiteit van Luik en de politiek essayist Jules Gheude. Ik citeer hem graag: ‘Het waren de Walen die vroegen om economische regionalisering. Maar al is die al van 1980 in voege en nam ze gestaag uitbreiding, we komen niet onder de vaststelling uit dat de regio nog altijd niet uit het slop is geraakt’. Einde citaat. 

Dit in tegenstelling tot bv. de Oost-Duitsers die met minder transfers vanuit West-Duitsland op amper 25 jaar volledig zijn bijgebeend. Wij transfereren al een halve eeuw zonder zicht op beterschap! Net zoals onze ontwikkelingshulp aan Afrika, na meer dan een halve eeuw, amper resultaat oplevert. En toch is het politiek zeer incorrect om één en ander in vraag te stellen. Dit land kreunt bijgevolg onder een gigantische overheidsschuld en wordt gegijzeld met al zijn beslissingsniveaus. Alleen al voor gezondheidsbeleid zijn er 8 excellenties bevoegd! Hoe kan je de ouderenzorg efficiënt Vlaams organiseren, als de verpleegkundige zorgen, de kinesitherapie en de geneesmiddelen volledig federaal blijven? Vlaanderen verdient zijn eigen sociale zekerheid.

Niet alleen om dan efficiënt maatwerk te kunnen afleveren, eigen klemtonen te leggen, maar ook om de betaalbaarheid en toegankelijkheid veilig te stellen voor de oprukkende vergrijzing. Eén ding staat evenwel vast: in Wallonië weten ze verdomd goed hoeveel geld er naar hen vloeit en voorlopig nog zal blijven vloeien! Sommigen verwijten ons een gebrek aan solidariteit, maar wij willen ons sociaal zekerheidsmodel juist veilig stellen voor de toekomstige generaties. Dat is pas solidariteit!

De unitaire bonzen belijden graag met woorden dat ze onze sociale zekerheid willen vrijwaren, maar door hun gebrek aan daden is de Belgische sociale zekerheid gedoemd om volledig te ontsporen, met de onvermijdelijke ‘verarming van Vlaanderen’ én onze kinderen als gevolg. Dat – en dat alleen – is nu net bijzonder asociaal!

De unitaristen vinden splitsen ook weinig zinvol omwille van onze schaalgrootte. Mag ik er op wijzen dat 12 lidstaten in Europa zelfs kleiner zijn dan Vlaanderen. Of zijn Cyprus, Denemarken, Estland, Finland, Ierland, Kroatië, Letland, Litouwen, Luxemburg, Malta, Slowakije en Slovenië dan niet in staat om hun eigen interne solidariteit te organiseren? Ik dacht van wel! En om nog even naar het EK Voetbal te verwijzen: zelfs Wales en Noord-Ierland waren er present. En waren we allemaal niet onder de indruk van Ijsland, met amper 330.000 inwoners? Bij de voorronden voor het komende Wereldkampioenschap zal zelfs Gibraltar met een ploeg aantreden. Waar blijven onze Vlaamse leeuwen? 

Beste landgenoten, de reden dat we na 186 jaar België onze Vlaamse staat nog altijd niet realiseerden, heeft volgens mij te maken met de volgende vier factoren:

1)         Als het om de eigen belangen gaat, trekken de Franstaligen allemaal aan één en hetzelfde zeel! Daar kunnen de Vlamingen in het algemeen, en onze politici in het bijzonder, zeker nog iets uit leren. 

2)         En de Franstaligen weten hoe dan ook dat -ondanks stoere Vlaamse taal – de Vlamingen altijd als eerste door de knieën zullen gaan. Hun democratische meerderheid werd door de verschillende grendels en staatsmisvormingen immers een politieke minderheid. 

3)         Daarenboven mogen jullie de invloed van de Vlaamse ‘mollen’ binnen de pers, de artiestenwereld en zeker de unitaire zuilen ACW en ABVV, met de traditionele ziekenfondsen en vakbonden op kop, zeker niet onderschatten. 

4)         Tenslotte, beste vrienden, moeten we ook in eigen boezem durven kijken. Zijn wij allemaal wel even consequent bezig? Hoeveel onder jullie zijn al lid van het VNZ? En waar is de godsvrede onder de Vlaams-nationalisten?                                        

Wordt het stilaan eens geen tijd voor een Vlaamse ruggengraat? Blijven we liever mossels? Of willen we een oester zijn, een ‘Ostendaise’, met mogelijk een schitterende parel erin? Want ook Vlaanderen zal onder druk komen te staan en we krijgen momenteel geen enkele kans om een Vlaams Goudfonds aan te leggen. Moeten we niet denken aan de volgende generaties, onze kinderen en kleinkinderen? Hen een mooie toekomst geven in ons land, dat wordt de uitdaging van het Vlaamse Parlement. Ik roep daarom de Vlaamse partijen op – om los van hun strategische en inhoudelijke verschillen – een concreet en gedetailleerd gemeenschappelijk actieplan op te stellen voor de definitieve omwenteling na de verkiezingen van 2019. Een echt plan V, voor de toekomst van Vlaanderen. Geen staats-her-vorming meer. Maar eindelijk echte Vlaamse staatsvorming!

Jürgen Constandt is directeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds en sprak deze toespraak uit op 11 juli 2016 in Oostende.