Vlaams belastinggeld voor de lange arm van Erdogan

Diyanet, het Turkse Presidium voor Godsdienstzaken, beroert sinds eind vorig jaar de gemoederen. Toen ik nauwelijks twee jaar geleden de integratiebelemmerende werking van het Turkse netwerk in Vlaanderen – en Diyanet in het bijzonder – op de parlementaire agenda zette, was nog niemand van de andere partijen geïnteresseerd. Bevoegd minister Liesbeth Homans zei toen zelfs dat ze “totaal geen indicaties had dat dat de genoemde Turkse organisaties in Vlaanderen mogelijk een probleem zouden vormen voor de integratie.” Geen enkel parlementslid van de andere partijen vond het thema een tussenkomst waard. Nochtans vloeit er jaarlijks heel wat belastinggeld naar dertien (door Marino Keulen en Geert Bourgeois) erkende Diyanet-moskeeën. De etterbuil moest alweer openbarsten vooraleer het establishment de politiekcorrecte oogkleppen wilde afleggen.

Die etterbuil is onlangs inderdaad opengebarsten. In nasleep van de (al dan niet in scène gezette) staatsgreep in Turkije, stelde men vast dat het Erdoğan-regime steeds meer het democratische pad verlaat en dat het Diyanet-netwerk onmiskenbaar een rol speelt in de machtspolitiek van Erdoğan. Ook in Europa is Diyanet met meer dan 900 (!) moskeeën in Duitsland en 65 in België een belangrijke steunpilaar voor Erdoğan dictatuur. De Turkse regering stelt er immers de imam aan en legt wekelijks de inhoud van de preken vast.

De Diyanet-moskeeën fungeren als propagandakantoren van Erdoğan. Bij Turkse meetings en verkiezingen worden bijvoorbeeld bussen voorzien om de aanhangers van Erdoğan te vervoeren. Dit werd jarenlang met de mantel der multiculturele liefde bedekt. De Turkse leiders overschreden echter een rode lijn toen ze in het najaar van 2016 de Diyanet-moskeeën opdracht gaven zich in te schakelen in de zuiveringsacties van het regime door informatie aan te leveren over tegenstanders. De bewijzen van deze opdracht en de uitvoering werden gepubliceerd in diverse tijdschriften in binnen- en buitenland. Pas toen werden ook de andere partijen wakker. Voordien liet men Diyanet in ons land ongestoord de integratie van Turkse allochtonen saboteren. Met de gekende gevolgen, zoals het feit dat 75% van de Turken in België onlangs enthousiast de Turkse grondwetsherziening steunde die Erdoğan nóg meer macht toekent.

Naar aanleiding van de spionageactiviteiten schreef de Staatsveiligheid twee beknopte rapporten. Die bevestigden dat de Diyanet-structuur eigenlijk de lange arm van Erdoğan is en de propagandamachine van de fundamentalistische Turkse AK-partij in Vlaanderen. Minister Homans maakte plots een grote bocht en zei toen: “Om te weten dat er iets niet pluis is met Diyanet, heb je echt geen geheim rapport nodig. Dat zie je met het blote oog.” Toen ik haar vervolgens in het Vlaams Parlement vroeg om daaruit de enige logische conclusie te trekken, namelijk de intrekking van de erkenning en subsidiëring van de Diyanet-moskeeën, durfde ze de stap niet te zetten. Om onbegrijpelijke reden kondigde ze vervolgens aan de procedure op te starten tot intrekking van de erkenning van slechts één Diyanet-moskee, de Fatih-moskee in Beringen. Homans heeft nochtans voldoende elementen in handen om meteen over te gaan tot de intrekking van de erkenning van álle Diyanet-moskeeën.

Toen ik haar daar in het Vlaams Parlement op wees, liet ze me weten deze moskeeën “op de rooster” te zullen leggen. Uiteindelijk kwam het erop neer dat de moskeebesturen een vriendelijk briefje kregen waarin hen gevraagd werd of er in de moskeeën AKP-propaganda wordt verspreid, of men er oproept tegen opposanten van het Erdoğan-regime, of Gülen-aanhangers welkom zijn in de moskee, en dergelijke meer.

Omdat het sindsdien windstil bleef, kaartte ik de problematiek voorbije dinsdag opnieuw aan in het Vlaams Parlement. Homans deelde daar teleurgesteld mee dat ze van de Diyanet-moskeeën een collectief en nietszeggend antwoord had ontvangen. Bij Diyanet hebben ze – weinig verrassend – enkel eens goed gelachen met het briefje van Homans. Het collectieve antwoord bewijst eens te meer dat de moskeebesturen geen zelfstandig opererende entiteiten zijn, maar marionetten van het Turkse regime.

Maar nog steeds weigert de minister de juiste conclusie te trekken. Nee, Homans heeft nu beslist een nieuwe brief te schrijven, deze keer naar de gemeenten waar de moskeeën gevestigd zijn. Net zoals ik de nutteloosheid van de brieven naar de moskeeën voorspelde, is ook de reactie van de lokale besturen voorspelbaar. Ze zullen één voor één bevestigen dat de moskeeën prima geïntegreerd zijn in het gemeenschapsleven. Niemand wil immers, met de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur, zijn moslimachterban voor het hoofd stoten.

Liesbeth Homans rekt dus tijd en durft geen beslissing nemen. Een persbericht dat ze op 7 april jongstleden verzond was nochtans de enige mogelijke conclusie uit de rapporten van de Staatsveiligheid: “Diyanet gaat mee in de AKP-politiek en draagt bij aan de polarisatie binnen de Turkse samenleving door het profileren van Turkse staatsvijanden. Polarisatie tussen bevolkingsgroepen gaat regelrecht in tegen de erkenningscriteria die we in Vlaanderen hanteren.” Dat Homans en haar collega’s in de Vlaamse regering, dit wetende, de subsidiestromen naar de Diyanet-moskeeën in stand blijven houden, is onbegrijpelijk.

In 2016 ontvingen alle moskeeën samen bijna 1 miljoen euro, waarvan meer dan de helft in de kas van de Diyanet-moskeeën terechtkwam. Er blijft dus Vlaams belastinggeld vloeien naar – dixit de Staatsveiligheid – “de lange arm van Erdoğan in Vlaanderen”, naar de “propagandamachine van Erdoğan”, naar een netwerk “dat voor polarisatie van de samenleving zorgt”. Vlaamse transfers naar Turkije. Elke eurocent belastinggeld die naar de Diyanet-structuur vloeit is een echte schande. Wat mij betreft, volstaat zelfs een afname van subsidies niet. De Diyanet-moskeeën moeten gesloten worden. De maatschappijontwrichtende tentakels van islamitisch fundamentalist Erdoğan hebben geen plaats in Vlaanderen.

Foto: (c) Reporters