Vlaams-nationalistische overwegingen bij ‘gewapend bestuur’

In De Standaard (22 augustus 2016) neemt Bart Maddens de N-VA op de korrel omwille van de politiek van het ‘gewapend bestuur’ (hij noemt het de bewapende staat) waarmee deze partij de terroristische dreiging wil aanpakken. Hij stelt zich grote vragen bij de vaststelling dat een Vlaams nationale partij zich enerzijds zonder enig voorbehoud uitspreekt voor een Belgische bestuur dat niet alleen over een verstevigd leger en politieapparaat, maar ook over meer repressieve bevoegdheden zou beschikken, terwijl anderzijds het Vlaams nationalisme de bestrijding van de Belgische staat steeds als zijn essentiële, als zijn kerntaak heeft beschouwd. Daar er toch mag van uitgegaan worden dat Maddens zich niet zo maar wil aansluiten bij het huilkoor dat de traditionele partijen haast principieel aanheffen telkens als de media van een of ander N-VA-voorstel gewag maken, lijkt het best verantwoord zijn opmerkingen van naderbij te bekijken. Ook al omdat het nogal contradictorisch overkomt dat aanhangers van een ideologie die zo vaak de aanleiding is geweest van botsingen met de Belgische ordehandhaving, en die niet weinig van het Belgisch repressieapparaat te lijden heeft gehad, zich nu inzetten voor een versteviging van de diensten die dit op hun kerfstok hebben.

Het probleem is niet nieuw. Zo pleit de partij voor welke ik 20 jaar in het parlement heb gezeteld (Vlaams Blok/Vlaams Belang) al jaren voor het toekennen van meer manschappen en meer bevoegdheid aan de politiediensten, en keurde ze niet alleen ieder jaar het legerbudget goed maar pleitte ze bovendien ook steeds voor een verhoging van de middelen hiervan (sommige vrienden weten dat ik het daar altijd weer moeilijk mee had).

Officieren

Wie een beetje vertrouwd is met de geschiedenis van de Vlaamse beweging, weet dat Joris Van Severen voor WO II regelmatig door Vlaams-nationalisten onder vuur werd genomen omdat hij aan zijn Dinaso’s zei dat ze officier moesten worden. Wat erop neerkwam dat ze de opdracht kregen het kader te verstevigen van dat Belgisch leger waarmee hij nochtans tijdens WO I, wegens zijn Vlaamse overtuiging, mee in conflict gelegen had, dat Belgische leger dat hem ondanks zijn moedig frontgedrag had laten degraderen.

Het is best begrijpelijk dat, voor wie zich principieel opstelt, het onaanvaardbaar is dat een partij die de afschaffing van een verdrukkende staat nastreeft, deze tegelijkertijd steviger wil bewapenen. De Noord-Ierse parlementsleden van de nationalistische formatie Sinn Féin weigeren systematisch om in het Westminsterparlement te gaan zetelen omdat zij Londen niet als hun hoofdstad aanvaardden. Mocht dit wel het geval zijn geweest, dan hadden zij zeker nooit het budget van het Britse leger goedgekeurd. Dit gezegd zijnde: verkozen mandatarissen hebben ook plichten. Een daarvan bestaat uit het treffen van de maatregelen die nodig zijn om de veiligheid van de burger te vrijwaren, en niemand zal ontkennen dat wij in een tijd leven waarin deze veiligheid behoorlijk in het gedrang is geraakt dus…

Spanningsveld

Dit alles komt erop neer dat er een spanningsveld ontstaan is tussen wat principieel hoort enerzijds, en wat noodzakelijk moet worden gedaan anderzijds. Hierin een politiek begaanbaar pad vinden is zeker geen gemakkelijke opgave. Het is echter wel mogelijk bepaalde afbakeningen aan te duiden omdat het risico bestaat dat een overschrijding ervan ooit als een boemerang in ons gezicht terug kan komen (om het met de woorden van Maddens te zeggen). Ik denk hier in het bijzonder aan zeer belangrijke rechten zoals bijvoorbeeld de vrije meningsuiting, waarvan de beperking sommige N-VA parlementsleden in de strijd tegen IS niet ongenegen lijkt te zijn, of aan de doodstraf waarvan de herinvoering regelmatig door Filip De Winter wordt bepleit. Voor zover ik weet gaat het in beide gevallen niet om officiële partijstandpunten Dit wordt best zo gehouden.

Hoe is het mogelijk dat Vlaams-nationalisten aan die vrije mening willen tornen, terwijl ze toch moeten weten dat hun eigen meningsuiting steeds opnieuw door de politiek correcte dogma’s wordt bedreigd? of dat iemand waarvan toch mag verondersteld worden dat hij de Belgische staat fundamenteel wantrouwt, er voor ijvert aan die staat het recht op leven en dood toe te kennen? Vooral als men weet dat het in het verleden ook tegen Vlaams-nationalisten de doodstraf uitgesproken werd.

Foto (c) Reporters