Tom Van Grieken: ‘Tijd voor nieuwe verkiezingen’

In juni 2016 konden de Britten kiezen voor of tegen lidmaatschap van de Europese Unie. Met één been erin en met één been eruit hadden de Britten al langer een moeilijke relatie met de EU. Maar de migratiecrisis van 2015 en Merkels ‘Wir schaffen das’ gaven de doorslag. De Britten namen de controle terug over hun land. Tenminste, dat dachten ze. De bevolking had immers niet gestemd zoals de elite het wou. En dus probeerde de elite brexit jarenlang te saboteren. Zowel de EU-elite die met een strafexpeditie een voorbeeld wou stellen voor andere landen, als het Britse parlement zelf die de wil van de bevolking niet wou omzetten in brexit, leidden tot een zeer perfide en vooral triestig schouwspel. De oppositie van Labour weigerde zelfs zo lang mogelijk nieuwe verkiezingen!

Toen er toch verkiezingen kwamen, 12 december 2019, kreeg de elite nogmaals een dreun van jewelste. De brexitsaboteurs van Labour haalden het minst aantal zetels in 80 jaar. Ze verloren zelfs zetels die ze al meer dan een eeuw aan een stuk hadden. De sociaaldemocraten weten immers niet meer wat er bij de gewone mensen leeft. Boris Johnson wist dat duidelijk wel. Ze willen sociaal-economische zekerheid (NHS), sociaal-culturele veiligheid (immigratie) en ze willen vooral dat de elite opnieuw naar het volk luistert (brexit).

Luister naar de mensen!

Bij de verkiezingen van 26 mei 2019 gaven de mensen ook bij ons een zeer duidelijk signaal. De zogenaamd ‘rechtse’ Zweedse coalitie werd compleet afgestraft. Besparen op eigen mensen en tegelijk de grenzen openlaten: voor dat neoliberale beleid hadden de Vlamingen in 2014 immers niet gekozen. En dat straften ze af, maar niet ten voordele van de oude linkse krachten. Die snoepten enkel kiezers van elkaar af. Gezamenlijk bleven sp.a, PVDA en Groen net zoals in 2014 op amper 25% steken.

Al decennia stemmen de Vlamingen maximaal 30% links. Daarom pleiten ze voor zoveel mogelijk migratie. Importproletariaat wordt importelectoraat. Dat verklaart meteen ook de pro-Belgische liefde bij links in Vlaanderen. Wallonië is immers het spiegelbeeld van Vlaanderen. Daar is links al decennia in de meerderheid. En met die Waalse linkse macht, kan links in Vlaanderen meespelen. Precies dezelfde logica maakt links zo pro-EU. Ze hebben linkse kiezers uit andere landen nodig om aan Vlaanderen hun linkse wil op te leggen. Links moet in Vlaanderen een oorlog tegen de eigen bevolking en tegen de eigen democratie voeren.

De traditionele partijen van hun kant imploderen bij elke verkiezing meer. Waar christendemocraten, liberalen en socialisten bij de verkiezingen na WO II nog 90% haalden, doken ze bij de laatste verkiezingen naar amper 38%. Vlaams Belang van zijn kant boekte een fenomenale overwinning. Een verdriedubbeling! Maar wie dacht dat er iets zou veranderen, wie had gedacht dat de politieke elite eindelijk zou luisteren naar de mensen, die is eraan voor de moeite.  Net zoals bij het brexitreferendum werd dit signaal van de kiezer straal genegeerd.

Einde van het regime

Na de verkiezingen was er nochtans hoop. Voor het eerst werd Vlaams Belang uitgenodigd naar regeringsonderhandelingen. Daarbij stelden we ons ernstig en constructief op. Vlaams Belang wil een werkelijk ander beleid teruggeven aan de Vlamingen. Dat zal stap voor stap gaan, en dus zijn wij bereid tot een eerbaar compromis. Omdat onze kiezers niet enkel woorden, maar ook daden willen, ze dat verdienen en Vlaams Belang dat hen ook wil teruggeven.

De traditionele partijen CD&V en Open VLD bleken echter niet bereid tot een ernstig gesprek. N-VA wou het been niet stijf houden. Dus kregen de Vlamingen een eerste democratische nederlaag te verwerken. We stemden deze regering weg, maar kregen precies hetzelfde na de verkiezingen. Terwijl allerhande politici als ratten het zinkend schip ontvluchtten voor een ministerpost elders of een hoge functie in de EU, werkte men in Wallonië met de hulp van Open VLD aan een paars-groene coalitie die exact het omgekeerde is van waar de Vlamingen voor stemden. Meer migratie. Meer belastingen. Ondertussen stapelen de schulden zich met miljarden op.

Verkiezingen

Ondertussen maken twee opeenvolgende peilingen van Vlaams Belang de grootste partij. Samen met N-VA is er een duidelijke Vlaamse meerderheid. De klassieke partijen imploderen verder naar 30%. Links blijft stabiel. Net zoals in Groot-Brittannië willen de oude politieke partijen de realiteit niet onder ogen zien. België werkt fundamenteel niet omdat het twee verschillende democratieën zijn die bij mekaar opgeteld worden. En de Vlamingen zijn het grondig beu de factuur hiervan te betalen met torenhoge belastingen en ongewenste migratiegolven.

De oude politieke partijen kunnen nog proberen een coalitie van links, verliezers en traditionele partijen in elkaar te steken. Ze kunnen net zoals in Groot-Brittannië nog proberen nieuwe verkiezingen uit te stellen via allerhande politieke spelletjes. Maar ze kunnen niet vermijden dat er een dag komt dat de Vlamingen zich opnieuw naar de stembus begeven en zich via democratische weg zullen uitspreken over onze toekomst. Wie schrik heeft van zijn eigen bevolking, is het niet waard zich volksvertegenwoordiger te noemen. Daarom: laat het volk beslissen. Het is tijd voor nieuwe verkiezingen!