Vergeten vragen van de voorbije week (127)

Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Welke rol heeft Bart Somers gespeeld?

(Aan teflon Bart, die zich niet laat meesleuren in de val van zijn beschermelinge Sihame. De torenhoge transfersom die Open Vld toestopte aan El Kaouakibi riekt nochtans naar Somers. Toen hij zelf voorzitter was, bood hij al groteske geldbedragen om nieuwkomers binnen te halen. Toen de pers nog wild was van Sihame, was hij niet van haar zijde weg te slaan. Is Somers de gladste aal van de Wetstraat?)

Wat als Trump bomen had geplant in bevroren grond?

(Aan de redacties die wegkeken toen Tinne Van der Straeten (Groen) en Alexander De Croo (Open Vld) bomen gingen planten in de sneeuw, aan het begin van een ijsweek. Zuhal Demir stak er als minister van Leefmilieu de draak mee: voer genoeg voor vragen of zelfs een klein relletje, maar het bleef bij een paar artikels, zónder kritiek op de ongelukkige timing. Tinne Van der Straeten mag zo wereldvreemd zijn als ze wil: journalisten hebben beslist dat zij een groot talent is.)

Welke moskeeën vangen illegalen op?

(Aan de Moslimexecutieve, nadat priester Daniël Alliët begin vorige week ook moskeeën opriep om illegalen opvang te bieden – al was het maar omdat in coronatijden niet alle sans-papiers kunnen samentroepen in zijn Begijnhofkerk. Een groot deel van de illegalen zou zich in een moskee trouwens beter thuis voelen. Toch bleef het opnieuw heel stil in die hoek…)

Wat is de rol van een journalist?

(Aan Jeroen Maris, die in Humo acteurskoppel Tine Reymer en Peter Van den Begin interviewt. Ongeveer de helft van dat gesprek is een (stevige) discussie over vaccins én coronamaatregelen, waarbij Reymer en Van den Begin voorzichtig vraagtekens plaatsen bij de draconische lockdown en de almacht van de virologen. Het is boeiend om te lezen hoe vraagsteller Maris vurig de verdediging opneemt van de overheid. We zien al maanden hoe journalisten zich bijna identificeren met het gekozen beleid. Hoe gaan we later terugkijken op die pensée unique?)

Wie haal je met deze zet allemaal aan boord?

(Aan staatssecretaris Sammy Mahdi, die een interministeriële conferentie opricht voor Asiel en Migratie. Door de structuur van dit land zijn Franstaligen en linkse politici steevast oververtegenwoordigd in interministeriële conferenties – bijvoorbeeld omdat één vertegenwoordiger van de Vlaamse Regering er naast een van de Waalse Gewestregering, een van de Franse Gemeenschapsregering en een van het Brusselse Gewest zit. Voor een zelfverklaarde centrumrechtse Vlaming kiest Mahdi er toch graag voor om zichzelf te minoriseren.)

Vanwaar komt al dat geld?

(Aan de UHasselt, die aan ontwikkelingssamenwerking gaat doen in Tanzania en Congo: ‘De komende 10 jaar investeren we 2 keer 6 miljoen euro’. De UHasselt is verder vooral bekend van jammerklachten over veel te weinig belastinggeld om opleidingen te organiseren in Limburg. Misschien een kwestie van verkeerde prioriteiten.)

Hoezo is dit geen kibbelkabinet?

(Aan de journalisten die nog steeds mild zijn voor Vivaldi. Vorige week gingen Meyrem Almaci en Conner Rousseau net niet op de vuist in de studio van Terzake. Joachim Coens zei openlijk dat hij ‘woest’ was na het vorige Overlegcomité. De regering Michel werd voor minder gebrandmerkt als ‘kibbelkabinet’. Journalisten zoeken nog steeds smoesjes: het gekibbel zou vooral een Franstalig fenomeen zijn, of het zou zich vooral tussen partijvoorzitters afspelen. ‘Binnen de regering wordt er uitstekend samengewerkt’. Hoe lang blijven journalisten wegkijken terwijl Vivaldisten vechtend over de Wetstraat rollen?)

Hoe kan je zo flagrant de realiteit tegenspreken?

(Aan Tinne Van der Straeten, die reageert op de beslissing van BASF om dan toch géén grote gascentrale te bouwen: ‘Na jarenlange onduidelijkheid komt er eindelijk investeringszekerheid’. In hetzelfde artikel benadrukt BASF nochtans dat ze hun plannen vooral annuleren omdat het nog altijd niet duidelijk is welke compensaties er vanuit de overheid zullen komen. Een van de grootste energieverbruikers van het land komt hier met een motie van wantrouwen tegen Van der Straeten. Maar de minister blijft haar debatfiche afdreunen.)

Welk publiek willen we lokken naar de treinstations?

(Aan de NMBS, die leegstaande ruimtes in stationsgebouwen tegen dumpingprijzen gaat aanbieden aan ‘sociale en culturele’ en andere ‘niet-winstgevende activiteiten’. Straks voedselbedeling in het station? De NMBS zou beter een doordacht commercieel beleid ontwikkelen om stationsgebouwen aantrekkelijk te maken voor pendelaars en mensen die vandaag de bedrijfswagen naar het werk nemen. Hoe meer stations geassocieerd worden met sociale vzw’tjes of modern theater, hoe minder aantrekkelijk het openbaar vervoer voor de Vlaamse middenklasse.)

Moet iedereen wel boven de lat kunnen springen?

(Aan Lieven Boeve, die met het Katholiek Onderwijs naar het Grondwettelijk Hof trekt tegen nieuwe eindtermen die de lat hoger leggen: ‘Het is niet door de lat hoger te leggen dat er meer volk over raakt’. Daar raakt Boeve – allicht per ongeluk – even aan het fundamentele debat: willen we een hoge lat (met als gevolg dat niet elk kind er over zal geraken) of willen we een lat waar alle leerlingen over kunnen springen (met als gevolg dat de lat steeds lager komt te liggen, zoals nu al meer dan 20 jaar aan de gang is in ons onderwijs)? Helaas wordt die vraag nooit scherp gesteld, omdat onze media én zelfs ons katholiek onderwijs hopeloos doordrongen zijn van gelijkheidswaan.)

Waar is jullie zin voor proportie?

(Aan De Morgen, die overal Sihames ziet: ‘Ook andere partijen voorzien hun ‘witte konijnen’ van forse campagnesteun’. Zo zou N-VA ‘een derde’ van de campagne van Jean-Marie Dedecker betaald hebben. Welgeteld 1650 euro (van in totaal 4700 euro), zo blijkt. Niet bepaald ‘fors’, niet écht dezelfde categorie als El Kaouakibi. Heeft De Morgen misschien een dagelijks streefcijfer voor aantal loze aanvalletjes op N-VA?)

Hoeveel erfgoed hebben ambtenaren en architecten al verkwanseld?

(Aan Mieke Bouve (Open Vld), die de drastische ingrepen aan het Gentse Gravensteen verdedigt: ‘Laat ons vertrouwen op de ambtenaren en architecten’. Die ambtenaren en architecten willen een gat in de muur slaan, een toeristenpaviljoen neerpoten en een liftkoker aan de burcht plakken, want dat kan meer bezoekers lokken. Wat doet zo’n Mieke Bouve eigenlijk in de politiek, als ze toch blind vaart op het kompas van ambtenaren en architecten?)

Wat schuift dat, jezelf ‘fractieleider’ noemen?

(Aan Wouter De Vriendt, die Kristof Calvo opvolgt als aanvoerder van de Groen-Kamerleden in de Groen-Ecolo-fractie. Fractieleider blijft Gilles Vanden Burre (Ecolo). De groenen willen een ‘verenigde’ fractie vormen, maar die belgitude is – zoals álle belgitude – niet bestand tegen de lokroep van ronkende titels. Eén fractie, maar wel twee vicepremiers. Eén fractie, maar wel twee fractievoorzitters. Krijgt De Vriendt nu een extra verloning, zoals échte fractieleiders? Of is al deze semantische creativiteit gewoon een ego-dingetje?)

Hoeveel info heb je nodig om iemand te identificeren? 

(Aan Bart Eeckhout, die doet alsof De Morgen respect heeft voor de privacy van leden van Schild & Vrienden: ‘Omdat het niet om publieke figuren gaat, zullen we de identiteit van acht verdachten niet onthullen in de krant’. Onzin, natuurlijk. Behalve de initialen van de beklaagden geeft De Morgen ook leeftijden, thuisgemeentes, beroepsomschrijvingen, behaalde diploma’s, citaten uit internetposts, verwijzingen naar artikels die online terug te vinden zijn, uiterlijke kenmerken zoals littekens, behaalde stemmen op verkiezingslijsten (en plaatsen op die lijsten), lidmaatschappen bij verenigingen en details over familieleden. Dankzij al deze informatie is de ‘anonimiteit’ van deze jonge mannen complete fictie. Waarom daar zo schijnheilig over doen?)

Wat is er mis met ‘Winteruur’? 

(Aan de VRT, waar ze een nieuw boekenprogramma programmeren op zondagavond: ‘Ruim zeven jaar na Man over boek krijgt het geschreven woord opnieuw aandacht op de openbare omroep’. Het geschreven woord kreeg de voorbije jaren tussen oktober en maart anders ruim aandacht in het zeer genietbare ‘Winteruur’ met Wim Helsen. Een niet te pretentieus én kort format dat elke keer een andere tekst bekijkt. Maar de VRT moet nog eens een “echt” boekenprogramma proberen, met een “serieuze” presentatrice als Ruth Joos. Wij lezen graag, maar misschien niet zó graag.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.