Vallen

Welke studie de Gentse burgemeester Termont maakte, heeft weinig belang, maar het moet iets met taal te maken gehad hebben. Hij heeft, en dat is niet onverdienstelijk, onze aandacht gevraagd voor de gevoelsgeladenheid van woorden enerzijds, en daarmee samenhangend, voor de emotiegevoeligheid van de taalconsument anderzijds. Ter zake: men vraagt ons vanuit Gent het woord allochtoon te mijden. Een soort van linguïstiek Berufsverbot in naam van de democratie. Nu, waar de burgervader aandacht voor vraagt is ons al lang bekend vanuit de psychologie. Daar spreekt men over de valentie van woorden: zoals een steen die in een vijver wordt gedropt, wijd uitlopende waterrimpels te weeg brengt, zo doen woorden dat in oor en gemoed van mensen.

Laat ons de boodschap uit Gent ter harte nemen en meteen andere woorden aanpakken. Om er maar één te noemen: Antwerpen. Er gebeurt daar de laatste tijd van alles, ten gevolge waarvan een aantal mensen het op de gevoelige heupen krijgt. Bij het klinken van dat woord ontstaat er in bepaalde gehoortrommels onaangename turbulentie. Daarom dit voorstel: de naam Antwerpen komt niet meer over onze politiek correcte (of gecorrigeerde) lippen. Vervangnaam, want we kunnen die stad toch niet doodzwijgen: Patrickville. Eigenlijk zou het moeten zijn: Patrick Janssensville. Te lang, dan gaat het lijken op Constant Van den Stockstadion. Bovendien doet dit te veel aan voetbal denken: vervelende associatie waar we op dit moment in Patrickville geen behoefte aan hebben. Dus tout court: Patrickville. De diverse sportevenementen die de stad voor dit jaar voorziet, zullen dus niet meer plaatsgrijpen in Antwerpen, maar in Patrickville. En aan de Universiteit Antwerpen kan misschien een Patrick(leer)stoel worden gesticht. Of zal het een taboeretje wezen?

Nu we het toch over onderwijs hebben. Iedereen die een beetje onderricht is (ja, na al de onderwijshervormingen kan dat nog) weet dat 1585 een kapitale datum is in de geschiedenis van Antwerpen. 1585 is het jaar van de val van Antwerpen. Vallen is een geweldige realiteit in het leven. Mannen kunnen vallen, vrouwen ook (op hun manier), maar niet het minst ook steden. Na 1585, in 2012 toch weer geen val zeker! In 1585 viel het bloeiende Antwerpen in handen van ruige Spanjaarden. Waar Patrickville in valt, is niet meteen duidelijk. Zeker weten we dat we bruusk uit een luisterrijke, rode periode van ongeveer tachtig jaar tuimelen. De toekomst? Wordt het een soort van ijzeren tijdperk of, nog erger, iets in de trant van de jaren dertig?

Antwerpen, pardon Patrickville, is altijd een stad van vernieuwing geweest. Nu ook weer. Van alle kanten horen we dat we langer moeten werken. En harder ook. Mevrouw Kherbache geeft in Patrickville het voorbeeld. Zij werkt voor twee: volledig namelijk voor de premier in Brussel, als kabinetchef, geen akkefietje. En, blijkbaar even volledig in Patrickville, als strateeg en aanvoerster van de linkse oppositie. Nu weten we wel dat vrouwen sterk zijn. Maar misschien is er een andere verklaring. Op het kabinet van Di Rupo valt er wellicht niet veel te doen. Ofwel is de oppositie in Patrickville een sinecuurtje.