Vergeten vragen van de voorbije week (90)
foto © Belga
Deze week alleen maar vragen over corona. Waarschuwing: je wordt er niet vrolijker van.
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Ik neem ook een abonnementOok de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:
Waar blijft de parlementaire onderzoekscommissie corona?
(Aan onze parlementsleden, die betaald worden om de uitvoerende macht te controleren. De coronacrisis is niet veroorzaakt, maar zeker wel verergerd door abject wanbeheer. In een gezonde democratie zou een parlementaire onderzoekscommissie zich vastbijten in dit dossier. De werkzaamheden kunnen starten zodra de crisis bedwongen is, maar zo’n onderzoekscommissie moet nu al in het vooruitzicht gesteld worden. Daar hebben de nabestaanden van de slachtoffers recht op.)
Hoe geloofwaardig zijn die geruststellingen over de bevoorrading?
(Aan de overheden die ons proberen te sussen: ‘Hamsteren is nergens voor nodig’. Ministers en managers kunnen natuurlijk niets anders beweren. Elke andere boodschap zou totale paniek veroorzaken. Maar bepaalde producten — met de mondmaskers als bekendste voorbeeld — bleken wel heel snel uitgeput. Niemand weet echt wat de impact op de wereldhandel zal zijn. Chauffeurs worden ziek, de havens vallen stil, buitenlandse overheden leggen beslag op voorraden bestemd voor België. In deze omstandigheden is hamsteren voor elk gezinshoofd gewoon de meest voorzichtige en meest rationele optie.)
Hoe gaat u zorgen voor miljoenen extra tests?
(Aan Maggie De Block, die niet tijdig voorzag in voldoende mondmaskers of voldoende testmateriaal. Er is wat heisa over die maskers, maar de tests zijn minstens even belangrijk. Met voldoende tests kunnen we het virus beter opsporen en bestrijden, maar kunnen we ook sneller het maatschappelijke leven herstarten. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat journalisten en politici en crisismanagers op dit moment niet geobsedeerd zijn door de testcapaciteit.)
Wie zijn in virustijden de echte verbindende krachten?
(Aan de groenen, die zich steevast opwerpen als bruggenbouwers: ‘De fractieleiders van de 10 partijen die de volmachtenwet uitwerkten, krijgen alle besluiten die worden genomen. De groenen vragen om de N-VA verder niet meer te betrekken, omdat de partij niet van plan is het vertrouwen te geven aan de regering-Wilmès’. Groen en Ecolo kunnen niet wachten om de N-VA eraf te rijden, zelfs net nadat die partij ingestemd heeft met volmachten voor Wilmès. In crisistijd tonen mensen hun ware karakter.)
Hoe erg hebt u het virus onderschat?
(Aan viroloog Marc Van Ranst, die niet zo lang geleden zei dat mensen gerust op krokusvakantie konden vertrekken naar Italië. Alle media lijken collectief vergeten dat Van Ranst de gewone griep een pakje erger vond dan corona. Je kan daar kwaad om zijn, maar je kan ook oprecht bewondering hebben voor de communicatieve gaven van Van Ranst. Op zo korte tijd zo sterk verschillende boodschappen aan de man brengen. Misschien lijkt de dokter meer op Bart De Wever dan hijzelf wil toegeven.)
Was het niet onmogelijk om grenzen te sluiten?
(Aan alle overheden die met sprekend gemak de grenzen gesloten hebben voor alle niet-essentiële verplaatsingen. Niet zo lang geleden werd op hoge toon verkondigd dat dit onmogelijk was anno 2020. Je werd net niet uitgelachen als je durfde opperen om de grenzen alleen voor goederen wagenwijd open te zetten en om personen aan controles te onderwerpen. Nu weten we dus dat het kan. Ook ná corona.)
Wanneer zou uw Europees Agentschap de grenzen gesloten hebben?
(Aan Guy Verhofstadt, die pleit voor meer Europese Unie: ‘Een Europees gezondheidsagentschap moet bij de eerste signalen van een pandemie onmiddellijk maatregelen kunnen uitrollen die de lidstaten verplicht moeten naleven’. Nu waren het individuele lidstaten die als eerste beslisten om hun grenzen te sluiten. Hoeveel langer zou een Europees orgaan vastgehouden hebben aan het dogma van open grenzen?)
In welke omstandigheden mag het vluchtelingenloket dan wél dicht?
(Aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen, waar ze teleurgesteld zijn wanneer België eindelijk het vluchtelingenloket sluit: ‘We vinden het absurd dat minister De Block oproept tot solidariteit, maar deze mensen wel aan hun lot over laat’. In andere Europese landen was het vluchtelingenloket al even dicht. Als zelfs de coronacrisis voor Vluchtelingenwerk Vlaanderen niet volstaat om eventjes de eigen bevolking voorop te plaatsen, wanneer zal deze opengrenzenclub dan wél bereid zijn om haar dogma’s eventjes op te bergen?)
Hoe moeilijk is het om snel noodregels uit te vaardigen?
(Aan de Dienst Vreemdelingenzaken, die 300 illegalen liet lopen: ‘Doordat er nauwelijks nog vliegverkeer is, is het niet mogelijk te repatriëren. Tegelijk stelt de wetgever dat je illegale personen maar een beperkte tijd kan vasthouden’. En dus laten ze die mensen zomaar los op onze samenleving. Hoe moeilijk kan het zijn om een noodprocedure in werking te zetten, gelet op de uitzonderlijke omstandigheden? Zelfs met volmachten verklaart de federale regering zich onmachtig om ons te beschermen.)
Hoeveel schadelijke uitstoot is er al vermeden door de coronacrisis?
(Aan iedereen die altijd maar spreekt over de beperking van schadelijke uitstoot. Nu liggen fabrieken stil, blijven vliegtuigen staan op de tarmac en verdwijnen alle files: hoeveel hebben we gewonnen? Misschien maakt de coronacrisis eindelijk eens concreet hoeveel van onze economie we moeten lamleggen voor een misschien best kleine milieuwinst.)
Waar hebt u een diploma economie behaald?
(Aan Tom Hannes, die in De Standaard fulmineert tegen ‘de priesters van de vrije markt’. Hannes is een theatermaker en een therapeut. Een zenboeddhist en pleitbezorger van Hart boven Hard ook. Kortom, het soort figuur dat zich in onze kranten mag uitspreken over alle onderwerpen, inclusief complexe thema’s zoals de economie. In normale tijden zijn die vrijblijvende opinietjes al irritant genoeg: in tijden van pandemie is het ronduit onverantwoord. Minder slogans, meer specialisten.)
Hoe gezond is de Franse invloed op Franstalig België?
(Aan Marc Van Ranst, die betreurt dat België de scholen sloot onder druk van Franstalige politici: ‘Omdat Frankrijk de scholen sloot. In Wallonië kijken de mensen meer naar het Franse TF1 dan naar RTBF: Di Rupo zou onmogelijk aan de kiezers in Wallonië uitgelegd kunnen hebben waarom die maatregel bij ons niet werd ingevoerd’. Van Ranst haat Vlaams-nationalisten, maar ontdekt nu hoe in België cruciale beslissingen genomen worden. Di Rupo wou bij aanvang van de Veiligheidsraad van 12 maart de scholen nog open houden, maar keerde zijn kar toen Macron tijdens die vergadering de Fransen toesprak.)
Waar was de zondagsmis?
(Aan de VRT, die op zondag tussen 10:00 en 11:00 ‘De inzichten van Rudi Vranckx’ uitzond. Onbegrijpelijk, nu alle wekelijkse kerkgangers thuis moeten blijven. De egotrip van Vranckx kon op genoeg andere momenten. Als er ooit nood was aan een mis op tv, dan wel nu.)
Welke vernedering is de vernedering te veel voor de Vlamingen?
(Aan de Vlamingen, die heel goed geworden zijn in het beschrijven van de politieke realiteit in België. De machtsgreep van de Franstalige partijen, de dolkstoot van de PS: we benoemen het, we betreuren het, we beklagen het — maar nooit doen we er wat aan. Aan de Belgische pokertafel knippert de Vlaming altijd als eerste met de ogen. Het huis wint altijd.)
Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.
Categorieën |
---|
Tags |
---|
Dominique Laridon (1978) zat eerst gewoon op Twitter, maar 140 tekens bleken toch iets te beperkt. Je hebt dan ook wat meer woorden nodig als je kanttekeningen wil plaatsen bij het publieke debat, licht wil laten schijnen op de manoeuvres binnen de binnenlandse politiek of uitgebreid wil treuren om de ondergang van het Avondland. Dominique heeft ergens in een lade een diploma politieke wetenschappen liggen, maar dat hoeft u niet ter sprake te brengen - het ligt gevoelig.
Voor deze rubriek weer een tijd onder water duikt: enkele vragen die zelfs in de laatste rechte lijn naar de verkiezingen hardnekkig worden ‘vergeten’.
Yukio Mishima wijdde zijn schrijversleven aan het in ere houden van Japanse tradities tegen de amerikanisering van het land in. Hij vond zichzelf daarin mislukt en trok daaruit de uiterste conclusie.